«Βουγονία» (Bugonia, 2025) του Γιώργου Λάνθιμου
Ο Γιώργος Λάνθιμος επέστρεψε μέσα στο 2025 με νέα ταινία: η «Βουγονία» έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, και ξεκίνησε την οσκαρική της κούρσα: 3 υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες, 3 και για τα Critics Awards, στη 10άδα των ταινιών του AFI.
Ο Τέντι, ένας μοναχικός 40άρης μελισσοκόμος, έχει ένα σχέδιο κι έχει πείσει τον ευήθη ξάδελφο του να το εκτελέσουν μαζί. Καθώς πιστεύει ότι η φαρμακευτική πολυεθνική που έχει εργοστάσιο στην μικρή τους κωμόπολη είναι υπεύθυνη για την τοξική καταστροφή του περιβάλλοντος, την δηλητηρίαση της μητέρας του και το τέλος των μελισσών (κι όλοι γνωρίζουμε τι θα συμβεί στον πλανήτη αν εξαφανιστούν οι μέλισσες), αποφασίζει να απάγει την CEO. Θα την κρατήσει αλυσοδεμένη στο υπόγειο του σπιτιού και θα την πείσει να τον φέρει σε επαφή με τον Αυτοκράτορα του πλανήτη της, τον οποίο θα προσπαθήσει να πείσει, με επιχειρήματα, ότι ο άνθρωπος αξίζει να σωθεί από την καταστροφή του. Γιατί, ναι, είναι εξωγήινη και αυτή πρέπει να είναι η αποστολή της: η καταστροφή του πλανήτη. Αλλιώς δεν εξηγείται η κατάντια μας.
Βασισμένος στην κεντρική ιδέα και πλοκή του κορεατικού σουρεαλιστικού sci-fi «Save the Green Planet!» (2003) του Γιανγκ Τζουν Χουάν, ο Λάνθιμος κατασκευάζει μία πολιτική αλληγορία, μία πικρή κωμωδία για το τέλος της ανθρωπότητας, ένα sci-fi θρίλερ που μοιάζει να μάς κάνει πλάκα, ενώ μιλάει για τα πιο σοβαρά της ζωής.
Best of 2025: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Power Points
To σενάριο του Γουίλ Τρέισι (με τον Λάνθιμο να εισάγει και τις δικές του παρεμβάσεις). Το κείμενο είναι εξαιρετικό, πυκνό και εμβριθές (καθόλου τυχαίο ότι ο Τρέισι έχει υπογράψει επεισόδια του τηλεοπτικού «Succession»), παίζει με την αντίληψη και το μυαλό του θεατή, αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση στην ηθική μας πυξίδα, παρουσιάζει με υψηλή διανοητική και φιλοσοφική δεινότητα την γελοιότητα του σύγχρονου ανθρώπου - σε όποια πλευρά κι αν στέκεται. Την γραφικά ιδεολογική παράνοια των αριστερών ακτιβιστών (που καταλήγουν dark web συνωμοσιολόγοι) αλλά και την ψυχρή, κυνική, βάρβαρη επιβολή των γραβατωμένων ισχυρών του συστήματος (ο μέσος άνθρωπος απλή απώλεια, όταν σκέφτεσαι την ανάπτυξη).
Ο Τζέσι Πλέμονς - πολύ περισσότερο από την Εμα Στόουν (4η συνεργασία της με τον Λάνθιμο). Ο Πλέμονς δικαίως είχε κερδίσει το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες με το «Ιστορίες Καλοσύνης», αλλά εδώ δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ, μία μανιώδη και μεγαλειώδη ερμηνεία. Ακροβατώντας ανάμεσα στην τρέλα και την ευαισθησία, την φωτεινή ιδεολογία και τον σκοτεινό παραλογισμό, ο Πλέμονς απογειώνει τη σκέψη και το συναίσθημα με το ίδιο βλέμμα, το ίδιο απελπισμένο λαχάνιασμα. Δίνει ανθρωπιά εκεί που την έχουμε χάσει.
Θα μείνει κλασικό
Για τη λοξή ματιά του Λάνθιμου που σε κάνει να γελάς και να ανατριχιάζεις, να σοβαρεύεις και να σκοτεινιάζεις, να πετάγεσαι από τη γελοιότητα μιας στιγμής και να σοκάρεσαι από τη βαρβαρότητα μιας άλλης. H ικανότητα να διαχειρίζεται το «genre-hopping» - πώς δηλαδή διευθύνει μαεστρικά το υλικό του πέρα και πάνω από κινηματογραφικά είδη. Αυτή πλέον είναι η υπογραφή του, ένα δικό του κινηματογραφικό είδος που αλλάζει συνεχώς τους κανόνες του παιχνιδιού στην επικοινωνία του με το θεατή. Ο Λάνθιμος έχει καταφέρει να γίνει επίθετο, λήμμα στο κινηματογραφικό λεξικό: «Λανθιμική ταινία». Που σημαίνει: να περιμένεις τα πάντα.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
«Μην τον αποκαλείς διάλογο. Δεν παίζουμε στον «Θάνατο του Εμποράκου»....» Η αρχή της παράνοιας. Οχι για τον Τέντι. Για τον θεατή. Γιατί εκεί που είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε ότι ο ήρωας είναι ένας παρανοϊκός φανατικός συνωμοσιολόγος του dark web (που είναι), αρχίζει να βγάζει νόημα. Τα λόγια του ξυπνούν ερωτήματα, σκέψεις, ιδέες που κρυφά επεξεργαζόμαστε κι εμείς. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βαδίζει υπνωτισμένος προς την καταστροφή του, να μην κάνει τίποτα για να απαλλαγεί από τους λίγους που τον εξουσιάζουν, να έχει πιστέψει ότι «έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις». Μάλλον μάς έχουν ρίξει σε λήθαργο... εξωγήινοι.
Γράψαμε στο Flix
Ναι, ο Λάνθιμος πέρασε ένα δίωρο που μάς τρολάρει, όμως έχει κάτι πολύ σοβαρό να πει. Οχι για το δυστοπικό μας μέλλον. Αλλά για το σήμερα, για το τώρα. Η ανθρωπότητα απέτυχε και θα καταστραφεί. Πόσο κρίμα. Τι σπατάλη ταλέντου, ευφυΐας, ζωής. Είναι ο Κιούμπρικ των καιρών μας - κάτι που επιβεβαιώνει το τραγούδι της Μάρλεν Ντίτριχ -διασκευή του αντιπολεμικού “Where Have All the Flowers Gone?” του φολκ ήρωα Πιτ Σίγκερ- στο μαγικό, συγκινητικό, πικρό μοντάζ του τέλους...»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix
Και κάτι ακόμα
«Δεν έχω ιδέα αν υπάρχουν εξωγήινοι εκεί έξω - το τι πιστεύω και το τι ισχύει είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Μπορεί όμως να μάθουμε σύντομα - έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ τις προάλλες το «Τhe Age of Disclosure» του Νταν Φάραχ, όπου 34 insiders της αμερικανικής κυβέρνησης ξεσκεπάζουν κρατικά μυστικά 80 χρόνων για όσα παγκοσμίως έχουν κρατηθεί απόρρητα για την εξωγήινη ζωή...» Ο Γιώργος Λάνθιμος, η Εμα Στόουν κι ο Τζέσι Πλέμονς μίλησαν στο Flix από τη Βενετία για το πώς το σινεμά μάς βοηθά να εξερευνήσουμε το απέραντο του κόσμου μας και το αχανές του ανθρώπινου μυαλού. Διαβάστε τις συνεντεύξεις της «Βουγονίας» εδώ
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2025;
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της
