Υπερεκτιμημένος όσο κανένας άλλος νέος δημιουργός αυτή τη στιγμή στο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό κύκλωμα, με την ευθύνη να βαραίνει ολοκληρωτικά το Φεστιβάλ Καννών που φιλοξένησε σε παράλληλα προγράμματά του και τις τρεις πρώτες του ταινίες χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι ειρωνικό πως ο 24χρονος Καναδός Ξαβιέ Ντολάν χρειάστηκε να βρεθεί στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 70ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για να παρουσιάσει με υπερηφάνια την τέταρτη και καλύτερη ταινία του ως σήμερα.
Το «Tom à la Ferme», όμως δεν είναι μόνο αυτό αλλά και αυτή η ταινία του που πραγματικά για πρώτη φορά σε βάζει στην ευχάριστη θέση να τον αντιμετωπίσεις ως έναν δημιουργό και όχι σαν ένα παιδί - (λέμε τώρα) θαύμα που μέχρι σήμερα γύριζε τις ιστορίες του σαν μεγάλου μήκους βίντεο κλιπς για φεστιβάλική κατανάλωση, κερδίζοντας φανατικούς σε όλον τον κόσμο περισσότερο για το hype, παρά για την ουσία.
Ετσι μετά το άγουρο «Σκότωσα τη Μητέρα μου», το υπερ-χαριτωμένο «Les Amours Imaginaires» και το άστοχο «Laurence Anyways», ο Ντολάν εμπιστεύεται για πρώτη φορά μια άλλη πρώτη ύλη από τις queer φαντασιώσεις του (το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μισέλ Μαρκ Μπουσάρντ) και εστιάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στα τραγούδια για να καταφέρει το ακατόρθωτο.
Γιατί το πρώτο μισό του, το «Tom at the Farm» είναι καταπληκτικό. Ο Τομ ένα αγόρι γύρω στα 25 επισκέπτεται τη μητέρα του νεκρού αγοριού του προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία. Η μητέρα δεν γνωρίζει τίποτα, έχοντας να δει τον γιο της από τα 16 του χρόνια, αλλά δέχεται με ενθουσιασμό τον Τομ στη φάρμα της ως σημάδι πως το παιδί της είχε γύρω του ανθρώπους που το αγαπούσαν. Η εμφάνιση, όμως, του μεγάλου αδερφού του νεκρού αγοριού, του Φράνσις θα αλλάξει τις ισορροπίες καθώς η ανορθόδοξη σχέση που να αναπτυχθεί ανάμεσα στον άξεστο, βίαιο και μάτσο Φράνσις και τον Τομ θα κάνει την με το ζόρι παραμονή του Τομ στη φάρμα σε έναν εφιάλτη.
Σε χιτσκοκικό στιλ (και ανάλογη μουσική από τον Γκάμπριελ Γιάρεντ) και με εξαιρετική γραφή και σκηνοθεσία χαρακτήρων, ο Ντολάν χτίζει τη σχέση ανάμεσα στους δύο άντρες με τόση ένταση που νομίζεις πως ξαφνικά δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι (αυτός του εύθραυστου γκέι από την πόλη και του μάτσο αγριάνθρωπου από την επαρχία) έρχονται και γίνονται ένα μέσα σε ένα συνονθύλευμα υπόγειας σεξουαλικότητας, επίδειξης ανδρισμού και βαθιάς μελαγχολίας.
Χωρίς να απαρνείται τον ναρκισσισμό του (πως θα μπορούσε άλλωστε), ο Ντολάν είναι υπέροχος στο ρόλο του Τομ, αντίβαρο ανάμεσα στη σπαρακτική θλιμμένη μητέρα του νεκρού αγοριού του και στον όμορφο και άγριο αδερφό του, καθώς γύρω του ένα εντελώς αταίριαστο με τον ίδιο περιβάλλον αρχίζει να αποκαλύπτει τα νοσηρά μυστικά του.
Ο Ντολάν σκηνοθετεί ρομαντικά (όπως πάντα), αλλά με ελάχιστα slow motion (thank God), ακόμη πιο λίγα τραγούδια (!), εστιάζοντας περισσότερο στη σωματική ένταση και στις μεταπτώσεις του χαρακτήρα του καθώς παραμένει σε ένα αφιλόξενο και βίαιο μέρος σαν αυτό να είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσει να πενθήσει τον αγαπημένο του.
Το ότι στο δεύτερο μέρος δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά, αφήνοντας κωμικές και ολίγον camp χαραμάδες να τον παρασύρουν σε διάφορες αψυχολόγητες αντιδράσεις των ηρώων του πριν κλείσει και πάλι δυνατά και συγκινητικά τον κύκλο της αφήγησής του, ίσως είναι αμελητέο, αν θεωρήσουμε πως το «Tom at the Farm» είναι η ταινία που κάνει τον Ντολάν έναν σκηνοθέτη που μπορούμε επιτέλους να αρχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά.
Εδώ στην πρώτη ταινία του που αξίζει το θόρυβο γύρω από το όνομά του και που η Βενετία πήρε μέσα από τα χέρια των Καννών, ίσως έτοιμη για να του χαρίσει και κάποιο μεγάλο βραβείο.
