Ενα καθαρόαιμο ανθρώπινο ψυχογράφημα που εξερεύνησε γκρίζες ηθικές περιοχές. Μια διαγαλαξιακή σαπουνόπερα μεγατόνων που άλλαξε για πάντα την ιστορία. Ένα καυστικό δράμα που έριξε φως στα παρασκήνια της ζωής. Ένα μιούζικαλ που τόλμησε εν έτει 2016 να επαναπροσδιορίσει τους κανόνες του είδους για την νέα εποχή. Ένα γκανγκστερικό έπος που αποτέλεσε ακαριαία και για πάντα σημείο φιλμικής αναφοράς. Και μια δυστοπική κούρσα επιβίωσης που απέδειξε πώς, ναι, ένας μοναδικός αγώνας ταχύτητας μπορεί να οδηγήσει σε ένα αναντίρρητο αριστούργημα.
Διαβάστε ακόμη: 6 χρόνια Flix: 6 τηλεοπτικά γενέθλια πάρτυ που δε μοιάζουν με κανένα άλλο
Εξι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες που έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κατέληξαν όλες με έξι βραβεία Οσκαρ στις περγαμηνές τους, όχι το καθοριστικό αλλά σίγουρα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για να αποδείξει ότι όλες άξιζαν τη θέση τους στα χρονικά της κινηματογραφικής ιστορίας. Αναγνωρίζοντας και την ιστορική αξία των υπόλοιπων (κατά σύμπτωση, επίσης έξι) εξίσου βραβευμένων ταινιών στην ιστορία («Forrest Gump», «Σικάγο», «Η Κυρία Μίνιβερ», «The Hurt Locker», «Ενας Αμερικανός στο Παρίσι», «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές»), επιτρέψτε μας να παραδεχτούμε ότι αυτές είναι οι 6 αγαπημένες μας, εξαπλά οσκαρικά βραβευμένες ταινίες.
Μια Θέση στον Ηλιο (A Place in the Sun) του Τζορτζ Στίβενς – 1951
Ας μιλήσουμε με γεγονότα. Ο Μοντγκόμερι Κλιφτ και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είναι ένα από τα όμορφα ζευγάρια που έχουν περάσει ποτέ από την μεγάλη οθόνη και οι ερμηνείες τους στο «Μια θέση στον ήλιο» βγάζουν ένα οργανικό πάθος και μια ένταση που σχεδόν αντανακλαστικά παρασύρει τον θεατή. Επιπλέον, η ματιά του Τζορτζ Στίβενς, η οποία συνδυάζει την ρομαντική τραγωδία με μια νουάρ αίσθηση αγωνίας, έχει την ικανότητα να τονίζει τις λεπτομέρειες, να αναδεικνύει τις σκοτεινές γωνιές και να συνθέτει κάδρα απαράμιλλης ομορφιάς, όπου οι πρωταγωνιστές είναι απόλυτοι ένοχοι και ταυτόχρονα αθώα έρμαια των αισθήσεών τους. Και όμως, τα έξι Όσκαρ που κέρδισε εκείνη την χρονιά το φιλμ δεν περιλάμβαναν αυτό της καλύτερης ταινίας, το οποίο κατέληξε στις αποσκευές του επίσης βραβευμένου με έξι αγαλματίδια «Ενας Αμερικανός στο Παρίσι», όσο το «Λεωφορείον ο Πόθος» γιόρταζε τις δικές του τέσσερις νίκες. «Φαίνεται πως περνάμε τις καλύτερες στιγμές μας λέγοντας αντίο» εκμυστηρεύεται κάποια στιγμή η Άντζελα της Τέιλορ στον Τζορτζ του Κλιφτ. Ως θεατές όμως, δύσκολα θα πούμε αντίο στην ανάμνηση αυτής της ταινίας.
Διαβάστε ακόμη: Oscars vintage: απολαύστε cult φωτογραφίες από λαμπερές Old Hollywood οσκαρικές απονομές
Ο Πόλεμος των Αστρων (Star Wars) του Τζορτζ Λούκας – 1977
Ο «Πόλεμος των Άστρων» του Τζορτζ Λούκας δεν επηρέασε απλά την pop κουλτούρα. Στην πραγματικότητα την δημιούργησε, την οριοθέτησε και έθεσε τους κανόνες που πρέπει να ακολουθεί κάθε κινηματογραφικό έπος στην συνέχεια του μέσου. Και το ιδιοφυές είναι ότι ο Λούκας, αν και δεν ανακάλυψε ουσιαστικά τον κινηματογραφικό τροχό καθώς όλη η εποποιία του «Star Wars» βασίστηκε σε εκείνη την αγνή αίσθηση διασκέδασης που ανέδυαν τα σαββατιάτικα πρωινά καρτούν, βρήκε τον τρόπο να αφηγηθεί μια ιστορία στο σινεμά με φρέσκους όρους, απεριόριστες φιλοδοξίες και αγνό, κινηματογραφικό συναίσθημα. Για αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το «Star Wars: H Δύναμη Ξυπνάει» του Τζέι Τζέι Εϊμπραμς επέστρεψε σε αυτή τη συνταγή, αυτή τη μαγεία και αυτό το υλικό που αντανακλαστικά προκαλεί τα μάτια να ανοίξουν από θαυμασμό για να εγκαινιάσει την νέα μεγάλη εποχή αυτής της διαστημικής σαπουνόπερας. Τι σημασία έχει το χαμένο όσκαρ καλύτερης ταινίας μπροστά στην κερδισμένη αιωνιότητα;
Διαβάστε ακόμη: Το πρώτο teaser του «Star Wars: The Last Jedi» είναι εδώ
Όλα για την Εύα (All About Eve) του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς – 1950
Ακριβώς ένα χρόνο μετά από την διπλή του οσκαρική νίκη ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης του «Ένα γράμμα σε τρεις γυναίκες», ο Μάνκιεβιτς επαναλαμβάνει με το «Όλα για την Εύα» τον θρίαμβό του, επιτυγχάνοντας για το φιλμ 4 επιπλέον νίκες (ανάμεσά τους και αυτό της καλύτερης ταινίας της χρονιάς), 14 συνολικά υποψηφιότητες (τις περισσότερες που είχε λάβει ποτέ ταινία μέχρι τότε) και, τελικά, μια θέση στην ιστορία. Γιατί πίσω από τις φαρμακερές ατάκες του σεναρίου κυριαρχεί η απελπισία. Πίσω από την σκηνοθετική θεατρικότητα, κρύβεται ένας εργαστηριακός πάγκος όπου οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο. Πίσω από την ανάλαφρη προσωπικότητα της Εύας της Αν Μπάξτερ κρύβεται μια σκοτεινή καρδιά. Πίσω από την ματαιόδοξη persona της ντίβας της Μπέτι Ντέιβις κρύβεται ένα πληγωμένο ζώο που αναζητά βοήθεια. Πίσω από τις αγαθές προθέσεις μιας απρόσμενης φιλίας, κρύβεται η αντιζηλία, η φιλοδοξία και οι προδοσία. Και, τελικά, πίσω από μια αφήγηση που αφορά τα θεατρικά παρασκήνια, κρύβεται μια ιστορία που αφορά την θεατρική σκηνή της πραγματικής ζωής και όλα τα φώτα και τις σκιές που τη συνοδεύουν. «Βάλτε τις ζώνες σας, η διαδρομή θα έχει λακούβες...»
Διαβάστε ακόμη: 50 χρόνια πριν, η Μπέτι Ντέιβις μιλούσε ήδη για την πάλη των φύλων στο Χόλιγουντ
La La Land του Ντάμιεν Σαζέλ – 2016
Από την πρώτη σκηνή στους δρόμους του Λος Aντζελες μέχρι το μουσικοχορευτικό υπερθέαμα του επιλόγου, τα πάντα στο «La La Land» είναι μουσική, είναι χορός, είναι συναίσθημα, είναι όνειρο, είναι σκληρή πραγματικότητα, είναι χρώμα, είναι τζαζ, είναι ρετρό, είναι σύγχρονα. Η ταινία του Σαζέλ πατάει με το ένα πόδι στο παρελθόν των μιούζικαλ αγκαλιάζοντας όλα τα κλισέ και τα δυνατά σημεία του είδους όσο με το άλλο αναπνέει φρέσκο αέρα ανανέωσης, επανερμηνεύοντας για το σήμερα κάθε κλασική πτυχή μιας ρομαντικής μουσικής ταινίας. Εχει δύο χαρισματικούς ηθοποιούς μπροστά από την κάμερα, έχει έναν ρυθμό που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, έχει το γέλιο και το δράμα του και έχει και μια απόλυτη αγάπη για την τζαζ και κάθε της έκφραση, που φτάνει ακόμα και στο σημείο να βάλει τον Σεμπάστιάν του να το υπογραμμίσει εμφανώς αναπολογητικά. Κυρίως όμως, έχει έναν απέραντο ρομαντισμό και μια ζεστή θέση στην καρδιά για όλους τους ονειροπόλους και για τα συντρίμμια των ονείρων τους και δε διστάζει να υποστηρίξει αυτή τη θέση χορεύοντας βήμα βήμα μέχρι το τέλος της διαδρομής, ακόμα κι αν η ιστορία του (και κατ’ επέκταση η συμμετοχή του σε αυτή τη λίστα) σημαδεύτηκε από την πιο σκανδαλωδώς άβολη στιγμή στην ιστορία των οσκαρικών βραβεύσεων.
Διαβάστε ακόμη: Η μοντέρνα Βίβλος των μιούζικαλ του 21ου αιώνα
Ο Νονός, μέρος 2ο (The Godfather: Part II) – 1974
Έχοντας χαρακτηριστεί ανά τους καιρούς «η καλύτερη ταινία όλων των εποχών», «το καλύτερο sequel όλων των εποχών», «η καλύτερη ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα», «μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Αλ Πατσίνο» και πολλά ακόμα «καλύτερα», είναι δύσκολο να θυμάται κανείς το δεύτερο μέρος του «Νονού» απλά ως μια ταινία των έξι Όσκαρ, κάτι που συμβαίνει μάλλον δίκαια, καθώς τα πάντα λειτουργούν εδώ σε υπερθετικό βαθμό, από την αρτιότητα των ερμηνειών και την σεναριακή συνοχή μέχρι τον σκηνοθετικό έλεγχο του Κόπολα και όλες τις μικρές κατασκευαστικές λεπτομέρειες της ταινίας σε σκηνικά, κοστούμια και λοιπά τεχνικά στοιχεία που προκαλούν ακαριαία τον θαυμασμό. Ο «Νονός, μέρος 2ο» απλά ανήκει σε αυτές τις ταινίες που πρέπει να συμπεριλαμβάνονται σε όσες περισσότερες λίστες είναι δυνατόν ακριβώς για να δίνουν την αφορμή όσων περισσότερων επαναληπτικών προβολών γίνεται για πάντα και μέχρι να την δει ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη. Υπερβολή; Ποιος είπε ότι το σινεμά δεν αποθεώθηκε μέσα από τις υπερβολές του;
Διαβάστε ακόμη: Το reunion του «Νονού» μάγεψε το Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα
Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής (Mad Max: Fury Road) του Τζορτζ Μίλερ – 2015
Δεν έχει σημασία αν είναι μερικώς sequel ή αν είναι στην πραγματικότητα reboot ή αν αποτελεί απλά μια ιστορία που εμπνέεται από την κινηματογραφική κληρονομιά του Mad Max. Γιατί στο «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», ο Τζορτζ Μίλερ ουσιαστικά άντλησε από το σύμπαν του τρελού Max τα κυριότερα (αλλά ετερόκλιτα) στοιχεία του και τα ενσωμάτωσε όλα σε ένα οργανικό (και οργιαστικό) σύνολο, δημιουργώντας το πιο πλήρες mad max όλων των εποχών. Εδώ υπάρχει και η προσωπική ιστορία του πρώτου φιλμ, και η δομή της ταινίας ως μια απόλυτη κούρσα όπως και στο δεύτερο φιλμ, ακόμα και η ιδέα των χαμένων παιδιών από το τρίτο και πιο αμφισβητήσιμο φιλμ της σειράς. Μόνο που επιπλέον, το Mad Max υμνεί και το είδος του western, και την κληρονομιά του Τζον Φορντ, ακόμα και τα βιβλικά έπη του Σεσίλ Μπ. ΝτεΜίλ, όντας όχι απλά σινεμά αλλά ένας κινούμενος πίνακας, μία βίαιη όπερα και μία συμφωνία εκρήξεων ταυτόχρονα. Τα έξι όσκαρ δεν είναι καν απαραίτητα για να αναγνωρίσει κανείς τούτο το αριστούργημα.
Διαβάστε ακόμη: Κι όμως: το «Mad Max: ο Δρόμος της Οργής» χωρίς τα ειδικά εφέ είναι ακόμα συγκλονιστικό (βίντεο)
Διαβάστε ακόμη:
- 6 χρόνια Flix: 6 γενέθλια στο σινεμά που έμειναν αξέχαστα
- 6 χρόνια Flix: 6 τηλεοπτικά γενέθλια πάρτυ που δε μοιάζουν με κανένα άλλο
- 6 χρόνια Flix: 6 (όχι προφανείς) μουσικές βιογραφίες
- 6 χρόνια Flix: Τα 6 πιο καταραμένα αντικείμενα του σινεμά (σε συσκευασία δώρου)
- 6 χρόνια Flix: 6 φορές που το Χόλιγουντ κατέστρεψε την παιδική μας ηλικία
- 6 χρόνια Flix: Όταν οι ταινίες επιστρέφουν για 6η φορά (και αξίζουν!)
