«Συχνά αναρωτιέμαι γιατί κάνουμε παιδιά. Και το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως θέλουμε κάποιoς να τα καταφέρει καλύτερα αυτή τη φορά. Αλλά όχι εγώ. Προσωπικά, δεν μπορώ να περιμένω, να δω τη ζωή να σε ξεσκίζει».
Η Νικόλ Κιντμαν ανοίγει τον χορό της σκληρότητας και της κακίας απευθύνοντας τα παραπάνω «μητρικά» λόγια στην κόρη της Μία Γουασικόφσκα, δίνοντας τον τόνο στο φιλμ, που σε λίγο, θα προσθέσει ένα ακόμη twist στην έννοια οικογενειακή αγάπη, όταν ο πατέρας της ϊντια Στόκερ πεθάνει και ο γοπητευτικός, μυστηριώδης θείος της θα εμφανιστεί από το πουθενά. Και θα αρχίσει να κοιμάται με την μητέρα της.
Αυτή όμως, προφανώς δεν είναι η μόνη ανατροπή σε ένα φιλμ που μοιάζει να κουβαλά τον αέρα μια ταινίας τρόμου, την αίσθηση του σασπένς ενός χιτσκοκικού θρίλερ και το στιλ ενός spread του Architectural Digest. Στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, υπέροχες εικόνες, ευδιάκριτο άρωμα εξαιρετικών ερμηνειών και μια δόση από κατάμαυρο, καθαρό σκοτάδι, σαν κερασάκι στην ματωμένη τούρτα του.
Αν πούμε ότι ανυπομονούμε, είναι απλά λίγο.
Tags: stoker, παρκ τσαν-γουκ
