Επιστρέφοντας με την ίδια ευκολία στη χρονιά της «Αμερικάνικης Νύχτας» του Φρανσουά Τριφό και στο πλατό του «Laurence Anyways» που θα την έκανε να θαυμάσει απεριόριστα το ταλέντο του Ξαβιέ Ντολάν, η Ναταλί Μπάιγ μοιάζει να έχει ακυρώσει το χρόνο. Οχι από διαθέση άρνησης των 65 της χρόνων, αλλά κυρίως επειδή μετά από σαράντα χρόνια καριέρας μπορεί απλά να νιώθει ευτυχισμένη που διέσχισε την ιστορία του γαλλικού σινεμά, μαθαίνοντας περισσότερα πράγματα για τη ζωή και τον κόσμο απ' ότι θα μπορούσε να τα διδαχθεί αν τελικά είχε ακολουθήσει την καριέρα της χορεύτεριας που ονειρευόταν. Και ακόμη και αν η σημερινή Γαλλία της θυμίζει μια «κακή ταινία», η ίδια έχει ευτυχώς να θυμάται το καλό σινεμά. Αυτό που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και αυτό που θα συνεχίσει να κάνει σαν αντίδραση σε όλα όσα προσπαθούν με κάθε αθέμιτο τρόπο να κρατούν το σύγχρονο άνθρωπο σε ένα διαρκές, ανώφελο «bad mood».
H Ναταλί Μπάιγ βρίσκεται στην Ελλάδα, ως ανάδοχος του 15ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Το Flix τη συνάντησε και μίλησε μαζί της για όσα έμαθε από το σινεμά, για τη διαμάχη ανάμεσα στον Φρανσουά Τριφό και τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, γιατί εμπιστεύεται τους νέους σκηνοθέτες και τι θα συμβούλευε μια νέα ηθοποιό που ξεκινάει σήμερα την καριέρα της.
Με τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ και τον τότε σύντροφό της Τζόνι Χάλιντεϊ στα γυρίσματα του «Detective» (1982)
Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το σινεμά ήταν η ανεκτικότητα. Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν επικριτική με τους ανθρώπους. Η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη. Δεν γεννιόμαστε αλκοολικοι, δεν γεννιόμαστε κακοί, δεν γεννιόμαστε με ψυχολογικά προβλήματα. Η ζωή μας κάνει έτσι. Και μέσα από τους ρόλους που έχω παίξει έχω μάθει να είμαι πιο ανεκτική με το διαφορετικό. Εχω μάθει να κατανοώ τον κόσμο γύρω μου καλύτερα.
Με τον Φρανσουά Τριφό στα γυρίσματα της «Αμερικάνικης Νύχτας» (1973)
Ο Φρανσουά Τριφό φταίει που ερωτεύθηκα το σινεμά. Ημουν χορεύτρια και όταν αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός, ήμουν σίγουρη πως θα ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν ονειρευόμουν ποτέ να γίνω ηθοποιός του σινεμά. Οταν έπαιξα όμως στην «Αμερικάνικη Νύχτα» ήταν αδύνατον να μην ερωτευτώ το σινεμά από κάποιον που το αγαπούσε τόσο πολύ. Είναι μια σπουδαία ταινία για την ίδια την τέχνη του σινεμά. Ενιωθα, όμως, χαμένη. Δεν ήξερα ποιοι ήταν οι ηθοποιοί, ποιοι οι τεχνικοί και ποιος έπαιζε ποιον. Ο Τριφό φταίει που κάνω σινεμά.
Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ μου έμαθε να είμαι αληθινή. Είναι αδύνατον να κοροϊδέψεις τον Γκοντάρ. Οι ηθοποιοί σε όλες τις ταινίες του - ακόμη και σε αυτές που μπορεί να μην σου αρέσουν - είναι καταπληκτικοί. Γιατί αυτό που τον ενδιέφερε στους ηθοποιούς που διάλεγει είναι η αλήθεια τους. Και έχει τον τρόπο να τους κάνει να την ανακαλύψουν.
Στο «Sauve qui Peut (la vie)» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ το 1981
Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στον Τριφό και τον Γκοντάρ. Οι διαφορές τους είναι αυτές που τους κάνει σημαντικούς για μένα. Αν όλοι οι σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει ήταν ίδιοι, δεν θα έβρισκα κανένα λόγο να συνεχίσω. Η διαμάχη μεταξύ τους ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της κατασκευασμένη. Είχαν αντιθέσεις, αλλά ήταν και καλοί φίλοι. Θυμάμαι όταν γύριζα με τον Γκοντάρ, τον Τριφό να με ρωτάει λεπτομέρειες για τον τρόπο εργασίας του. Αυτό που ήταν κοινό και στους δύο ήταν ότι λάτρευαν το σινεμά και αυτό ήταν αρκετό.
Αυτό που με ενδιέφερε πάντοτε στους νέους σκηνοθέτες ήταν να πειστώ πως είναι ταλαντούχοι. Είδα τις δύο πρώτες ταινίες του Ξαβιέ Ντολάν και μου άρεσαν πολύ. Μου έστειλε το σενάριο του «Laurence Anyways» και το διάβασα, ήταν υπέροχο. Και είναι τόσο ταλαντούχος. Γράφει, σκηνοθετεί, είναι πολύ καλός ηθοποιός, επιμελείται τα ρούχα, μοντάρει μόνος του. Και τότε που τον συνάντησα ήταν μόλις 22 ετών.
Στη Γαλλία δεν ενδιαφέρεται πλέον κανείς για το σινεμά. Ολα είναι μια τηλεοπτική σαπουνόπερα. Ειδικά η πολιτική ζωή στη Γαλλία είναι ένα σόου. Είναι απίστευτο. Οι Γάλλοι είναι μελαγχολικοί, είναι αρνητικοί, είναι σε «bad mood». Συνέβαινε πάντοτε, αλλά τώρα είναι πιο έντονο. Είναι τρομερό. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Είναι σαν μια κακή ταινία. Η κυβέρνηση είναι φρικτή, η αντιπολίτευση είναι πηγμένη στα σκάνδαλα. Υπάρχουν και μεμονωμένες περιπτώσεις αξιόλογων ανθρώπων, αλλά.. το χειρότερο είναι πως ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς. Και ο Τύπος δεν είναι υγιής, ασχολούνται όλοι με μικρά πράγματα, με κουτσομπολιά, δεν προβάλλεται τίποτα θετικό.
Με τον Σερζί Λοπέζ στο «Μια Πορνογραφική Σχέση» (1999)
Οι καριέρες φτιάχνονται από τα όχι που θα πεις. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα σήμερα για τους νέους ηθοποιούς. Κάνεις ένα φιλμ και ξαφνικά είσαι σταρ, όλοι ασχολούνται μαζί σου. Και μετά τελειώνει απότομα. Η μόνη συμβουλή που θα έδινα σε μια νέα ηθοποιό είναι να μην βιάζεται, να είναι προσεκτική, να είναι ειλικρινής με τις επιλογές της και με τη δημοσιότητα. Η όρεξη ενός νέου ηθοποιού είναι αδηφάγα. Θες να δουλέψεις με όλους και να τα κάνεις όλα από την αρχή. Τα όχι που λες δίνουν σημασία στα ναι που τελικά θα καθορίσουν τη ζωή σου.
Στο αφιέρωμα στη Ναταλί Μπάιγ στο 15ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου θα προβληθούν οι εξής ταινίες: «Ο Μικρός Υπαστυνόμος» του Ξαβιέ Μποβουά (2005 - Σεζάρ Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας), Η Επιστροφή του Μαρτίν Γκερ του Ντανιέλ Βιν (1982), «Les Sentiments» της Νοεμί Λόβσκι (2003), ο «Σώζων Εαυτώ Σωθήτω» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (1980 - Σεζάρ Β' Γυναικείου Ρόλου), «Μια Πορνογραφική Σχέση» της Φρεντερίκ Φοντέιν (1999) και «Venus Beaute: Ινστιτούτο Ομορφιάς» της Τόνι Μάρσαλ (1999).
Διαβάστε εδω όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 15ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.
Βρείτε εδώ το αναλυτικό καθημερινό πρόγραμμα προβολών του 15ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Διαβάστε ακόμη:
