Ο Ατίλα Τιλ, o 46χρονος δημιουργός από την Ουγγαρία που φέτος υπέγραψε, ως σκηνοθέτης, τα «Δολοφονικά Αμαξίδια», δεν είναι καινούριος στον κόσμο του θεάματος. Ηθοποιός και σεναριογράφος, έχει ήδη κάνει μεγάλη καριέρα στην τηλεόραση στη χώρα του, ενώ οι μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες που σκηνοθέτησε στο παρελθόν προβλήθηκαν και βραβεύτηκαν σε πολλά φεστιβάλ. Είναι όμως φέτος, με την τολμηρή νέα ταινία του, βραβευμένη και με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που τράβηξε πιο έντονα το βλέμμα της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας. Το Flix μίλησε με τον Ατίλα Τιλ και προσπάθησε να καταλάβει καλύτερα την αιχμηρή δουλειά του. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix: Δολοφονικά Αμαξίδια - Η πιο αλλόκοτα αντιρατσιστική ταινία της χρονιάς
Μ' αρέσει να βλέπω πολλά κινηματογραφικά είδη, έχω γράψει ο ίδιος σενάρια που είναι, για παράδειγμα, γκανγκστερικές ταινίες, αλλά όταν τα ολοκληρώνω, συνειδητοποιώ ότι ένα και μόνο είδος δε με ικανοποιεί χωρίς κάποια ανατροπή, γι' αυτό και στα «Δολοφονικά Αμαξίδια» προτίμησα να μπερδέψω διαφορετικά είδη. Οπότε, οι κινηματογραφικές αναφορές μου έχουν περισσότερο να κάνουν με την αφήγηση κι όχι με τα είδη. Χρωστάω πολλά στην όχι και τόσο προφανή επιρροή του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο οποίος επίσης υφαίνει ιστορίες του παραλόγου βγαλμένες από την καθημερινότητα. Η βελγική ταινία «Aaltra» είναι το αγαπημένο μου φιλμ ως προς την αναπηρία. Με επηρέασε πολύ γιατί ήταν μια από τις πρώτες ταινίες που έδειξαν άτομα με αναπηρία όχι με τον τυποποιημένο, συνηθισμένο τρόπο.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι αποφάσισα να κάνω μια ταινία με - και όχι για - άτομα με αναπηρία. Γι' αυτό οι κεντρικοί ήρωες και οι μισοί «ηθοποιοί» έχουν πράγματι κινητικά προβλήματα ή άλλες αναπηρίες. Βρήκαμε τον Ζόλικα από τον λογαριασμό του στο instagram και τον Ανταμ, που έχει πτυχίο στη δραματουργία, στο θέατρο όπου ήδη δούλευε. Για μένα ήταν σημαντικό να συνεργαστώ όντως με αναπήρους, γιατί ένα άλλο σημαντικό μήνυμα της ταινίας είναι ότι, πραγματικά, μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Μια απαιτητική ταινία δράσης, που θα εξαντλούσε τον οποιοδήποτε. Αλλά μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους κι αυτό αποδεικνύει πως μπορούν να πραγματοποιήσουν ό,τι τους δοθεί η ευκαιρία να κάνουν.
Συναργάστηκα με πολλούς διαφορετικούς οργανισμούς που βοηθούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Εκείνη την περίοδο γνώρισα ανθρώπους σε αμαξίδια κι άλλους με διαφορετικών ειδών προβλήματα. Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, κάναμε πάρτι κι όσα γνωρίζω γι' αυτόν τον κόσμο τα έμαθα δίπλα τους εκείνο το διάστημα. Εβλεπα τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής τους, τα προσωπικά τους ζητήματα: όλα εκείνα που δεν μπορείς να καταλάβεις γράφοντας ένα σενάριο, αν κάθεσαι σπίτι σου. Ολα αυτά έχουν περάσει μέσα στην ταινία. Ταυτόχρονα κάναμε και οργανωμένη έρευνα κι έτσι ως τη στιγμή του γυρίσματος ήμαστε καλά προετοιμασμένοι, αλλά κι οι νεαροί ηθοποιοί προσέφεραν τις δικές τους εμπειρίες. Για παράδειγμα ο Ανταμ πραγματικά χρειάζεται κοντό καλαμάκι για να πίνει σφηνάκια, οπότε κι αυτό το ενσωματώσαμε στην ταινία.
Αναμφίβολλα έχω μια κυνική πλευρά. Ως καλλιτέχνης, είμαι εξαιρετικά κριτικός προς τον εαυτό μου, αμφισβητώ διαρκώς τις ικανότητές μου ως σκηνοθέτης και παίρνω τα πάντα πολύ σοβαρά, σε κάθε πλευρά της ζωής μου. Από την άλλη, ως τηλεοπτική προσωπικότητα και παρουσιαστής, ξέρω πόσο καλός είμαι και τι είδους ελαφριά ψυχαγωγία προσφέρω, οπότε έχω μια πολύ πιο χαλαρή προσέγγιση σ' αυτό το κομμάτι της καριέρας και της ζωής μου.
Η ταινία δε σχολιάζει την πολιτική, αλλά την κοινωνία της Ουγγαρίας. Θα υπάρχει πάντα τριβή ανάμεσα στα άτομα με ειδικές ανάγκες και τον υπόλοιπο κόσμο, ως προς την αποδοχή και την ενσωμάτωση και η Ουγγαρία έχει ακόμα δρόμο να διανύσει, σε σχέση με τις δυτικές κοινωνίες. Αλλά υπάρχει ήδη πρόοδος κι ελπίζω τα «Δολοφονικά Αμαξίδια» να βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
