Οταν βρίσκεσαι στον κόσμο του Ντάριο Αρτζέντο, δε χρειάζεται να γεμίσει η οθόνη αίμα για να νιώσεις τον τρόμο. Αρκούν ο κατάλληλος φωτισμός που μεγεθύνει τις σκιές, οι εξπρεσιονιστικές γωνίες λήψεις που τονίζουν ακόμα περισσότερο τα έντονα χρώματα, ο τεράστιος κενός χώρος που ενισχύει τον φόβο του άγνωστου και, φυσικά, ένας αθέατος απειλητικός παρατηρητής για να δημιουργηθεί καθολικά μια ασφυχτική αίσθηση τρόμου από την οποία είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις.
Το Flix βουτάει στις πισίνες του σινεμά
- #1 The Swimmer του Φρανκ Πέρι (1968)
- #2 Deep End του Γέρζι Σκολιμόφσκι (1970)
- #3 Άσε το κακό να μπει του Τόμας Άλφρεντσον (2008)
- #4 Ερωτικό Κτήνος του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2000)
- #5 Ξέφρενες Nύχτες του Πολ Τόμας Άντερσον (1997)
- #6 Κακή Εκπαίδευση του Πέδρο Αλμοδόβαρ (2004)
- #7 Τρία Χρώματα: Μπλε του Κριστόφ Κισλόφσκι (1993)
- #8 Alphaville του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (1965)
- #9 Rushmore του Γουές Αντερσον (1998)
- #10 Gremlins του Τζο Ντάντε (1984)
- #11 Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου (2009)
- #12 Σε Ακολουθεί του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ (2014)
- #13 Η Λεωφόρος της Δύσης του Μπίλι Γουάιλντερ (1950)
- #14 O Πρωτάρης του Μάικ Νίκολς (1967)
- #15 Palombella Rossa του Νάνι Μορέτι (1989)
- #16 Cat People του Ζακ Τουρνέρ (1942)
- #17 Θέλω και τη Μαμά σου του Αλφόνσο Κουαρόν (2001)
Για αυτό και στο «Suspiria», όταν η Σούζι και η Σάρα σχολιάζουν χαμηλόφωνα στην πισίνα τους φόνους που ανατάραξαν τη σχολή τους τα τελευταία εικοσιτετράωρα, τίποτα κραυγαλέο δεν προκαλεί την ανησυχία.
Και όμως, ο τρόπος που τα σώματα τους κινούνται μέσα στο νερό σχηματίζοντας ανεπαίσθητους κυματισμούς, η ηχώ που παραμορφώνει τους ψιθύρους τους και τους σκορπίζει στις γωνίες της αχανούς αίθουσας, το απόλυτο μπλε της πισίνας που μετατρέπει τα σώματά τους σε αιματηρές κόκκινες φιγούρες και μια λήψη από ψηλά που προοικονομεί τα χειρότερα δημιουργούν αθροιστικά μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως τελικά η αίσθηση της απειλής είναι πολλές φορές πολύ πιο τρομακτική από την ίδια την απειλή.
Ο Ντάριο Αρτζέντο δεν είναι ένας σκηνοθέτης που απέφευγε μόνιμα το προφανές, όμως είναι σε αυτές τις στιγμές της δημιουργίας του που απέδειξε πόσο καλά μπορούσε να διαχειριστεί τον ανθρώπινο φόβο για να δημιουργήσει συνειρμικά ατμόσφαιρα τρόμου σχεδόν από το πουθενά. Εξάλλου, στη «Suspiria»του, ο τρόμος είναι υπαρκτός πολύ πριν οι διάδρομοι βαφούν κόκκινοι από το αίμα.
Δείτε εδώ ολόκληρη την σκηνή της πισίνας από το «Suspiria».
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- To Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά
- Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
- Καύσωνας! 10 ταινίες που αγνόησαν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες!
- Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής
- To Flix ταξιδεύει στα νησιά του ελληνικού σινεμά
- Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
