Αν η μεγάλη αγάπη του Κουέντιν Ταραντίνο είναι το σινεμά, τότε η μουσική είναι ο μεγάλος του έρωτας. Κάθε φορά που γυρίζει μια καινούρια ταινία - φόρο τιμής σε κάποιο κινηματογραφικό είδος - διαλέγει ταυτόχρονα και τα τραγούδια που θα τη συνοδεύσουν και που τις περισσότερες φορές θα την καθορίσουν.
Σκεφτείτε μόνο τι θα ήταν το «Pulp Fiction» χωρίς τη «Misirlou», το «Jackie Brown» χωρίς το «Across 110th Street» του Μπόμπι Γούμακ, το «Kill Bill» χωρίς το «Bang Bang» της Νάνσι Σινάτρα, σε μια λίστα που μπορεί να γεμίσει δεκάδες mixtapes για να παίζουν κάθε φορά που θέλεις να ακούσεις κάποιο από τα αγαπημένα του/σου τραγούδια.
Ο,τι ακολουθεί είναι μια μικρή επιλογή από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της φιλμογραφίας του Κουέντιν Ταραντίνο, σαρανταοκτώ ολόκληρα λεπτά ρετρό νοσταλγίας και παθιασμένου ρομαντισμού. Πατήστε το play...
Διαβάστε ένα κείμενο του Κουέντιν Ταραντίνο από τις σημειώσεις του «Τarantino Connection» που κυκλοφόρησε το 1997.
«Ενα από τα πράγματα που κάνω όταν ξεκινάω μια ταινία ή όταν γράφω μια ταινία ή όταν έχω μια ιδέα για μια ταινία είναι να ψάχνω τη δισκοθήκη μου και να αρχίζω να ακούω τραγούδια, ψάχνοντας να βρω την προσωπικότητα της ταινίας, το πνεύμα της ταινίας. Και ξαφνικά ακούω ένα, δύο ή τρία τραγούδια ή ένα συγκεκριμένο τραγούδι που θα μπορούσε να είναι το τέλειο εναρκτήριο τραγούδι.
Για μένα οι τίτλοι της αρχής είναι πολύ σημαντικοί γιατί αυτός είναι ο μόνος χρόνος ατμόσφαιρας που οι περισσότερες ταινίες επιτρέπουν στον εαυτό τους. Μια κουλ εναρκτήρια σκηνή και η μουσική που ακούγεται δίνει τον απαραίτητο για σένα τόνο για την ταινία.
Οπότε, προσπαθώ πάντα να βρω το σωστό τραγούδι για την αρχή και το τέλος από νωρίς, όταν σκέφτομαι ακόμη την ιστορία. Μόλις το βρω με οδηγεί στην προσωπικότητα της ταινίας, στο ρυθμό που πρέπει να έχει.
Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς μουσική. Μπορεί να είναι και μόνο σιωπή. Εννοείται! Αλλά είναι σημαντικό, πως μερικές φορές έιναι ο ρυθμός και περίπου η προσωπικότητα που προσπαθείς να έχει το φιλμ.
Το να έχεις τη "Misirlou" στους τίτλους αρχής, είναι κάτι τόσο έντονο που απλά σου λέει "βλέπεις ένα έπος, βλέπεις αυτό το μεγάλο παλιό φιλμ, κάθισε αναπαυτικά στη θέση σου". Είναι τόσο δυνατό και σε προκαλεί, είναι μια υπόσχεση στην οποία το φιλμ πρέπει να ανταποκριθεί.
Αυτό είναι ένα από τα πράγματα του να χρησιμοποιείς μουσική στις ταινίες που είναι τόσο κουλ. Αν το κάνεις σωστά, αν βρεις το σωστό τραγούδι για τη σωστή σκηνή. Οταν τοποθετείς σωστά τα τραγούδια σε μια σκηνή, είναι ό,τι πιο κινηματογραφικό μπορείς να κάνεις.
Και όταν το κάνεις σωστά, το αποτέλεσμα είναι πως δεν μπορείς να ακούσεις ξανά αυτό το τραγούδι χωρίς να σκεφτείς τη σκηνή στην οποία ακουγόταν. Δεν ξέρω αν ο Τζέρι Ράφερτι εκτίμησε απαραίτητα τη σύνδεση που έκανα με το "Stuck in the Middle With You". Πιο πιθανό είναι να μην...»
Aκούστε ακόμη:
Tags: Κουέντιν Ταραντίνο
