Εξι σούπερ σταρς του πενταγράμμου - η Πάτσι Κλάιν, ο Σιντ Βίσιους, ο Τσάρλι Πάρκερ, ο Τζιμ Μόρισον, ο Ρέι Τσαρλς και ο Μπομπ Ντίλαν σε επικίνδυνες επιλογές κάστινγκ που μπέρδεψαν τη μυθοπλασία με την αληθινή ζωή.
Θυμηθείτε εδώ τα «συλλεκτικά» Flixibility του Νίκου Πετρουλάκη στο Flix
Sweet Dreams του Κάρελ Ράις (1985)
Κάποιος είχε γράψει πριν πολλά χρόνια ότι «η Πάτσι Κλάιν ήξερε πώς να κλαίει και όχι μόνο πίσω από το μικρόφωνο αλλά και μακριά από αυτό - το γιατί αρκετοί το κατάλαβαν αλλά λίγοι το ένοιωσαν...» Μεταξύ αυτών των τελευταίων λοιπόν θα πρέπει, αναμφίβολα, να ήταν και η Τζέσικα Λανγκ που, για να υποδυθεί το θηλυκό ισοδύναμο του Χανκ Γουίλιαμς στο πάνθεον της κάντρι, δεν δίστασε να αναμετρηθεί για τον πρώτο ρόλο στο «Sweet Dreams» ακόμα και με αυτή τη Μέριλ Στριπ!
Κουκουλωμένη λοιπόν με περμανάντ, εθισμένη στο νότιο αξάν και καθοδηγούμενη από τον, στιγματισμένο κάποτε ως, νεοκυματικό Κάρελ Ράις στροβιλίζεται σαν παραπονιάρικο μελτέμι ανάμεσα στα απομεινάρια μιας επταετίας - από την πρώτη, δηλαδή, συνάντηση στο Νάσβιλ το ‘56 με τον ηχογλύπτη Οουεν Μπράντλεϊ και τον τρικυμιώδη γάμο έναν χρόνο αργότερα μέχρι την εκτόξευση στα ουράνια που κατέληξε σε εκείνη την μοιραία ακυβέρνητη βουτιά στο κενό με το Piper Comanche το ΄63 - συντονισμένη ευλαβικά στα πραγματικά χείλια απ’ όπου δραπετεύουν τα κοντράλτο αναφιλητά των Walking After Midnight, I Fall To Pieces, Crazy και Sweet Dreams …
Sid and Nancy του Αλεξ Κοξ (1986)
Ο Αλεξ Κοξ, επιλέγοντας να γιορτάσει την πρώτη κουρελιασμένη 10ετία με το χρονικό δύο προαναγγελθέντων θανάτων, φιλμάρει στο «Sid and Nancy» την ξαφνική άνοδο, το ζαλισμένο πέταγμα και την απότομη πτώση δυο χαμένων κορμιών με την ταχύτητα ενός μονολιθικού ακόρντου και την πειθαρχεία των διδαχών του Στανισλάβσκι καθώς σε αμφότερους τους πρωταγωνιστές ούτε αυτό που χώρισε τη μουσική ιστορία στα δύο άρεσε μήτε οι ρόλοι τους. Ειδάλλως πως η στραπατσαρισμένη Κλόε Γουέμπ [Νάνσι Σπάνγκεν] στα εισόδια της και ο λιπόσαρκος Γκάρι Ολντμαν [Σιντ Βίσιους] στα βαφτίσια του θα κατόρθωναν να μεταφέρουν με τέτοια υψηλή πιστότητα αυτό το Love Story του Ορφέα και της Ευρυδίκης στην χωματερή του πανκ;
Ειδικά ο δεύτερος είχε πιάσει κανονικά τον πάτο τού «όσο - πρέπει - νιάτο - για - πανκιό - αλλά - ακόμα - πιο - νιός - για - πτώμα» ώστε η κάθετη εφόρμηση του στα τραγούδια My Way [Φρανκ Σινάτρα], Somethin' Else [Εντι Κόχραν] και I Wanna Be Your Dog [Stooges] δεν, έ,χμ…, υστερούσε σε τίποτα από αυτήν που τους επεφύλασσε ο πρώην αργόμισθος των Sex Pistols όταν, αυτοεξόριστος στην Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του ’78, χοροπηδούσε στην σκηνή του Max's Kansas City σα να ‘ταν η τελευταία φορά!
The Bird του Κλιντ Ιστγουντ (1988)
Οι τζαζ μύθοι υποστηρίζουν ότι το Πουλί ή σε θλίψη ή σε πτήση ή σε στύση ή σε χρήση θα το πετύχαινες. Και ο Clint Eastwood - που καταχωρείται στην δεύτερη περίπτωση καθώς, 16χρονος ων, είχε παρευρεθεί στη στάση της περιοδείας Jazz at the Philharmonic στο Όουκλαντ το ‘46 - επιβεβαιώνει, και με το παραπάνω μάλιστα, στο Bird και τις τέσσερις !
Κάτι που δεν θα είχε κατορθώσει χωρίς το φυσικό και εκφραστικό τονάζ του Φόρεστ Γουιτάκερ που, δασκαλεμένος αλλά και ντουμπλαρισμένος από τον καπάτσο πλην αδικημένο ιεραρχικά σαξοφωνίστα Charles McPherson, μετουσιώνεται - με δεδομένη μάλιστα την έλλειψη, ικανοποιητικού σε ποσότητα, αρχειακού οπτικού υλικού - σε μια, πιο αληθινή και από την πραγματική ακόμα, εκδοχή του πλέον ρηξικέλευθου παίχτη στην εξέλιξη της τζαζ!
Συν το γεγονός ότι εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τις, νέες τότε, δυνατότητες της ψηφιακής επεξεργασίας καθώς, μετά κόπου και μόχθου, απομονώθηκαν τα άλτο φυσήματά του Τσάρλι Πάρκερ από παλιές ηχογραφήσεις που προμήθεψε η χήρα του Τσαν και εν συνεχεία πλαισιώθηκαν με την βιρτουοζιτέ παλιοσειρών όπως οι Ρεντ Ρόντνεϊ [τρομπέτα], Μπάρι Χάρις [πιάνο] και Ρέι Μπράουν [μπάσο]!
The Doors του Ολιβερ Στόουν (1991)
Υπάρχουν πολλοί, μπασμένοι και άσχετοι, που θα μπορούσαν να προσάψουν διάφορα στο πως και στο τι έκανε στο The Doors ο εκ πεποιθήσεως υπερβάλλων Oliver Stone, αλλά κανείς δεν μπορεί να βρει το παραμικρό ατόπημα στον πρωταγωνιστή: θέμα - SOS στο μάθημα του casting κατά την εξεταστική περίοδο στις απανταχού σχολές κινηματογραφίας ο, ψωνισμένος είτε με τον πραγματικό Βασιλιά Σαύρα είτε με την πάρτη του, Val Kilmer παραδίδεται, με βλέμμα θολό και χαμόγελο αχνό, σε στριμωξίδια, ταξίδια, σανίδια, βρισίδια, παιχνίδια, ξύδια και άλλα σχετικά αποκαίδια και προσθέτοντας από πάνω την δική του, ααααπίίίίστεεεεευταααα ίδια με του Morrison, φωνή σε καμιά 15αριά αυθεντικές ηχογραφήσεις της μπάντας πείθεσαι, για τα καλά πλέον, ότι πρόκειται περί αντικατοπτρισμού και όχι παράστασης!
Eνας ρόλος μάλιστα που πολλοί κυνήγησαν αλλά και ένας αρνήθηκε - ναι, ο αναλόγου φιζίκ Ιαν Αστμπουρι των Cult - αργότερα όμως δεν είχε κανένα ενδοιασμό να εισχωρήσει σε εκείνον τον περιοδεύοντα θίασο που, αναγκασμένος να χρησιμοποιεί τον διακριτικό τίτλο The Doors of the 21st Century, πέρασε και από το Ελλάντα μεσούντος του Ολυμπιακού θέρους το ‘04…
Ray του Τέιλορ Χάκφορντ (2004)
Για περισσότερο από μια δεκαετία ο, και μουσικόφιλος, Tέιλορ Χάκφορντ δούλευε με τον Ρέι Τσαρλς ένα σενάριο γύρω από τον επικό πλην αμαρτωλό Γολγοθά του: γεννημένος στο ρατσιστικό Νότο και τυφλός από τα εφτά πρόλαβε να δει τον πατέρα του να μην σκοτίζεται, την μητέρα του να ψωνίζεται και τον αδελφό του να πνίγεται - αν ήταν έτσι η ζωή, τότε τι να το ‘κανε το φως; Παρόλα αυτά όμως επέβαλλε νέα ήθη και έθιμα στην μουσική βιομηχανία όχι μόνον σαν δημιουργός - εξελίσσοντας τα rhythm & blues στη soul - αλλά και ως επιχειρηματίας - αποκτώντας κάτι που ακόμα και εκείνο το κουτσαβάκι ο Φράνκι δεν είχε ούτε καν τολμήσει να διαπραγματευτεί, τη χρησικτησία δηλαδή των ηχογραφήσεων του - αλλά η ριμάδα η ζωή εξακολούθησε να του πηγαίνει κόντρα μέχρι το τέλος: τον ξαπόστειλε στα θυμαράκια ελάχιστους μήνες πριν από την πρεμιέρα του Ray - χωρίς ευτυχώς να πάρει χαμπάρι τη άκομψη προσομοίωση της φαλάκρας του φίλου του Αχμετ! Μόνο παρήγορο το γεγονός ότι είχε πλήρως συνειδητοποιήσει το πόσο μάγκας ήταν αυτός ο Τεξανός στο παιχνίδι Βρες Τις Διαφορές μιας και οι ομοιότητες στην όψη, στην κόψη, στα πάντα όλα ήταν τόσες που δεν είχε πλέον νόημα τις απαριθμήσει κανείς… Διότι ο Τζέιμι Φοξ δεν έκανε τον Ray - πολύ απλά αυτός ήταν πια ο Ray!
I'm Not There του Τοντ Χέινς (2007)
Είναι τέτοια και τόσα τα προσωπεία που - από την ακόρεστη ακόμα εφηβεία στο απομονωμένο Χίμπινγκ της Μινεζότα μέχρι τα, πιστοποιημένα με Νόμπελ, περήφανα γηρατειά του σήμερα - ο φίλτατος κύριος Τσίμερμαν μοστράρει ακατάπαυστα ώστε οTodd Haynes, όταν σκαρφίστηκε να μεταποιήσει κάποια από αυτά στο σελιλόιντ, αναγκάστηκε να λύσει τον γόρδιο δεσμό επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει στο «I'm Not There» όχι έναν αλλά, σύμφωνα πάντα με τις μεταμοντέρνες εμμονές του, έξι (!) ηθοποιούς - Κρίστιαν Μπέιλ, Κέιτ Μπλάνσετ, Μάρκους Καρλ Φράνκλιν, Ρίτσαρντ Γκιρ, Χιθ Λέτζερ, Μπεν Γουίσο!
Σε αυτό το θαυμαστά οργανωμένο ντελίριο από επιτομές κινηματογραφικών στυλ διαπρέπει με διαφορά το κορίτσι της εξάδας - και μόλις τώρα συνειδητοποιώ… έναν ακόμα λόγο ύπαρξης αυτής της ταινίας στη συγκεκριμένη λίστα - που, με τη φωνή του Στίβεν Μάλκμους των πάλαι ποτέ Pavement, αντιμετωπίζει χωρίς ομπρέλα τις ροχάλες που πέφτουν σαν χαλάζι από τους θολωμένους οπαδούς όταν, τίγκα στις αμφεταμίνες και τον σαρκασμό, ασπάζεται τον ηλεκτρισμό και ως νέος Μεσσίας - και ουχί Ιούδας, όπως συνηθιζόταν τότε να τον αποκαλούν - στα πρόθυρα κολάπσους μετατρέπει τα φολκ πανηγύρια σε στάχτη και μπούρμπερη!
Περισσότερα... 6 χρόνια Flix
