Συναντήσαμε τον Νίκο Περάκη εν μέσω μιξάζ και προώθησης της νέας του 15ης ταινίας μεγάλου μήκους, με τίτλο «Success Story» - ειρωνικά (ή όχι και τόσο) σε μια χώρα που μετράει μόνο αποτυχίες.
Και του ζητήσαμε να διανύσει νοητά όλη την απόσταση από τότε που ξεκίνησε, στα τέλη του '70, να γυρίζει ταινίες στη Γερμανία μέχρι και σήμερα που νιώθει το γήρας μόνο εκεί που δεν τον ενοχλεί να συνεχίζει τη δική του εικονογράφηση του ελληνικού μεγαλείου...
Κάπως λειτουργούσαν όλα καλύτερα. Δηλαδή, τώρα νιώθω ότι οι θεσμοί, η τηλεόραση που κάποτε διακινούσε χρήμα, είχε λεφτά, ήταν πραγματικός συμπαραγωγός. Αυτό είναι έρμαιο των κρατικών πολιτικών, αν σταματάνε, αν παραιτούνται δέκα πρόεδροι στη σειρά, αρχισυντάκτες, διευθυντές… Χάνεσαι μέσα στην πολιτική, κατά κάποιο τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με παλιούς θεσμούς όπως το Κέντρο Κινηματογράφου. Και εκεί, ακούς φήμες, παραιτήσεις, διενέξεις, ποιοι με ποιούς, φοβούνται, θα καταργηθούν, θα τους κλείσουν. Ο τομέας παραγωγή είναι στον αέρα. Το ελληνικό σινεμά υποφέρει. Κι εγώ τα ‘ζησα όλα αυτά.
Ο,τι ακολουθεί αφού πατήσετε το play στο βίντεο παρακάτω είναι 26 λεπτά απ' όσα έμαθε η ζωή, το σινεμά και η Ελλάδα στον Νίκο Περάκη.
Από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τους τσολιάδες, τη 17 Νοέμβρη, τη Χούντα, την ΕΡΤ, το Κέντρο Κινηματογράφου, το χρηματιστήριο, τα κορίτσια, τους φαντάρους, τα κόμματα, την πολιτική ορθότητα, τους κριτικούς κινηματογράφου, τη λούφα που δεν έχει πια κανένα νόημα, τα POS και την ταπεινότητα, να ένα πολύτιμο μάθημα «πατριδογνωσίας», όχι μόνο για τον ίδιο που βαρέθηκε τα αεροδρόμια και ονειρεύεται ταξίδια εντός συνόρων, αλλά και για όσους θα έπαιρναν όρκο πως αυτός ο σκηνοθέτης σύστησε τον Ελληνα στον εαυτό του τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε.
