«Μια Μάχη Μετά την Αλλη (One Battle After Another) του Πολ Τόμας Αντερσον
Η ταινία της χρονιάς σχεδόν για το σύνολο της κριτικής παγκοσμίως. Το highlight της καριέρας του Πολ Τόμας Αντερσον - ίσως γιατί το timing με την πολιτική κατάσταση εντός και εκτός Αμερικής χρειαζόταν μια ταινία που να λέει τα πράγματα με το ονομά τους - σε συσκευασία απολαυστικού, συναρπαστικού, αστείου, απελευθερωτικού σινεμά.
Κάπου στο βαθύ αμερικανικό Νότο, στα σύνορα με το Μεξικό, κάτω από την ανατριχιαστική σκιά του Τείχους του Τραμπ, δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, εποπτεύει η φιγούρα της Περφίντια Μπέβερλι Χιλς - μία ατσάλινα δυναμική αντάρτισσα, μία μαύρη υπερσεξουαλική καλλονή (ναι, έχει σημασία). Η Περφίντια ηγείται των French 75, μίας αντιστασιακής ομάδας εξτρεμιστών που οργανώνουν την Επανάσταση. Θα χτυπήσουν το αμερικανικό κράτος που έχει παγιώσει ως κανονικότητα alt right τακτικές απέναντι στους πρόσφυγες, τους μαύρους, τους Μεξικάνους, τις γυναίκες, τους αδύναμους, τους διαφορετικούς. Εραστής της Περφίντια, σύντροφος στην παθιασμένη της μιλιταριστική ιδεολογία αλλά και ακούραστη λίμπιντο, είναι ο Μπομπ Φέργκιουσον. Ενας ταλαντούχος, νευρικός, οριακά nerd πυροτεχνουργός, που ανατινάζει και ανοίγει δρόμους για το στρατό της να ελευθερώνει πολιτικούς αιχμάλωτους και μετανάστες, να προκαλεί συμβολικά χτυπήματα σε πρεσβείες και κυβερνητικά κτίρια, να ληστεύει τράπεζες για να χρηματοδοτείται η εξέγερση.
Στον αντίποδα στέκεται ο Συνταγματάρχης Στίβεν Λόκτζο - ένας ψυχωτικός στρατιωτικός με ακίνητο λαιμό, ναζιστικό κούρεμα και παγερά νεκρό, ανήθικο βλέμμα. Οταν οι French 75 χτυπούν το στρατόπεδο του και έρχεται αντιμέτωπος με την Περφίντια, το power game που διαδραματίζεται όσο είναι αιχμάλωτός της (κάπου ανάμεσα στην ταπείνωση και την σεξουαλική φαντασίωση) τον αναστατώνει. Εξαπολύει όλες τις παρακρατικές δυνάμεις και την καταδιώκει με μικτά κίνητρα - εκδίκησης και κάβλας. Κι όταν ο λευκός εθνικιστής τσακώνει την μαύρη ανυπότακτη, ο εκβιασμός για να την απελευθερώσει (γιατί «ποιος στ' αλήθεια ενδιαφέρεται για το τι ανατινάζεις») είναι να τον συναντήσει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου.
Ο χρόνος τρέχει, οι French 75 συνεχίζουν τις αποστολές τους, ακόμα και με την Περφίντια σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και τον Μπομπ να ανησυχεί. Οταν γεννούν την μικρή Γουίλα, εκείνος εγκαταλείπει την ενεργό δράση - είναι πια πατέρας, είναι πια οικογένεια. Η Περφίντια όμως, κάπου ανάμεσα στην επιλόχειο κατάθλιψη και το δογματικό πείσμα, όχι. Ενα χτύπημα πηγαίνει στραβά, η αστυνομία τη συλλαμβάνει, οι French 75 διασπώνται και κρύβονται, ο Μπομπ με το μωρό δραπετεύουν με άλλες ταυτότητες στην αμερικανική επαρχία.
Δεκαέξι χρόνια μετά. Η Γουίλα είναι μία δυναμική έφηβη, μαθήτρια γυμνασίου στην μικρή τους κωμόπολη. Δεν έχει γνωρίσει ποτέ την μητέρα της κι ο πατέρας της μάλλον την απογοητεύει - ο Μπομπ έχει καταλήξει ένας βαριεστημένος, άπραγος, μαστουρωμένος, γραφικός Dude (ναι, ακόμα και με τη ρόμπα του «The Dude»), καλόκαρδος και αγαπησιάρης, αλλά περισσότερο ανώριμος από την κόρη του. Δεν της έχει πει τίποτα για το παραβατικό επαναστατικό παρελθόν. Ομως την είχε από μικρή εκπαιδεύσει πώς θα το σκάσει σε περίπτωση που κάποιος «Συνταγματάρχης Στίβεν Λόκτζο» εμφανιστεί στη ζωή τους.
Best of 2025: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Power Points
Τα «δυνατά χαρτιά» αυτής της ταινίας θα μπορούσαν να μετρηθούν και σε (όλες τις) οσκαρικές υποψηφιότητες, αναγνωρίζοντας το ταλέντο και την αρτιότητα σε οποιοδήποτε τομέα - από τις ερμηνείες μέχρι τον ήχο και από τις κομμώσεις μέχρι τη φωτογραφία και το μοντάζ. Κανένα «χαρτί» όμως δεν είναι σπουδαιότερο εδώ από αυτό πάνω στο οποίο γράφτηκε το σενάριο που ορμώμενο από τον Τόμας Πίντσον και το «Vineland» του 1990 γίνεται στα χέρια του Πολ Τόμας Αντερσον μια δαιμόνια παραβολή για τη διαχρονική πορεία ενός κόσμου που πλέον δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος. Και κανένα «χαρτί» δεν είναι πιο δυνατό από μια σκηνοθεσία - που στα όρια του spoof, ενορχηστρώνει με ντελιριακά μελετημένο τρόπο ένα έπος που ξετυλίγεται με τη μορφή μιας κλασικής ιστορίας που επιτέλους κάποιος την αφηγείται διαφορετικά. Δηλαδή, ακούραστα συναρπαστικά.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί έρχεται σε μια στιγμή που η επανάσταση χρειάζεται επανατοποθέτηση, ως λέξη, ως έννοια, ως λογική. Διαγενεαλογικά, όπως ακριβώς συμβαίνει στην ταινία. Και με μια διάθεση να λήξει η σοβαροφάνεια και από τις δύο πλευρές. Γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό. Γνωρίζουμε και ποιο είναι το λάθος. Η ταινία σκάει στην Αμερική του Τραμπ ακριβώς όπως έπρεπε, με θόρυβο. Και γίνεται - πλέον με το τέλος της χρονιάς - η ιδανική ενσάρκωση μιας συλλογικής απαίτησης για αλλαγή. Γυρισμένη σε Vistavision.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Και να θέλαμε, δεν θα γινόταν, καθώς θα έπρεπε να ανθολογείται ήδη μέσα στις 10 καλύτερες όλων των εποχών. Αντιγράφουμε από εδώ: Σ' ένα κομμάτι του Αυτοκινητόδρομου 78, όπου μια σειρά από λόφους («river of hills» το ονόμασε το συνεργείο της ταινίας), με τις ανηφόρες και τα τυφλά σημεία του, αποκαλύπτει και εμφανίζει εναλλάξ και απρόβλεπτα τα αυτοκίνητα που κυνηγιούνται, χτίστηκε μια σκηνή έντασης και σασπένς στην κλιμάκωση της ταινίας. Κι αυτό έγινε... χειροποίητα, από τον Αντερσον και τον μοντέρ του, Αντι Γιούργκενσεν, χρησιμοποιώντας την τέχνη του σινεμά και την ευρηματικότητα της ομάδας της ταινίας, χωρίς ίχνος ψηφιακής βοήθειας. Αγωνιώδες, κλασικό, συγκινητικό.
Γράψαμε στο Flix
O Πολ Τόμας Αντερσον δεν έχει καμία διάθεση να κατασκευάσει ένα διδακτικό, βαρύ, πολιτικό δράμα. Αλλά ένα αχαρτογράφητο στα αλήθεια, σουρεαλιστικό υβρίδιο: action movie, θρίλερ αγωνίας, εκρηκτικό μαχητικό μανιφέστο, μελετημένο post-Western, και, πάνω από όλα, απολαυστική, πικρή, κατάμαυρη παρωδία. Πατώντας πάνω στο πιντσονικό, μεταμοντέρνο, βιοτρολικό χιούμορ, περνάει από γενεές δεκατέσσερις τη βαθιά υποκρισία της δεξιάς, αλλά και την ανικανότητα της αριστερής αντίστασης. Και οι δύο πλευρές του σπέκτρουμ ζουν στην αυτάρεσκη παραζάλη τους, αγνοώντας ότι στην ουσία είναι όλοι πολύ μικροί, μπροστά σ ένα ακλόνητο, βαθιά ριζωμένο σύστημα. Ενα σύστημα φαινομενικά ευηπόλυπτων νοικοκύρηδων που φορούν Lacoste μπλουζάκια και savoir vivre ευγένεια, κερνούν cookies, και σχεδιάζουν γενοκτονίες. Ο Αντερσον παίρνει θέση, μάς καλεί σε επανάσταση, αλλά όχι έτσι. Κινηματογραφεί τη βία τόσο των guerillas μιλιταριστών, όσο και των θεσμικών εξουσιαστών με σπασταριστά κοροϊδευτική μελαγχολία. Μελαγχολία γιατί όσο εμείς γελάμε, η Δημοκρατία εκπνέει.»
Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix για το «Μια Μάχη Μετά την Αλλη»
Και κάτι ακόμη
O Ντέιβιντ Μάρκους του FOX News συνηγόρησε στις αντιδράσεις των συντηρητικών πως η ταινία του Πολ Τόμας Αντερσον είναι η «πιο ανεύθυνη ταινία της χρονιάς». Επιβεβαιώντας φυσικά τη δυναμή της.
«Για να βγάζει αυτό το φιλμ οποιοδήποτε νόημα, πρέπει κανείς να πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, σήμερα, αυτή τη στιγμή, είναι μια φασιστική δικτατορία. Αυτό δεν είναι μόνο μια επικίνδυνη πλάνη αλλά, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα, και μια θανατηφόρα… Oλη η ταινία με θύμωσε, αλλά μετά θυμήθηκα ότι η κυβέρνηση Τραμπ καταστέλλει την Antifa - τους σημερινούς, απολύτως πραγματικούς εγχώριους τρομοκράτες 0 και ίσως αυτή να είναι μια διασκεδαστική ταινία για να τη δουν όταν θα βρίσκονται όλοι στη φυλακή».
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2025;
Flix Top Ten - 2025
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 1
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 2
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 3
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 4
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 5
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 6
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 7
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 8
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 9
- Flix Top Ten - 2025: Το νούμερο 10
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της