Η πέμπτη ημέρα των 31ων Νυχτών Πρεμιέρας προμηνύεται μια σαγηνευτική στροφή στο φεστιβαλικό αφήγημα, όπου οι προβολές λειτουργούν ως παράθυρα σε ψυχολογικές χαράξεις και αφηγήσεις ακραίων συγκρούσεων. Στο επίκεντρο της βραδιάς συναντάμε το «Μετά το Κυνήγι», το καινούργιο έργο του Λούκα Γκουαντανίνο με τη Τζούλια Ρόμπερτς, που δοκιμάζει τις αντοχές της ηθικής και του κοινωνικού μηχανισμού όταν μια κατηγορία αναδύεται μέσα από το παρελθόν. Παράλληλα, η παρουσία του «Αχινού (Urchin)», της πρώτης σκηνοθετικής απόπειρας του Χάρις Ντίκινσον, εισάγει μια πιο εσωτερική και λεπτή αφηγηματική διάσταση, όπου η απομόνωση και η αναζήτηση ταυτότητας παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Περισσότερες Νύχτες Πρεμιέρας 2025:
- Αυτές οι Νύχτες Μένουν: Λάνθιμος, συγκίνηση και... παρατράγουδα στην πρεμιέρα των 31ων Νυχτών Πρεμιέρας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Πρώτη με βραβευμένο (μικρό και μεγάλο) σινεμά
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Δεύτερη γεμάτη γεμάτη ένταση και μύθους
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τρίτη με συναντήσεις και συζητήσεις μέσα στο χρόνο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τέταρτη με φωνές που αντηχούν
«Αχινός (Urchin)» του Χάρις Ντίκινσον
O Mάικλ είναι ένας 28χρονος άστεγος τοξικομανής στους αφιλόξενους δρόμους του μητροπολιτικού Λονδίνου. Ενοχλητικός, αγενής, αλαζονικός, έχει μάθει να επιβιώνει με ασπίδα το θράσος του κι άλλα αθέμιτα μέσα - επαιτεία, εξαπατήσεις, μικροκλοπές. Οταν επιτίθεται σ’ έναν καλό Σαμαρείτη που δέχεται να τον κεράσει φαγητό για να του κλέψει το ρολόι, ο Μάικλ συλλαμβάνεται και μπαίνει για 8 μήνες φυλακή. Το πραγματικό δράμα όμως ξεκινά με την αποφυλάκιση του - μετανιωμένος, συμμορφωμένος, καθαρός από ναρκωτικά, επιχειρεί να πιάσει δουλειά και να τη διατηρήσει. Πόσο όμως μπορεί να αλλάξει η μοίρα ενός «αχινού» - θα σταματήσει να πληγώνει όλους γύρω του; Θα σταματήσει να αυτοκαταστρέφεται κι ο ίδιος με τα δηλητηριώδη του αγκάθια;
Ο Χάρις Ντίκινσον (ο νεαρός συμπρωταγωνιστής της Νικόλ Κίντμαν στο «Babygirl») κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μία ταινία καλών προθέσεων, αλλά μέτριας καλλιτεχνικής επίτευξης. Εξαιρετικό (και απροσδόκητο σε σχέση με το stardom του) το ότι μοιάζει να αγαπά πολύ τον νεορεαλισμό, το είδος του «kitchen-sink drama» που καθόρισε το βρετανικό σινεμά. Ομως, η προσέγγιση του στην ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση και verité αισθητική είναι άγαρμπη, άτσαλη, άγουρη. Και σε συνδυασμό με το ελλειπτικό σενάριο που προσφέρει ισχνούς, αστήριχτους χαρακτήρες και αφηγηματικά άλματα, αλλά και παράλληλους πειραματισμούς στο μαγικό ρεαλισμό που μπαίνουν εμβόλιμοι στην εικονογραφία του, το αποτέλεσμα μοιάζει με φοιτητική ταινία. Εξαιρετικός όμως ο πρωταγωνιστής του Φρανκ Ντιλέιν (δικαίως έφυγε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα από τις Κάννες το καλοκαίρι που μας πέρασε) που σηκώνει όλο το βάρος της ταινίας με ευάλωτο τσαμπουκά και τσακαλωμένη γοητεία.
Πόλυ Λυκούργου
«Μετά το Κυνήγι (After the Hunt)» του Λούκα Γκουαντανίνο
Αν υπάρχει κάτι που εδώ και χρόνια σταθερά υπονομεύει το σινεμά του Λούκα Γκουαντανίνο, θα έλεγε κανείς ότι είναι η αδυναμία του να βουτήξει πιο βαθιά από την επιφάνεια, ακόμη κι όταν εξερευνά κόσμους και ιστορίες πολύ πιο σκοτεινές και βρώμικες, όπως πρόσφατα με το «Queer». Κι ίσως ακριβώς γι αυτό, στο «After the Hunt», ξεκινά από την αρχή με ένα θέμα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι υπολείπεται βαρύτητας.
Στο κέντρο του συναντάμε την Αλμα Ιμχοφ μια διακεκριμένη καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Γέιλ, που βλέπει τις βεβαιότητες της να ανατρεπονται όταν μια αγαπημένη της φοιτήτρια κατηγορεί έναν συνάδελφό της -με τον οποίο η Αλμα μοιάζει να μοιράζεται κάτι παραπάνω από μια στενή φιλία- για βιασμό. Η Αλμα καλείται να επιλέξει πλευρά διχασμένη ανάμεσα στην εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που γνωρίζει χρόνια και στην αλήθεια μιας νεαρής γυναίκας την οποία η ηθικής της, μα ίσως ακόμη πιο σημαντικά, το κλίμα της εποχής την προσταζει να υπερασπιστεί. Την ίδια στιγμή η κατηγορία αυτή, ανασύρει την έντονη ηχώ μιας άλλης επώδυνης εμπειρίας της Αλμα από το παρελθόν, φέρνει τον γάμο της και την σωματική και ψυχική της υγεία στα όρια της και την οδηγεί στο κέντρο ενός λαβύρινθου από τον οποίο δεν μοιάζει να υπάρχει εύκολη έξοδος.
Το φιλμ φιλοδοξεί να βρεθεί στο κέντρο μιας διαγενεακής, κοινωνικής, πολιτικής και ηθικής συζήτησης για ζητήματα που απασχολούν το εδώ και το τώρα, αλλά μοιάζει να έρχεται σε μια στιγμή που ακόμη κι αν όλα αυτά για τα οποία διερωτάται και για τα οποία θέλει να μιλήσει δεν έχουν ακριβώς λυθεί, σίγουρα έχουν ειπωθεί, ακουστεί και εξεταστεί σε βάθος. Πιθανότατα εκείνη η σκηνή του «Tar», στην οποία η Λίντια Ταρ έρχεται αντιμέτωπη με την ρητορική και την λογική ενός νεαρού φοιτητή της, να μιλά με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα για όλα όσα το «After the Hunt» αναμασά στην διάρκεια των σχεδόν δυόμισι ωρών του.
Εν τέλει, το πρόβλημα με αυτό το αναμφίβολα φιλόδοξο και -ναι- άξιο να συζητηθεί φιλμ, δεν είναι άλλο -όπως συχνά συμβαίνει με τις ταινίες του Γκουαντανίνο- από την σχεδόν αμετροεπή φιλοδοξία του, την πεποίθησή του πως είναι πιο έξυπνο και πιο βαθύ από το υποψήφιο κοινό του. Και όχι, παρόλες τις βαρύγδουπες λέξεις, παρόλα τα ηθικά διλήμματα που ρίχνει στο τραπέζι, παρ’ όλες τις άβολες καταστάσεις και τις συναισθηματικές τρικυμίες στις οποίες οδηγεί τους χαρακτήρες του, τα όσα συζητά είναι λιγότερο πολύπλοκα, αχαρτογράφητα και σύνθετα, καθώς το #MeToo και η cancel culture αποτελούν πλέον κάθε άλλο παρά καινοφανή θέματα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, παρόλες τις αδυναμίες του, οφείλεις να του αναγνωρίσεις πως δεν χαϊδεύει κανέναν -και κυρίως τους χαρακτήρες του- και πως, σε ένα περιβάλλον που όλοι δείχνουν απόλυτα πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο του θύματος, το «After the Hunt» δεν διστάζει να τους επιμερίσει το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Γιώργος Κρασσακόπουλος
Το 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας διεξάγεται φέτος από την 1η έως και τις 12 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους Cinobo Οπερα, Αστορ, Αστυ, Δαναός και στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
