«Ευχαριστώ παρά πολύ την Ακαδημία, όχι μόνο για την πρόσκληση αλλά και γι' αυτή τη βραδιά. Τόσο αυτή η εκδήλωση όσο και οι ταινίες που παρουσιάζονται και βραβεύονται σήμερα δείχνουν ότι η Ελλάδα αλλάζει και τουλάχιστον ως άτομο αυτό με κάνει να αισθάνομαι πάρα πολύ άνετα σε μια Ελλάδα πολύ πιο συμπεριληπτική. Από κει και πέρα, ως Υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού προφανώς τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Οι σχέσεις της Πολιτείας με το σινεμά δεν ήταν και δεν παραμένουν οι καλύτερες και θα ήταν ψέμα να πω ότι οι ταινίες που είναι σήμερα εδώ δεν έγιναν από κανέναν άλλο παρά από τους δημιουργούς τους και τους παραγωγούς τους και με κόπους, με στήριξη κυρίως ιδιωτική και όχι από την Πολιτεία.»
Ως ο πρώτος Υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού βρίσκεται δικαιολογημένα στο μάτι του κυκλώνα. Ειδικά στους κόλπους ενός Υπουργείου που και να ήθελε να παραδεχτεί πως κάνει τα πράγματα σωστά, δεν πείθει τις περισσότερες φορές για του λόγου το αληθές.
Από την αυλαία ήδη του Υφυπουργείου, καλές προθέσεις πέφτουν στο κενό και κάθε μικρή η μεγάλη προσπάθεια προς μια κάποια κατεύθυνση χτυπάει πάνω σε αναποφασιστικότητες, αρτηριοσκληρώσεις του παρελθόντος και υπερβολικά σίγουρες κινήσεις. Την ίδια ώρα, διαδοχικές (επικοινωνιακές και μη) τρικυμίες βάλλουν το Υπουργείο Πολιτισμού που άλλοτε αποδεικνύονται απόλυτα δικαιολογημένες και άλλοτε και... μικρο-αντιπολιτευτικά παιχνίδια. Αν προσθέσει κανείς και το θέμα των καταγγελιών για μέχρι και κακουργηματικές συμπεριφορές στο χώρο του θεάματος σε επίπεδο κατάχρησης εξουσίας και σεξουαλικής βίας, τότε δεν ξέρει κανείς πόσος χρόνος μένει για να πιάσει κανείς το κουβάρι από την αρχή και να κάνει λίγη δουλειά. Ειδικά σε μια χώρα που διαχρονικά απεχθάνεται τη συνέχεια (κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση ή ακόμη και Υπουργός αλλάζουν όλα) και κυρίως τη συνέπεια (ανάμεσα σε όσα εξαγγέλονται και όσα - ελάχιστα μέχρι και τίποτα - γίνονται πράξη).
Στη χθεσινή του παρουσία στην τελετή απονομή των Βραβείων Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, πρώτη επίσημη μετά την πανδημία για το χώρο του σινεμά, ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης υπήρξε ειλικρινής, με ένα λόγο που δεν χάιδεψε τα αυτιά του Υφυπουργείου του οποίου ηγείται και της κυβέρνησης που ορίζει την κεντρική πολιτική της χώρας. Παραδέχτηκε πως οι σχέσεις της Πολιτείας με το σινεμά δεν ήταν ποτέ καλές και δεν είναι ούτε τώρα, αλλά τόνισε πως η προσπάθεια που γίνεται είναι αυτή προς μια ενότητα και μια - επιτέλους - συντονισμένη πολιτική που θα κάνει το «ελληνικό σινεμά» ένα όλο που θα στηρίζεται, θα αναδεικνύεται, θα αφορά όλους για όλους.
Η σημερινή τελετή είναι μια εκδήλωση στην οποία τα μέλη της Ακαδημίας αναγνωρίζουν τους συναδέλφους τους και νομίζω ότι αυτή είναι η ύψιστη διάκριση που μπορεί να υπάρχει. Τα βραβεία μπορεί να είναι ανταγωνιστικά, σήμερα όμως νομίζω ότι είναι μια βραδιά ενωτική. Και θέλω να σας μιλήσω λιγάκι γι’ αυτό. Γιατί παρά τα όσα κατά καιρούς ακούγονται, στόχος είναι η ενότητα και νομίζω ότι όταν λέμε ενότητα αυτό πρέπει να αποδεικνύεται με πράξεις.»
Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης ανέφερε παραδείγματα που δείχνουν πως «η Ελλάδα αλλάζει», όπως το πολυσυλλεκτικό Διοικητικό Συμβούλιο του Κέντρου Κινηματογράφου, την ενιαία δράση Ακαδημίας, Κέντρου και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ψηφιακή διάσωση του αρχείου του ελληνικού σινεμά, επιμέρους δράσεις που αρχίζουν να «φωτίζουν» την υπόθεση ελληνικό σινεμά, την ανοιχτή επικοινωνία με όλους τους φορείς και τους ανθρώπους του σινεμά με το Υπουργείο.
Συμπεριληπτικότητα δηλαδή. Μια λέξη - κλειδί, όπως και όσο αυτή αφορά και ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους. Με λίγες περισσότερες υποχρεώσεις από την πλευρά της Πολιτείας.
Ναι, θα ήταν πιο ωραίο και σαφώς πιο ευχάριστο, ο λόγος του Νικόλα Γιατρομανωλάκη να περιλαμβάνει ένα ποσό που επιτέλους θα αυξήσει τον προϋπολογισμό του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ή κάποιες λεπτομερείς αναφορές στον φόρο επί των εισιτηρίων που πήγαιναν στην ελληνική παραγωγή και ο οποίος καταργήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και (φυσικά) ξεχάστηκε, συγκεκριμένα σχέδια για ένα σύστημα που θα νοιάζεται να εκπαιδεύσει θεατές για την ελληνική ταινία και κυρίως θα γνωρίζει πώς να αξιοποιήσει το ελληνικό σινεμά, το σημαντικότερο εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν εδώ και χρόνια σε αυτή τη χώρα.
Από την άλλη, όλα αυτά δεν έχουν γίνει. Κι από το να πει κάποιος ψέματα, είναι πάντα προτιμότερο να πει την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν είναι ποτέ εύκολη και που σπάνια θα βρείτε πολιτικό, μέλος της κυβέρνησης ή οποιονδήποτε αξιωματούχο του κράτους να την παραδεχτεί - θυμηθείτε μόνο μέσα στα χρόνια πόσοι Υπουργοί μίλησαν σε δημόσια βήματα για το ελληνικό σινεμά. Το κυριότερο, όμως, μια αλήθεια που είναι αποδεδειγμένα η καλύτερη βάση για να ξεκινήσει κάτι να χτίζεται και για να πάμε, ίσως, λίγο παραπέρα.
Ας ελπίσουμε πως σε ένα χρόνο από τώρα, στα επόμενα βραβεία της Ακαδημίας, ο Υφυπουργός Νικόλας Γιατρομανωλάκης δεν θα χρειαστεί να έρθει σε κανένα δίλημμα ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα όσων θα έχουν, αλλά κυρίως δεν θα έχουν γίνει.
Δείτε εδώ το λόγο του Υφυπουργού Σϋγχρονου Πολιτισμού, Νικόλα Γιατρομανωλάκη:
