Το «Midnight Special», η νέα ταινία του Τζεφ Νίκολς μετά τα «Take Shelter» και «Mud» (και πάλι με παραγωγό και τον Χρήστο Β. Κωνσταντακόπουλο), σε προετοιμάζει για κάτι πολύ σπουδαίο - κι αν δεν το παραδίδει, κάτι από τη γοητεία του μένει μετά το τέλος του οικογενειακού sci-fi δράματος.
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Αλτον, ένα 8χρονο αγόρι παράξενο, αλλιώτικο: για άγνωστο σε μας λόγο, δεν μπορεί να έρθει σ' επαφή με το φως της μέρας και τα μάτια του συγκεντρώνουν τεράστια ποσότητα ενέργειας σε μπλε φωτεινές ακτίνες. Ο Αλτον κι ο μπαμπάς του, Ρόι (ο αγαπημένος ηθοποιός του Νίκολς, Μάικλ Σάνον στο ρόλο), βρίσκονται κυνηγημένοι με σταθερούς συμμάχους τη μητέρα του αγοριού και ένα φίλο αστυνομικό. Στο κατόπι τους έχουν μια φονταμενταλιστική θρησκευτική κοινότητα, το FBI κι έναν ερευνητή επιστήμονα.
Με έντονες, αισθητικές και σεναριακές αναφορές τόσο στον Στίβεν Σπίλμπεργκ του «Ε.Τ» και των «Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου», όσο και σε όλη την παράδοση της b-επιστημονικής φαντασίας και του «Twilight Zone», ακόμα και των «X-Files», ο Τζεφ Νίκολς ξεκινά μ' ένα εύρημα εκπληκτικό. Οταν σε μια κοινωνία «προσγειώνεται» το διαφορετικό, εδώ με τη μορφή ενός μικρού παιδιού, ο καθένας θα το χρησιμοποιήσει για να καλύψει τις δικές του ελλείψεις, φιλοδοξίες ή ελπίδες, είτε αυτές είναι η έλευση του Μεσσία, είτε μια επιστημονική ανακάλυψη, είτε η δομή μιας οικογένειας που δυσκολεύεται να υπάρξει, είτε μια απλή ελπίδα για το μέλλον. Ενώ στην ουσία, ένα παιδί δεν είναι παρά ένα παιδί.
Κι ενώ ο Νίκολς στήνει την ιστορία του με δυνατό ρυθμό, αφαιρετική πληροφορία και ατμόσφαιρα γεμάτη σασπένς, δεν καταφέρνει ν' αναπτύξει κάτι απαραίτητο για να λειτουργήσει η ταινία: το συναίσθημα. Μπορεί ο Μάικλ Σάνον να είναι μια δύναμη από μόνος του, λιγομίλητος, τραχύς κι ευαίσθητος και ο μικρός Τζέιντεν Λίμπερερ αξιολάτρευτος (η Κίρστεν Ντανστ, αντίθετα, μάλλον αναξιοποίητη), αλλά αυτή η ιστορία μπαμπά και γιου, προστασίας και αγνής αγάπης, δεν έχει ζεστασιά, δεν έχει συγκίνηση, δεν έχει τίποτε το σπαρακτικό που θα προστεθεί στο sci-fi στοιχείο και θα δώσει στην ταινία βάθος, ένταση και κάποιο σημείο ταύτισης.
Από την άλλη πλευρά, πιάνοντας γερά στα χέρια του το σινεμά φαντασίας (ακόμα και με τον τίτλο του), όπου οι πιο συναρπαστικές ιστορίες είναι οι ανεξήγητες, εκείνες που αφήνουν τη δική μας φαντασία να συμπληρώσει τα κενά και ν' αναπτύξει τα δεδομένα, ο Τζεφ Νίκολς προχωρά εξηγώντας αναλυτικά και πρακτικά την ιστορία του, σχεδόν πεζά, με αποκορύφωση το φινάλε-αποκάλυψη μιας άνευ προηγουμένου παγωμάρας, κι έτσι υπερφωτίζει το μυστήριο, προσγειώνει απότομα όλα όσα έχουν διττή σημασία κι αυτή η «επαλήθευση» προδίδει ό,τι σύνθετο έχει χτίσει στην αφετηρία. Μένοντας μ' ένα υπέροχο τόλμημα φαντασίας που, κάπου στο δρόμο, δεν κατάφερε να κάνει σύνδεση με τ' ανθρώπινα.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
