Ο Ντέρεκ Σιανφράνς έχει εξαιρετικό αισθητήριο της μελαγχολίας, όπως απέδειξε στο «Blue Valentine» και καλή γνώση του ευάλωτου άνδρα ήρωα, όπως απέδειξε στο «Στο Τέλος του Δρόμου» (στο «Φως Ανάμεσα στους Ωκεανούς» απέδειξε μόνο πόσο όμορφοι είναι ο Μάικλ Φασμπέντερ και η Αλίσια Βικάντερ). Τώρα, αυτά τα στοιχεία εντείνει ακόμα περισσότερο, στη σειρά έξι επεισοδίων της HBO, «I Know This Much Is True», βασισμένης στο μυθιστόρημα του Γουόλι Λαμπ από το 1998.
Η ιστορία έχει ως παρόν το 1990. Ο σαραντάρης Ντόμινικ φέρει την ευθύνη του δίδυμου αδελφού του, Τόμας, που είναι σχιζοφρενής, ενίοτε βίαιος, κυρίως προς τον εαυτό του. Οι δυο τους έχουν μεγαλώσει στο Κονέκτικατ, όπου εγκαταστάθηκε ο από τη Σικελία μετανάστης παππούς τους, του οποίου η ιστορία κρύβει ένα μυστικό (ο Ντόμινικ θα αναθέσει στη μεταφράστρια Νέντρα της Τζούλιετ Λούις να καταγράψει στα αγγλικά τα χειρόγραφα απομνημονεύματά του). Η μητέρα τους (Μελίσα Λίο), ποτέ δεν τους αποκάλυψε την ταυτότητα του πατέρα τους (καθόλου τυχαία), ούτε κι όταν γνώριζε ότι πάσχει από μοιραία ασθένεια. Ο Ντόμινικ είναι περικυκλωμένος από κόσμο, αλλά μόνος: Ηταν παντρεμένος με την Ντέσα (η Κάθριν Χαν σε μια ερμηνεία ιδιαίτερης ευαισθησίας, με αποθέματα που δεν έχουμε δει στους ως τώρα ρόλους της), αλλά ο γάμος τους σημαδεύτηκε από τραγωδία, παρότι διατηρούν σχέση αγάπης. Η τωρινή του, νεαρή σύντροφος (απρόσμενη, ως trashy, αλλά εύστοχη επιλογή η Ιμοτζεν Πουτς), έχει με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του Ντόμινικ λιγότερη υπομονή. Στο πλάι του παραμένει ο Λίο (Ρομπ Χούμπελ), ο παιδιόθεν φίλος του κι αυτή η στοχοπροσήλωση, ότι η προτεραιότητά του στη ζωή είναι ο Τόμας.
Στην εναρκτήρια σεκάνς του πρώτου επεισοδίου, ο Τόμας βρίσκεται σε μια δημοτική βιβλιοθήκη - ως αντίδραση για τον πόλεμο του Κόλπου (είπαμε, είμαστε στο 1990 του μπαμπά Μπους). Η ιδιοσυγκρασιακή πασιφιστική αντίδρασή του τον οδηγεί σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, ενώ ο Ντόμινικ, μάταια, προσπαθεί να τον μεταφέρει στο ψυχιατρικό ίδρυμα που ήδη γνωρίζει. Στη φυλακή, ο Ντόμινικ θα βρει μετέωρους συμπαραστάτες την κοινωνική λειτουργό (η Ρόζι Ο' Ντόνελ με κοντά γκρίζα μαλλιά και μια πολύπλευρη ερμηνεία σοβαρότητας και καταπιεσμένου ψυχαναγκασμού) και την ψυχίατρο (η Αρτσι Παντζάμπι του «Good Wife»). Από εκεί, η σειρά ξετυλίγει και δύο διαφορετικά flash backs, μία στην παιδική ηλικία των αγοριών, όπου οι χαρακτήρες και τα βάρη ευθύνης αρχίζουν ν' αφήνουν το αποτύπωμά τους και στη ζωή του Σικελού παππού, που φέρνει μια θρησκευτική ή μοιρολατρική αναφορά στις αμαρτίες γονέων.
Μ' αυτό το δραματικό αλλά, ταυτόχρονα, οικείο, υλικό, ο Ντέρεκ Σιανφράνς φτιάχνει μια σειρά... blue. Το voice over του Ντόμινικ κρατά από την πίκρα των φιλμ νουάρ, τα κάδρα του είναι γεμάτα αδιέξοδα, όπως και η ζωή που περιγράφει, η κάντρι μουσική υπογραμμίζει τα ξέφτια του αμερικανικού ονείρου κι αν όλο βρέχει, η υγρασία και το σκοτάδι, τραβηγμένα, παρεμπιπτόντως, με φιλμ 35mm, πλαισιώνουν την προσπάθεια του Ντόμινικ να επιβιώσει.
Πρώτη φορά αντιμέτωπος με το κεφάλαιο «τηλεόραση», ο Ντέρεκ Σιανφράνς δηλώνει ότι η εμπειρία ήταν μια απόλαυση χωρίς όρια. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι κάνω, συγκεκριμένα, τηλεόραση. Σκεφτόμουν ότι έκανα μια ταινία εξίμιση ωρών, μια ταινία που θα έσπαγε σε έξι ωριαία κομμάτια και που μου έδινε τη δυνατότητα να έχω πολλαπλές αρχές και τέλη, κάτι που μ' ενθουσίασε ιδιαίτερα. Συχνά, στις ταινίες μου έχω αισθανθεί ότι στην τρίτη πράξη αναγκάζομαι να υπηρετώ μόνο την πλοκή, προκειμένου να ολοκληρώσω την αφήγηση κι έτσι αποτραβιέμαι από τους ήρωες, από δημιουργικές στιγμές. Οταν, λοιπόν, ο Μαρκ Ράφαλο μου έφερε αυτό το πρότζεκτ, γιατί δική του ιδέα ήταν, ένιωσα ότι αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω - μια ταινία αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια, όπου να μπορεί κανείς πραγματικά να συμβιώσει με τους ήρωες, να ζήσει τις στιγμές τους και να κατευθύνεται από αυτούς, όχι απλώς από την πλοκή.»
Ο τρόπος με τον οποίο ο Σιανφράνς σκηνοθετεί τον Μαρκ Ράφαλο είναι θαυμαστός. Με τον Ντόμινικ και τον Τόμας να εμφανίζονται συχνά μαζί, στην ίδια σκηνή, ο Σιανφράνς μεταχειρίζεται τον «καθένα» τους ως διαφορετικό σώμα, όπως θα έκανε με δυο διαφορετικούς ηθοποιούς, τολμώντας ακόμα και την αντιπαραβολή του ενός με την αντανάκλαση του άλλου στο τζάμι: δεν δειλιάζει, δεν τραβιέται από επιλογές που ίσως θα έμοιαζαν καταχρηστικές, αν ήταν λιγότερο έξυπνα στιλιζαρισμένες. Φυσικά αυτό δεν θα ήταν εφικτό, εάν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους δεν είχε ο Μαρκ Ράφαλο. Τόσο θαρραλέα ενσαρκώνει ο ηθοποιός τον Ντόμινικ και τον Τόμας, όχι απλώς στην εξωτερική τους περιφορά, το βάδισμα, τις μικρές λεπτομέρειες του προσώπου που παίρνουν έμφαση στα τόσα κοντινά του Σιανφράνς στο δέρμα και στα χαρακτηριστικά. Αλλά, ακόμα περισσότερο, στη διακριτή προσωπικότητα του καθενός, του Τόμας λίγο πιο σχηματική, του Ντόμινικ πιο πολύπλευρη δουλεμένη, που, χωρίς καμιά προσπάθεια, σταματάς αμέσως να προσέχεις ότι πρόκειται για τον ίδιο ηθοποιό.
Μάλιστα, ο Μαρκ Ράφαλο έπαιξε τον κάθε ρόλο αφήνοντας, ενδιάμεσα, ένα κενό έξι εβδομάδων. «Είχα ολοκληρώσει τις σκηνές του Ντόμινικ,» εξηγεί «κι είχα μπροστά μου ένα ακόμα απαιτητικό ταξίδι. Ζούσα σ' αυτό το σύμπαν με τον Ντέρεκ, το συνεργείο και το καστ κι επέστρεφα σπίτι μου τα Σαββατοκύριακα, αλλά στην ουσία μόνο για μια μέρα. Γύριζα Παρασκευή βράδυ, περνούσα το Σάββατο με την οικογένειά μου και την Κυριακή ήμουν ξανά στο γύρισμα, όπου έπρεπε και να μάθω τις 20 ή 30 σελίδες που θα γυρίζαμε εκείνη τη μέρα, ή να προετοιμαστώ. Ηταν μια μοναστική ζωή με τη δουλειά στο επίκεντρο και, ξαφνικά, μου λένε, "Ωραία, τώρα θα πας σπίτι σου για έξι βδομάδες". Πράγματι, γύρισα σπίτι μου και μελετούσα πώς θα προσεγγίσω τον Τόμας και, επειδή είναι πιο βαρύς από τον Ντόμινικ, έτρωγα, έτρωγα, έτρωγα, κάθε μέρα. Λέω στον Ντέρεκ, είμαι 52 χρόνων, ίσως όλο αυτό το φαγητό να μην είναι πολύ καλή ιδέα. Θα επιβαρύνει την καρδιά μου. Φάε κι άλλο, μου έλεγε. Συνέχισε να τρως κι όλα θα βρουν το δρόμου τους - αυτή ήταν η συμβουλή του για όσα με προβλημάτιζαν για το ρόλο με παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Και, σ' ένα μεγάλο βαθμό, την ακολούθησα. Πέρασα χρόνο με τον τεχνικό σύμβουλό μου, που ζει με σχιζοφρένεια ο ίδιος, είδα εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, ώρες υλικού με ανθρώπους που μιλούν γι' αυτό, για την καθημερινότητά τους, το πώς τους επηρέασε η φαρμακευτική αγωγή. Τ' απορρόφησα όλα αλλά, ταυτόχρονα, κατάλαβα ότι η σχιζοφρένεια δεν αποτελεί μια προσωπικότητα, αποτελεί ένα εμπόδιο σε κάποιον που έχει ήδη την προσωπικότητά του.»
Ανθρωποκεντρική στο έπακρο, η σειρά «I Know This Much Is True» χτίζεται πάνω σ' ένα μεγάλο δράμα, για την ακρίβεια σε αλλεπάλληλα δράματα που κατά στιγμές μοιάζουν δυσβάσταχτα. Αλλά, όπως εξηγεί ο Μαρκ Ράφαλο, «Ολα τα σπουδαία δράματα βασίζονται σε οικογενειακές ιστορίες. Πουθενά δεν είσαι τόσο εκτεθειμένος, τόσο ευάλωτος, πουθενά δεν σε ξέρουν τόσο καλά, ώστε να σε προκαλούν και να σε πιέζουν να μάθεις πώς να γίνεις άνθρωπος. Και νιώθω ότι ειδικά αυτή τη στιγμή, η οικογένεια αντανακλά πολλά. Είναι η ρίζα του ποιοι είμαστε: είτε πρόκειται για την οικογένεια όπου μεγαλώσαμε, είτε για εκείνη που φτιάξαμε εμείς, εκεί εξελισσόμαστε και χτίζουμε τις πιο σημαντικές σχέσεις και τώρα έχουμε καταλάβει καλά την αξία τους. Συμβαίνει, καμιά φορά, να φτιάξεις κάτι που να προσγειωθεί σε μια χρονική στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερη.»
Το «I Know This Much Is True» προβάλλεται για το ελληνικό κοινό αποκλειστικά στο Vodafone TV: κάθε εβδομάδα ένα νέο επεισόδιο, αμέσως μετά την Αμερική.
Το Vodafone TV προσφέρει πλούσιο και αποκλειστικό περιεχόμενο και αποτελεί μια μοναδική λύση ψυχαγωγίας για όλους - μικρούς και μεγάλους. Κάθε μήνα, ο πλούσιος on demand κατάλογος του Vodafone TV ανανεώνεται με μεγάλες πρεμιέρες αμέσως μετά το σινεμά, αποκλειστικές δωρεάν νέες σειρές και ταινίες, ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ και πολλά ακόμα διαθέσιμα τη στιγμή που τα θες και από όποια συσκευή επιθυμείς (τηλεόραση – κινητό ή και tablet). Από τον Φεβρουάριο, το δημοφιλές περιεχόμενο της HBO είναι πλέον διαθέσιμο αποκλειστικά από το Vodafone TV, το Σπίτι της HBO στην Ελλάδα, όπου κάποιος μπορεί να απολαύσει αγαπημένες, παλιές, αλλά και νέες σειρές εύκολα και γρήγορα, online ή offline, με φίλους ή και μόνος σου!