Μια συναρπαστική αν κι όχι ακριβώς πρωτότυπη ιδέα, ένα σωστό μείγμα από κοινωνικό σχολιασμό και σπλάτερ, αγωνία και ανατροπές, εντυπωσιακά σκηνικά και ευρηματικούς θανάτους και η συνταγή της σειράς του Netflix, μεταμορφώνεται από την μια στιγμή στην άλλη σε κάτι πιο λαχταριστό κι από τραγανιστό, καλοτηγανισμένο καλαμαράκι σε παραλιακή ταβέρνα το καλοκαίρι.
«To Παιχνίδι του Καλαμαριού» διαδραματίζεται στην Νότια Κορέα των «Παρασίτων», μια ριζικά άνιση οικονομικά κοινωνία, στην οποία ο ήρωας της σειράς προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με αμέτρητα χρέη που συσσωρεύονται, μια διαλυμένη οικογένεια και καμμιά ελπίδα να φέρει βόλτα.
Μέχρι την στιγμή που στο χείλος της ύστατης απελπισίας θα δεχτει μια πρόταση που πολύ απλά δεν μπορεί να αρνηθεί, να συμμετάσχει σε ένα μαραθώνιο από ομαδικά παιχνίδια μαζί με μερικές εκατοντάδες ακόμη παίκτες που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτόν. Το χρηματικό έπαθλο από αυτή την φαινομενικά αθώα δοκιμασία είναι τόσο μεγάλο ώστε να κάνει τους πάντες να προβλέψουν μια εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια που δεν γνωρίζουν από την αρχή: Οποιος δεν τα καταφέρνει σε κάθε ένα από τα παιχνίδια, δεν χάνει απλά, αλλά χάνει την ζωή του. Οχι στο παιχνίδι, αλλά κανονικά.
Δείτε ακόμη: Δεν είναι ποτέ απλώς ένα όνειρο. Πρώτη σκηνή από την σειρά του Netflix «The Sandman»
Και κάπου εκεί από κάτι που δείχνει να συγγενεύει με την βραβευμένη με Οσκαρ ταινία του Μπονγκ Τζουν Χο, βρισκόμαστε με ένα μεγάλο άλμα, σε ένα σύμπαν βγαλμένο από gameshow δυστοπίες όπως το το «The Most Dangerous Game». το «Τhe Running Man», το «Hunger Games» ή το «Battle Royale».
Δημιούργημα του Χουάνγκ Ντονγκ-χιούκ ενός σκηνοθέτη με μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του κορεάτικου σινεμά στο ενεργητικό του, όπως το «Miss Granny» το «Silenced» και το «The Fortress», το «To Παιχνίδι του Καλαμαριού» δεν σου αφήνει καμία άλλη επιλογή από το να κολλήσεις μαζί του. Στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, όταν όλα τα χαρτιά του παιχνιδιού είναι στο τραπέζι το μόνο που θες να κάνεις είναι να αφήσεις το επόμενο επεισόδιο να παίξει.
Τα όσα διαδραματίζονται στον «αγωνιστικό χώρο» αποτελούν αναμφίβολα το δόλωμα, αλλά η σειρά δεν εξαντλείται σε ένα έξυπνο εύρημα ή μερικά εύκολα σοκ, αλλά κοιτάζει πιο βαθιά από την επιφάνεια, πέρα από τα εύκολα trills δίνοντας στους εκ πρώτης όψεως μονοδιάστατους χαρακτήρες της ενδιαφέρουσες αποχρώσεις και κάνοντας μερικές ευφυείς παρατηρήσεις για την κοινωνία εντός της σειράς αλλά κι αυτήν εκτός -δηλαδή την δικιά μας.
Κι αν κανείς θα τολμούσε μια πιο meta ανάγνωση αυτού του pop culture φαινομένου που εξερράγη από το πουθενά μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες από την πρώτη του εμφάνιση στο Νetflix, θα μπορουσε να αναλογιστεί το τι ακριβώς σημαίνει η επιτυχία της σειράς και γιατί όλοι μας πολύ απλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε να την βλέπουμε;
