Το «Calendar Girls», το ντεμπούτο των Λούβε Μάρτινσεν και Μαρία Λόοχουφβιντ από τη Σουηδία, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σάντανς, είναι ένα από τα χιτ του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μια ταινία που στολίζει με παγιέτες, γκλίτερ και φτερωτά μποτίνια το αδιέξοδο της τρίτης ηλικίας, που έρχεται χωρίς να την καλέσεις.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Calendar Girls» («Τα Κορίτσια του Ημερολογίου»)
Ηρωίδες της ταινίας, τα εν λόγω Calendar Girls, είναι ένα χορευτικό γκρουπ στη Φλόριντα, αποτελούμενο από γυναίκες άνω των 60, το οποίο κάνει ανεβαστικές performances για φιλανθρωπικούς σκοπούς, σε οίκους ευγηρίας, για σκύλους-συνοδούς, στο δρόμο. Με επικεφαλής την αυστηρή Κάθριν, παίρνουν τη δουλειά τους στα σοβαρά, το ίδιο και τη συνέπειά τους και τις ασκήσεις τους: είναι τέλεια εναρμονισμένες, πανέμορφες και θεαματικά ντυμένες. Σε κάθε τους παράσταση, στο κεφάλι φορούν κι από ένα διαφορετικό headpiece με επίκεντρο το τρίγωνο του μονόκερου, που κατασκευάζει με τεράστια έμπνευση και larger than life αισθητική, η Φραν - όταν την αφήνει ο άντρας της.
Ανάμεσα στα «κορίτσια», ξεχωρίζει η Πάτι - όπως κι ανάμεσα στον κόσμο του Φεστιβάλ ξεχωρίζει η Πάτι. Πανέμορφη, με λαμπερά μακριά γκριζόξανθα (σαντρέ, να λέμε), μαλλιά, μ' ένα σώμα γυμνασμένο κι αρμονικό και μια περιφορά αυτάρκειας και τρυφερότητας μαζί, ενσαρκώνει με φυσικότητα το νέο πορτρέτο της 60+ γυναίκας. Στην ταινία, είναι η «κανούρια», που παλεύει να προλάβει τη φροντίδα των εγγονιών της και την προπόνησή της, που φοβάται ότι «κρεμάει» την ομάδα της, που προσπαθεί να τα προλάβει όλα, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι αρκεί να προλαβαίνει αυτά που θέλει πιο πολύ. Δεν χάσαμε ευκαιρία και καθίσαμε για λίγο μαζί της, για να μάθουμε περισσότερα.
Η Πάτι μοιράζει υλικό της ταινίας στην προβολή της στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης:
Πώς συνέβη και μπήκε στα Calendar Girls; «Είχα επισκεφτεί αρκετές φορές τη Φλόριντα γιατί το 2008 αγόρασα ένα σπίτι εκεί. Πηγαινοερχόμουν κι έτυχε να βρίσκομαι σ' ένα event όπου χόρευαν τα Calendar Girls και σκέφτηκα, Θεέ μου, πόσο θα ήθελα ν' ανήκω κι εγώ ανάμεσά τους! Αλλά ακόμα δούλευα, οπότε τότε δεν μπορούσα να το κάνω. Αργότερα, το θυμήθηκα κι επικοινώνησα με την επικεφαλής, την Κάθριν και ρώτησα αν μπορώ να μπω κι εγώ στο γκρουπ κι αυτό ήταν πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια, αυτό το Σαββατοκύριακο. Μετά έφυγα για έξι μήνες κι επανήλθα.»
Και πώς την επέλεξαν οι δυο σκηνοθέτες ως ηρωίδα της ταινίας; «Δεν με επέλεξαν - αυτό που έγινε είναι ότι η Μαρία κι ο Λούβε ήρθαν και πήραν συνεντεύξεις και τράβηξαν πάρα πολύ υλικό απ' όλα τα κορίτσια. Και μετά απ' αυτό βγήκαν διαφορετικές θεματικές. Εγώ ήμουν "η καινούρια", γι' αυτό με κράτησαν ως μία από τις ηρωίδες.»
Υπήρχαν στιγμές που ένιωσε αμηχανία μπροστά στην κάμερα; Αρχικά ήταν πολύ τρομακτική η επαφή με την κάμερα, μπορείς να το δεις και στην ταινία, κρύβομαι. Αισθανόμουν νευρικότητα, συστολή, ήταν δύσκολο να το συνηθίσω. Αλλά αυτά τα παιδιά (αποκαλεί τους σκηνοθέτες, Λούβε Μάρτινσεν και Μαρία Λόοχουφβιντ, the kids), έμειναν στη ζωή μου για τόσο καιρό που μου επέτρεψαν να νιώσω άνετα, βολικά. Είναι καλοί, τρυφεροί νέοι άνθρωποι, μας χαλάρωσαν, ήμασταν πολύ τυχερές.
Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για μια όμορφη γυναίκα να βλέπει τα σημάδια του χρόνου πάνω της; «Είναι πολύ πιο εύκολο. Αρχίζω να αγκαλιάζω το ποια είμαι, να μαθαίνω ποια είμαι. Εκτιμώ την εμφάνισή μου. Είπα στα "παιδιά", έτσι τους φωνάζω, όταν με τα Calendar Girls είδαμε την ταινία για πρώτη φορά, κι ήταν σε μια οθόνη τηλεόρασης, τους πήρα και τους είπα, σας ευχαριστώ πολύ που με κάνετε να δείχνω τόσο όμορφη. Και μου είπαν, girl, εσύ το κάνεις αυτό. Νιώθω πιο όμορφη τώρα, πράγμα καταπληκτικό, στα 66 μου, σε λίγο θα γίνω 67, να βλέπεις τον εαυτό σου και να λες, γουάου, καλή είμαι.»
Πότε έρχεται η στιγμή, όπως λες στην ταινία, μια γυναίκα να πάψει να φροντίζει τους άλλους; Δεν νομίζω ότι ως γυναίκες, ή ως γιαγιάδες, σταματάμε ποτέ να φροντίζουμε τους άλλους. Δεν τελειώνει ποτέ ώσπου να πάρεις την τελευταία σου πνοή. Αλλά εναπόκειται στην καθεμιά το πόση ευθύνη αναλαμβάνεις γμε τα εγγόνια σου. Ξέρω πολλές υπέροχες γυναίκες που είναι stay at home grandmothers για να μπορούν να δουλεύουν τα παιδιά τους. Βρίσκω ότι αυτό είναι καταπληκτικό, και μάλλον θα ήμουν κι εγώ μια τέτοια γιαγιά αν δεν είχα μετακομίσει στη Φλόριντα. Τώρα, αγαπώ πολύ τα μωρά μου και τα εγγόνια μου, αλλά δεν θα είμαι stay at home grandma. Είμαι single, θα ήταν υπέροχο να γνώριζα έναν... Ελληνα, θα έμενα εδώ για πάντα! Σοβαρολογώ, τέλειο θα ήταν, οι άντρες εδώ είναι κούκλοι, ντύνονται στιλάτα, ερωτεύτηκα τα παπούτσια τους. Πολύ διαφορετικοί από τους Αμερικανούς. Εγώ μεγάλωσα με βουνίσιους.»
Στο Φεστιβάλ η Πατ παρακολούθησε και το Masterclass Οινογνωσίας των Οινοποιών Βορείου Ελλάδας (φωτό Γιάννης Τόμτσης)
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου συζητάτε με τα κορίτσια για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και τι διαφορά έχει η προσέγγιση από τη γυναίκα κι από τον άντρα... «Δεν νομίζω ότι οι άντρες έχουν το βάθος, οι Αμερικανοί άντρες ας πούμε καλύτερα, να σκεφτούν ή να συζητήσουν γι' αυτά. Αν σκέφτονταν κάτι τέτοιο, όπως την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δεν θα το συζητούσαν, απλώς θα το έκαναν. Ενώ εμείς τα κορίτσια, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, πώς να το κάνουμε και να μην προσβάλουμε τα παιδιά μας και μαζί να κρατήσουμε το σπίτι όσο γίνεται πιο καθαρό, αν μπω στην μπανιέρα, θα κλείσω την κουρτίνα, αν χρησιμοποιήσω όπλο, θα το κάνω έτσι, αλλά πριν απ' αυτό, θα είχα πάρει την αστυνομία και θα έλεγα, η πόρτα είναι ανοιχτή και θα με βρείτε στο μπάνιο. Δεν θέλω να γίνω βάρος και θα μου άρεσε η υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Τα παιδιά μου αντέδρασαν πολύ διαφορετικά σ' αυτή τη σκηνή. Η κόρη μου το καταλαβαίνει γιατί ξέρει ότι ανέκαθεν το ήθελα. Ο γιος μου θύμωσε πολύ, μου είπε, μαμά, αν το κάνεις αυτό εγώ δεν θα είμαι εκεί. Και του είπα, γιε μου, έχεις πάρει στη ζωή σου αποφάσεις που δεν άρεσαν σ' εμένα, deal with it.»
Είναι φίλες με τα υπόλοιπα Calendar Girls; «Είμαστε πάνω από 30 γυναίκες τώρα, ισάριθμες διαφορετικές προσωπικότητες, άλλες έχουν τις σχέσεις με τους άντρες τους, τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, δεν βλεπόμαστε τόσο συχνά - αλλά είμαστε μαζί, τέσσερις φορές την εβδομάδα, κάνουμε προπόνηση κι έχουμε και τα σόου. Πάμε και για δείπνα, με τρία κορίτσια πήγαμε στη Γιούτα για το Φεστιβάλ του Σάντανς που δεν έγινε δια ζώσης, αλλά εμείς πήγαμε έτσι κι αλλιώς, απλώς για να περάσουμε καλά. Ζούμε τη ζωή μας τώρα. Αρπάζουμε κάθε ευκαιρία. Το είπα και στα παιδιά, όπου με θέλετε, εκεί θα είμαι. Εχω βγει από το καβούκι μου, η ταινία μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω, κάτι που ονειρευόμουν τόσα χρόνια, αλλά ως single woman είναι τρομακτικό να ταξιδεύεις μόνη σου σε χώρες που δεν ξέρεις, όσο και να το θες. Οπότε με το γεγονός ότι προέκυψε αυτή η τρελή κατάσταση και μου δώθηκε η ευκαιρία, είμαι στις δόξες μου. Είναι απίθανο.»
Τι θα συμβούλευε μια γυναίκα στα 50, ή μια γυναίκα στα 25, να προσέξει για να είναι καλά; «Να ζήσουν τη δική τους ζωή. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Η κόρη μου είναι 37, έχει δυο παιδιά κι έναν άντρα και δουλεύει. Δεν έχεις δυστυχώς πολύ χρόνο για τον εαυτό σου σ' αυτές τις ηλικίες. Δουλεύει και μαζί δουλεύει για τη σχέση της με τα παιδιά της, τη σχέση της με τον άντρα της. Το θυμάμαι αυτό. Στην ταινία λέμε ότι στην ηλικία μας νιώθουμε αόρατες. Λοιπόν, ήμασταν αόρατες για τον εαυτό μας σ' εκείνη την ηλικία. Θυμάμαι, όταν ήμουν 40, πίστευα ότι έδειχνα καλύτερη παρά ποτέ. Ενιωθα σωματικά καλύτερη. Και τώρα βλέπω φωτογραφίες και λέω, ναι, σούπερ ήμουν αλλά τώρα βλέπω τον εαυτό μου σαν μια γυναίκα που μεγαλώνει και που πάλι μπορεί να είναι όμορφη. Είναι καταπληκτικό. Θα έλεγα ότι πρέπει να βρεις το πάθος σου και το όνειρό σου και να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου: Τι χρειάζεσαι, στ' αλήθεια, εσύ, για σένα, πέρα από παιδιά, σύζυγο, τι θέλεις στην καρδιά σου και να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις. Να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου. Δεν το κάνουμε αυτό εμείς οι γυναίκες. Κι έχει έρθει η ώρα, να επιτρέψεις στον εαυτό σου ν' ανθίσει. Οπως επέτρεψαν σ' εμένα τα παιδιά. Είναι αλλόκοτο. Το είπα στην κόρη μου. Είναι σαν να με καλούν στο χορό και να πάω κιόλας και να γίνω και η Σταχτοπούτα για ένα βράδυ, το όνειρο κάθε κοριτσιού. Εγινα Σταχτοπούτα σ' αυτή την περίοδο της ζωής μου κι αυτό θα μου δώσει δύναμη για το υπόλοιπο.»
Μπορείτε να δείτε τα «Κορίτσια του Ημερολογίου» online εδώ μέχρι και τις 20 Μαρτίου
