Είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση για το μέλλον του σινεμά - θα επιβιώσει η μεγάλη οθόνη ή θα υπερισχύσουν οι νέες πλατφόρμες που σου δίνουν την ταινία πακέτο για το σπίτι; Οι περισσότεροι που έχουμε ερωτευτεί την εμπειρία της αίθουσας, θα θέλαμε το πρώτο. Ταυτόχρονα όμως, παρατηρούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι στην κατάληξη, ας μην την ψάχνουμε στο αποτέλεσμα. Το πρόβλημα βρίσκεται στη ρίζα. Στην πηγή.
Διαβάστε κι αυτό: Τι σημαίνει για το σινεμά (και το Netflix) η βράβευση του «Roma» με το Χρυσό Λέοντα στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας
Ο οσκαρικός Αλφόνσο Κουαρόν στην επόμενη ταινία του από το «Gravity», πού βρίσκει το μπάτζετ για να κάνει το «Roma», ένα πρότζεκτ που ονειρευόταν εδώ και χρόνια (και τελικά του χάρισε το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία); Στο Netflix. Οι αδελφοί Κοέν, με το «The Ballad of Buster Scruggs» (Βραβείο Σεναρίου στη Βενετία), δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη του Χόλιγουντ, αλλά βρίσκουν στήριξη μόνο από το Netflix. Η νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, το «Irishman», παρόλο το πιο πολύκροτο καστ της δεκαετίας (Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο) δεν βρίσκει ούτε αυτό χρηματοδότηση από τα στούντιο (αν είναι δυνατόν), αλλά από το Netflix.
Μοιάζει παράλογο να έχει μία ψηφιακή πλατφόρμα περισσότερη εξουσία, δύναμη, χρήμα από όλο το Χόλιγουντ μαζί. Τι συμβαίνει λοιπόν με τα στούντιο; Κι αν οι μεγάλοι παίκτες έχουν χάσει τόσο το δάσος, κυνηγώντας το 4ο σίκουελ ενός franchise, μίας ταινίας υπερηρώων, τι κάνουν τα ανεξάρτητα στούντιο; Αυτά που κάποτε χάριζαν τις πιο μικρές, φεστιβαλικές, ανθρώπινες ταινίες; Οχι, δεν έχουν εξαφανιστεί. Πιέζονται όμως πολύ.
Και πού καταλήγει η νέα ταινία της Ταμάρα Τζένκινς (η οσκαρική σεναριογράφος και σκηνοθέτης του «Savages», που πρόσφατα υπέγραψε και την κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου του Νικ Χόρνμπι, «Η Τζούλιετ, Γυμνή») - μία ταινία για ένα ζευγάρι 45άρηδων που προσπαθούν να κάνουν παιδί και καταλαβαίνουν ότι αυτό που νομίζεις νέος, ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, κάποια στιγμή, απότομα, τελειώνει; Μία ταινία με πρωταγωνιστή τον πάντα υπέροχο Πολ Τζιαμάτι και τη συγκλονιστική (κι επιτέλους σε Α' ρόλο) Κάθριν Χαν;
Θέλουμε να βλέπουμε τις ταινίες στη μεγάλη οθόνη. Ανάμεσα σε εκατοντάδες ανάσες αγνώστων που συγκινούνται μαζί μας, πολλαπλασιάζοντας το συναίσθημα. Αυτό είναι το σινεμά, ναι. Ομως θέλουμε να βλέπουμε και τις ταινίες που θέλουμε. Θέλουμε να γίνονται οι ταινίες που θέλουμε. Θέλουμε να χρηματοδοτούνται οι ταινίες που θέλουμε. Θέλουμε να τις αγοράζουν οι διανομείς, να τις στηρίζουν οι αιθουσάρχες, να εμπιστεύεται το κοινό τις κριτικές τους, να πηγαίνει σινεμά.
Διαφορετικά, ποιος μπορεί να κατηγορήσει το θεατή της διπλανής πόρτας, ή, μάλλον, του διπλανού καναπέ;
Πατήστε το play:
.
Διαβάστε περισσότερα:
