Αν η καριέρα του ήταν ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, θα είχε τίτλο «Ο άνδρας που αγαπούσε τα φινάλε-έκπληξη». Αν πάλι την σκηνοθετούσε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, τότε η ταινία θα αποτελούνταν από ένα συνεχόμενο ζουμ-ιν σε ένα πρόσωπο με ορθάνοιχτα μάτια από το σοκ. Αν δε η καριέρα του ήταν ένα επεισόδιο του «Twilight Zone», τότε μάλλον θα αποτελούσε ένα αφιερωματικό best-of ολόκληρης της σειράς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να κάνει μία ταινία για τον ίδιο τον Σιάμαλαν χωρίς μυστήριο, σκοτεινή ατμόσφαιρα και αγνή αγάπη για το παραμύθι. Αυτή είναι η πεμπτουσία της δημιουργίας του.
O «Διχασμένος», η νέα ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλάν προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες
Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν με την Μπράις Ντάλας Χάουαρντ στα γυρίσματα του «Σκοτεινού Χωριού»
Καλώς ή κακώς όμως (μάλλον και τα δύο), ολόκληρη η δημιουργική persona του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, στιγματίστηκε από το τέλος της «Έκτης Αίσθησης». Η ταινία που τον έκανε αυτόματα παγκόσμια γνωστό καταγράφηκε στη συλλογική μνήμη για την ανατροπή του φινάλε της και για το σοκ αμέτρητων θεατών ανά τον κόσμο που ένιωσε ξαφνικά να τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια του. Στιγμιαία, ο Σιάμαλαν έγινε ο σκηνοθέτης που κρατά τις μεγαλύτερες εκπλήξεις για το τέλος, ο δημιουργός που επιβαλλόταν να κρατήσει ένα τελευταίο τρικ, το καλύτερο, για το φινάλε κάθε ιστορίας που ήθελε να αφηγηθεί.
Αυτό από την μια του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση. Από την άλλη όμως, επισκίασε κάθε άλλη δημιουργική του πτυχή. Στην πραγματικότητα, ο Σιάμαλαν ήταν ο δημιουργός που αγαπούσε να αφηγείται σκοτεινά παραμύθια, να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει παρεξηγημένους ήρωες στις κρυφές γωνίες της πραγματικότητας και να εξερευνά τις δυναμικές μιας ευρύτερης έννοιας της οικογένειας, κάτι που προσέδιδε έναν απρόσμενα τρυφερό τόνο σε κάθε έργο του. Οι ταινίες του μπορεί να καμουφλάρονται κατά κανόνα πίσω από τον μανδύα του θρίλερ, όμως στη βάση τους δεν είναι παρά γνήσια δράματα, τα οποία παραδόξως εμφανίζουν την ισχύ τους ακριβώς την στιγμή εκείνου του περιβόητου «φινάλε-έκπληξη», και τα οποία αγαπούν όλη την αφέλεια, το διακριτικό χιούμορ και την υπερβολή που περιέχουν οι ανθρώπινες σχέσεις.
Διαβάστε ακόμα: Halloween special: οι Τιμ Μπάρτον, Ελαϊ Ροθ, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν εξηγούν γιατί τα τέρατα είναι γοητευτικά
Ο Σιάμαλαν υπήρχε και πριν από την «Έκτη αίσθηση» και προς έκπληξη όσων αρέσκονται να εξερευνούν το παρελθόν των σκηνοθετών, η αρχή της φιλμογραφίας του δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερες βλέψεις προς την περιοχή του μυστηρίου. Αντιθέτως, η πρώτη του ταινία, «Praying with Anger» (1992), έχει ημιαυτοβιογραφικές επιρροές, εξερευνώντας την θέση ενός Αμερικανού Ινδικής καταγωγής στη σύγχρονη Αμερική. Η δεύτερη δουλειά του από την άλλη, «Το Σαΐνι (Wide Awake)» (1998), όπου ένα δεκάχρονο αγόρι αναζητά τον Θεό ύστερα από τον θάνατο της γιαγιάς του, έχει έντονη κωμική βάση, αν και κάνει ήδη φανερό το δραματικό ενδιαφέρον του δημιουργού απέναντι στην εξερεύνηση της Πίστης.
Και οι δύο ταινίες δεν αποκαλύπτουν ουσιαστικά ποιος είναι πραγματικά ο σκηνοθέτης Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, όμως είναι καθοριστικές στη συμπλήρωση του δημιουργικού του παζλ, επιβεβαιώνοντας το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη περισσότερο για τον ίδιο τον άνθρωπο παρά για μία αναμφισβήτητα κρίσιμη αλλά όχι καθοριστική για την συνολική ποιότητα του έργου ανατροπή. Η «Έκτη Αίσθηση» είναι μια καλή ταινία γιατί μακριά από την αποκάλυψη του φινάλε, λειτουργεί υπέροχα ως υπαρξιακό δράμα. Ο «Άφθαρτος» είναι επίσης καλή ταινία γιατί, γνωρίζοντας της τελική ανατροπή, μεταμορφώνεται αυτόματα σε ένα δραματουργικό bras de fer ανάμεσα στο yin και το yang. Δεν καθορίζουν τα φινάλε την ποιότητα της κάθε ταινίας, απλά της δίνουν ένα τελευταίο επιχείρημα για την υπεροχή τους και αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς τον δημιουργό Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.
Διαβάστε ακόμη: Στo «Wayward Pines» το «Village» συνάντησε το «Prisoner»
Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν με τον Μπρους Γουίλις στα γυρίσματα του «Άφθαρτου»
Βέβαια, είναι γνωστό ότι η συνέχεια δεν ήταν εύκολη για τον σκηνοθέτη. Είτε αυτό οφείλεται σε έλλειψη καλών ιδεών από πλευράς του, είτε σε έλλειψη αφηγηματικής ελευθερίας από τα στούντιο, η επόμενη δεκαπενταετία του προσέφερε ταινίες που κάπου σκάλωναν, κάπου δεν κατάφερναν να πετύχουν στις προθέσεις, κάπου παραπατούσαν στο δρόμο προς μια νέα επιτυχία. Η τηλεόραση και το «Wayward Pines» προσέφερε κάποιου είδους εξιλέωση (αν και ο ίδιος δεν είχε ουσιαστική συμμετοχή στο project μετά το πρώτο επεισόδιο, όπως είθισται σύμφωνα με τους τηλεοπτικούς νόμους), όμως το γεγονός ότι ακόμα και το όνομα του σκηνοθέτη κρινόταν σκόπιμο να μην αναφέρεται στις αφίσες των ταινιών του μαρτυρούσε πολλά. Χρειαζόταν κάτι παραπάνω από το «Wayward Pines» ή την «Επίσκεψη (The Visit)» για να ξεπλυθεί η καταστροφή του «Συμβάντος» ή ακόμα χειρότερα του «After Earth».
Με τον «Διχασμένο», ο Σιάμαλαν συνεχίζει την προσπάθεια να κερδίσει πίσω την φήμη του. Τα πάντα δείχνουν μια επιστροφή στον παλιό καλό εαυτό του: η αγάπη για το χιτσκοκικό θρίλερ βρίσκεται εδώ, η μεγάλη αποκάλυψη ενός φινάλε-έκπληξη κλείνει την ταινία με κρότο, το δε θρίλερ φαίνεται να προκύπτει ακριβώς από τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις στις οποίες, από την αρχή της καριέρας, έδινε αμέριστη προσοχή. Για αυτό και με αφορμή την πιο πρόσφατη ταινία του, επιχειρούμε να βάλουμε σε σειρά, από την χειρότερη στην καλύτερη, κάθε ταινία του από την «Έκτη Αίσθηση» και μετά. Πού τοποθετείται τελικά ο «Διχασμένος» και ποια ταινία μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή; Μπορεί να υπάρξει άραγε ένα φινάλε-έκπληξη σε μια τέτοια λίστα;
Διαβάστε ακόμα: 23 λόγοι για να δούμε τον «Διχασμένο» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
(Ας πούμε ότι ακολουθούν spoilers, προς αποφυγή κάθε κινδύνου)
10.After Earth – 2013
Θέλει ιδιαίτερο ταλέντο για να κάνεις μια ταινία όπου δεν γίνεται ουσιαστικά τίποτα. Στο «After Earth», το οποίο διαδραματίζεται χίλια χρόνια στο μέλλον σε μια αφιλόξενη πια Γη, ο Σιάμαλαν θεωρητικά θα επένδυε στη δυναμική ενός ζεύγους πατέρα-γιου όταν πια δεν υπάρχει – κυριολεκτικά – τίποτα άλλο στον κόσμο. Θεωρητικά θα εξερευνούσε τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ακόμα «άνθρωπο», όταν κάθε ίχνος ανθρωπιάς έχει εξαφανιστεί από το περιβάλλον. Θεωρητικά, θα αποδείκνυε σε εκείνους που κάποτε πίστευαν σε αυτόν, ότι μπορεί ακόμα να κάνει θαύματα με την εικόνα. Θεωρητικά, θα έκανε τους πάντες να σταματήσουν να τον υποτιμούν. Στην πραγματικότητα, απλά έπιασε πάτο. Μηδέν δημιουργικότητα, καθόλου δραματουργική δύναμη, κανένα οπτικό μεγαλείο, ούτε καν μια ανατροπή στην αφήγηση για να δώσει το παραμικρό ενδιαφέρον στα δρώμενα. Τα καλά νέα, βέβαια; Όταν έχεις φτάσει στο μηδέν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανέβεις προς τα πάνω.
Διαβάστε ακόμη: «After Earth»: Η πτώση του άστρου του Γουιλ Σμιθ;
9.Το Συμβάν (The Happening) – 2008
Ο Σιάμαλαν αγαπούσε ανέκαθεν το διακριτικό χιούμορ. Αν όχι το «σκάμε στα γέλια» χιούμορ, σίγουρα εκείνη την χαλαρή ειρωνική ματιά στα πράγματα που επιτρέπει στις «σοβαρές» ταινίες να μην καταρρέουν υπό το βάρος του υπερβολικού δράματος. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η σχεδόν χειρότερη ταινία του (τη σώζουν μερικές ανατριχιαστικές, αν και αφηγηματικά ασύνδετες και αναξιοποίητες, σκηνές τρόμου) είναι εκείνο το φιλμ της φιλμογραφίας του που αγνοεί την οποιαδήποτε έννοια του «αστείου». Στα χαρτιά τουλάχιστον. Γιατί με το «Συμβάν», ο Σιάμαλαν βουτάει στην ακατάσχετη οικολογική αφέλεια (η Φύση κυριολεκτικά σκοτώνει όποιον βρει μπροστά της) δημιουργώντας προβληματισμούς νηπιακού επιπέδου, στήνει μια αφήγηση (φτηνού) τρόμου που δεν οδηγεί αφηγηματικά πουθενά, ακολουθεί χαρακτήρες χωρίς βάθος ή έστω κάποιο ενδιαφέρον και, γενικά, ενώ επιχειρεί να κάνει το πιο καθαρόαιμο φιλμ τρόμου που έχει δοκιμάσει ποτέ, άθελά του κάνει την πιο απρόβλεπτα αστεία ταινία της καριέρας του. Ευτυχώς, δεν έχει Γουίλ Σμιθ.
8.Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου (The Last Airbender) – 2010
Οι προθέσεις ήταν τουλάχιστον καλές. Απαλλαγμένος από τις απαιτήσεις ενός «twist ending» και γενικά από την ιδιότητα του σεναριογράφου, ο Σιάμαλαν απλά αρκούσε να ψάξει τον παραμυθά που σίγουρα κρύβει μέσα του και να «του δώσει να καταλάβει» επενδύοντας στο οπτικό κομμάτι, το οποίο θεωρητικά ακόμα κατείχε. Αμ δε. Ιστορία που δεν έβγαζε ουσιαστικά νόημα (και δεν φταίει το πρωτότυπο anime για αυτό, πιστέψτε με), μηδενική συνοχή από σκηνή σε σκηνή, απόλυτη έλλειψη δραματουργίας και, το χειρότερο, μια ανολοκλήρωτη ουσιαστικά αφήγηση οδήγησαν σε ακόμη μία παταγώδη αποτυχία, η οποία θα μπορούσε να ισοδυναμεί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση και με καλλιτεχνική αυτοκτονία. Γιατί λοιπόν ο «Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου» δεν είναι πιο κάτω στη λίστα; Επειδή αφενός, κατά στιγμές και για δικό του καλό, το φιλμ δείχνει να αναγνωρίζει τα όριά του και να καλύπτεται πίσω από τον μανδύα μιας παιδικής, αφελούς περιπέτειας και αφετέρου, όταν υπάρχει κάτι πραγματικά φριχτό στη φιλμογραφία σου, το απλά κακό μπορεί να σε κάνει να επιβιώσεις άλλη μια μέρα.
7.Lady in the Water – 2006
Το «Lady in the water» είναι μια παρεξηγημένη ταινία. Δεν είναι μια πραγματικά καλή ταινία, δεν είναι όμως και το έκτρωμα που πολλοί υποστηρίζουν. Απλά, όταν κυκλοφόρησε, αποτέλεσε μια απότομη στροφή στην καριέρα του Σιάμαλαν και την ουσιαστική εγκατάλειψη του «σοβαρού» σκηνοθέτη που γνωρίζαμε μέχρι τότε προς όφελος ενός καθαρόαιμου παραμυθά, ο οποίος αγκάλιασε με πάθος κάθε πτυχή του παραμυθιού που ήθελε να αφηγηθεί. Το καλύτερο δε είναι ότι ο Σιάμαλαν γνωρίζει ότι αφηγείται μια σαχλή ιστορία αλλά δεν τον απασχολεί και πάρα πολύ. Στόχος του είναι το παιδί του, τα παιδιά όλου του κόσμου, οι θεατές που θέλουν να παρακολουθήσουν κάτι αφελές σαν παιδιά. Η αφοσίωση σε αυτόν τον στόχο είναι συγκινητική. Ακόμα και όταν η ταινία παραγίνεται αφελής, ακόμα και όταν όλη η ιστορία αποκλείει κάθε ενήλικο θεατή απέξω. Το «Lady in the water» θα ήταν απλά μια ιδιόμορφη προσθήκη στη φιλμογραφία του, αν η μετέπειτα καριέρα του Σιάμαλαν είχε γόνιμο ενδιαφέρον. Αλλά δυστυχώς απλά αποτέλεσε την πραγματική αρχή της κατρακύλας του.
Διαβάστε ακόμη: When You Find Me: δείτε την μικρού μήκους της Μπράις Ντάλας Χάουαρντ
6.Η Επίσκεψη (The Visit) – 2015
Αν η «Επίσκεψη» ήταν η πρώτη ταινία ενός δημιουργού, ή ένα επεισόδιο από τις «Ανατριχίλες», θα τραβούσε σίγουρα την προσοχή μας. Στην περίπτωση του Σιάμαλαν, όμως, αποτελεί απλά μια ένδειξη ότι ίσως ο σκηνοθέτης που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε να μην έχει ολοκληρωτικά εξαφανιστεί. Η μυστηριώδης διαμονή δύο παιδιών στους παππούδες τους, η οποία ορίζεται από ένα σετ κανόνων που δεν βγάζουν νόημα, είναι μια ιστορία γνήσιου σασπένς, υπόγειου χιούμορ, μερικών καλοδεχούμενων τρομαγμάτων και, συνολικά, μιας ικανής αγωνιώδους ατμόσφαιρας που προσφέρουν μια τίμια προβολή, σοφά περιορισμένη σε ένα μικρό, συμμαζεμένο πλαίσιο. Ακόμα και το κόλπο του «found footage» στο οποίο υποκύπτει ο Σιάμαλαν δεν υποβιβάζει το τελικό αποτέλεσμα, αν και φαντάζει τελείως αχρείαστο. Ως δώρο δε, η «Επίσκεψη» έχει και μια ανατροπή λίγο πριν το φινάλε που είναι σαν να φωνάζει «Κοιτάξτε, βρίσκομαι ακόμα εδώ!» Δεν έχουμε πειστεί ακόμα αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
5.Οιωνός (Signs) – 2002
Ο «Οιωνός» είναι το πιο κοντινό σημείο στις ευαισθησίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ που κατάφερε να φτάσει ποτέ ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Και δεν είναι απλά η εξωγήινη παρουσία, η οικογενειακή δυναμική ή απλά η αγάπη για τον κόσμο της φαντασίας που το έκανε αυτό δυνατό. Όλη η ουσία του «Οιωνού» βρίσκεται στα βλέμματα των ηρώων του, σε εκείνο το γεμάτο έκπληξη άνοιγμα των ματιών που επιφυλάσσει η γνωριμία με το άγνωστο και στην γεμάτη αγάπη επιστροφή της ιστορίας στο παρελθόν των ηρώων, όπου βρίσκεται το κλειδί για να προχωρήσουν μπροστά. Για τον Σιάμαλαν, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ένας εξωτερικός παράγοντας είναι εκείνος που αποκαλύπτει τις εσωτερικές μας πληγές. Για αυτό και για εκείνον, δεν έχουν τόση σημασία οι εξωγήινοί του αλλά όλα όσα επιτρέπει η άφιξή τους να ανακαλύψουν οι άνθρωποι (δηλαδή, η πρωταγωνιστική οικογένεια) στη Γη. Ο «Οιωνός» είναι το δημιούργημα ενός καλού παραμυθά, ακόμα κι αυτός χάνεται μερικές φορές στην προσπάθεια να δημιουργήσει «μια μεγάλη ταινία». Ταυτόχρονα, όμως, ο «Οιωνός» ήταν και το πρώτο φιλμ στην πορεία του Σιάμαλαν που έδειξε ότι ίσως ο σκηνοθέτης δεν μπορούσε να κουβαλήσει στους ώμους τις υπερβολικές προσδοκίες που δημιούργησαν οι προηγούμενες ταινίες του.
Διαβάστε ακόμη: 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
4.Σκοτεινό Χωριό (The Village) – 2004
Ναι, το «Σκοτεινό Χωριό» είναι κατά στιγμές υπερβολικό. Ναι, βασίζεται υπερβολικά πολύ στην αποκάλυψη του φινάλε-έκπληξή του. Ναι, ο τρόμος του είναι κατά κύριο λόγο αφελής και λίγο αστείος. Όμως, πέρα από αυτά, είναι μια ταινία που αγκαλιάζει το camp, που αποδέχεται την υπερβολή της, που αφηγείται μια ιστορία που, βλέποντάς την κανείς, γνωρίζει ότι θα καταλήξει σε κάποιο ηθικό δίδαγμα, όπως οφείλει ένα σύγχρονο, σκοτεινό παραμύθι. Έχει επίσης πολύ καλή αίσθηση της ατμόσφαιρας, έχει μια Μπράις Ντάλας Χάουρντ που κουβαλά επάξια την ταινία στους ώμους της, έχει ένα τέρας του οποίου η παρουσία απαιτείται σε μια τέτοια ιστορία. Ουσιαστικά, το «Σκοτεινό χωριό» μοιάζει βγαλμένο από έναν κόσμο όπου τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ είναι πραγματικότητα και, καταφέρνει, στο τέλος του να εντάξει όλη αυτή την… παραμυθολαγνεία σε ένα πλαίσιο που βγάζει όντως νόημα. Και γέλιο. Αλλά και νόημα. Κατά μία έννοια, το «Σκοτεινό Χωριό» πέτυχε εκεί που αστόχησε τελικά το «Lady in the water», ισορροπώντας ανάμεσα στο σοβαρό και το μετρημένα σοβαροφανές.
3.Διχασμένος (Split) – 2017
Και όμως, η δημιουργική persona του Σιάμαλαν, καλά κρυμμένη μέσα στις 23 άλλες, λιγότερο ικανές προσωπικότητες που κατοικούν μέσα στον δημιουργό, κατάφερε να ανακτήσει και πάλι τον έλεγχο. Ο «Διχασμένος» του είναι επαρκώς αγωνιώδης, είναι ταιριαστά υπερβολικός όπου χρειάζεται, αναγνωρίζει την σκοτεινή κωμική πλευρά του (οι επιρροές του «Κυνόδοντα» δεν είναι ανεπαίσθητες, υπάρχει και μία σκηνή αυτοσχέδιας χορογραφίας που θα μπορούσε να λειτουργήσει άψογα ως κλείσιμο του ματιού στην αντίστοιχη χορευτική σκηνή της ταινίας του Λάνθιμου) και γνωρίζει πώς να κινηθεί μέσα σε ένα σύμπαν που γνωρίζει και τους κανόνες του genre αλλά και τις απαιτήσεις των θεατών του Σιάμαλαν, που επιστρέφουν ξανά και ξανά στις ταινίες του περιμένοντας πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Φυσικά, το φινάλε έκπληξη δε θα μπορούσε να λείπει μόνο που η αποκάλυψη δεν λειτουργεί ακριβώς ως ανατροπή αλλά ως το άνοιγμα μιας μεγάλης πόρτας προς ένα σύνολο καινούριων αφηγηματικών δυνατοτήτων. Μεγαλύτερη αποκάλυψη βέβαια (γιατί η απόδοση του Τζέιμς ΜακΑβόι δεν είναι ακριβώς έκπληξη, έχει ήδη αποδείξει πολλές φορές πόσο καλά μπορεί να ελίσσεται ανάμεσα στα είδη) παραμένει η Ανια Τέιλορ-Τζόι του «The Witch», η οποία αποδεικνύει πως, μετά από τον μαύρο τράγο εκείνης της ταινίας, μπορεί να τα αναμετρηθεί γενναία με κάθε είδους (ανθρώπινο ή μη) τέρας.
Διαβάστε ακόμη: O M. Νάιτ Σιάμαλαν εξηγεί πως ο «Κυνόδοντας» επηρέασε τη νέα του ταινία «Διχασμένος»
2.Η Εκτη Αίσθηση (The Sixth Sense) – 1999
Η αρχή όλων. Η ταινία που δημιούργησε και (τελικά σχεδόν) κατέστρεψε τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Το φινάλε που εντυπωσίασε, σόκαρε και διακωμωδήθηκε όσο κανένα άλλο στη σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία. Η «Έκτη Αίσθηση» θα μπορούσε να είναι μια ταινία από τον τρόμο της δεκαετίας του 1950 ή ένα χαμένο επεισόδιο της χρυσής εποχής του «Twilight Zone», ήταν όμως τελικά (όπως κάθε ιστορία φαντασμάτων που σέβεται τον εαυτό της) ένα δράμα κρυμμένο πίσω από ένα παραπέτασμα ιστορίας τρόμου και η ουσιαστική ταυτότητα ενός δημιουργού που λάτρευε το σασπένς, τα λεπτομερή κάδρα και τις μικρές κινήσεις της κάμερας. Ήταν η ταινία που έθεσε τους κανόνες που θα έπρεπε να ακολουθεί κάθε επόμενη ταινία του Σιάμαλαν, ρίχνοντας τελικά στην παγίδα τον δημιουργό της οδηγώντας τον τελικά στο αδιέξοδο της τυποποίησης. Για να λέμε πάντως την αλήθεια, ήταν και η ταινία που καταχώρησε για πάντα τον σκηνοθέτη της στην ιστορία. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αυτό.
Διαβάστε ακόμη: Ο Ντόναλντ Τραμπ κάνει μέχρι και τον Μπρους Γουίλις να βγάλει μαλλιά!
1.Ο Αφθαρτος (Unbreakable) – 2000
Η πραγματικά καλύτερη ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν όμως ήταν η επόμενη ταινία μετά την «Εκτη Αίσθηση», μία ταινία που θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτέλεσε τον προπομπό όλων των υπερηρωικών φιλμ, μόνο που κανείς δεν το ήξερε τότε. Ο Σιάμαλαν δημιούργησε τον ήρωά του, δημιούργησε τον «κακό» του, αφηγήθηκε την κομιξική του ιστορία όπως εκείνος την αντιλήφθηκε μέσα από τις ευαισθησίες του και παρέδωσε, παραμένοντας σταθερός στην προσωπικότητά του, ένα φινάλε έκπληξη που δεν ήταν «κλεψιά» αλλά η αφηγηματική αποκάλυψη που έδωσε στα γεγονότα την πραγματική τους διάσταση. Κατά πάσα πιθανότητα, αν δεν υπήρχε η «Έκτη Αίσθηση», ο «Άφθαρτος» δε θα είχε γίνει ποτέ πραγματικότητα. Είναι όμως άδικο να παραμένει ως ταινία στη σκιά εκείνου του φιλμ. Ο «Άφθαρτος» είναι το απόγειο της σκηνοθετικής persona του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν και ουσιαστικά η Βίβλος όλων των δημιουργικών χαρακτηριστικών του, από την αργή ατμοσφαιρική ανάπτυξη της ιστορίας και την προσοχή στη λεπτομέρεια του κάδρου μέχρι την ενάντια σε όλο τον κόσμο τοποθέτηση των ηρώων του και την παλιομοδίτικη ευαισθησία ολόκληρης της αφήγησης. Ακριβώς για αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει φινάλε έκπληξη σε καμία λίστα με ταινίες του Σιάμαλαν όσο ο «Αφθαρτος» παραμένει τόσο έντονα ακόμα χαραγμένος στην κινηματογραφική μνήμη.
Διαβάστε ακόμα:
- Φάκελος «Σκηνοθέτης Μπεν Αφλεκ»
- Ντενί Βιλνέβ: Από το Κεμπέκ του Καναδά μέχρι το Λος Αντζελες του «Blade Runner»
- Το φτιαγμένο από λογική και αμηχανία σύμπαν της Μάρεν Αντε
