Ο Αλεκ Μπόλντγουϊν επέστρεψε στα θεατρικά σανίδια μετά από 7 χρόνια αποχής. Κι επέλεξε η επιστροφή του να είναι δύσκολη, απαιτητική και ριψοκίνδυνη. Το «Orphans», ένα άγριο, σουρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ που έχει μεταφερθεί και στο σινεμά (διάσημη η εκδοχή του Αλαν Πάκουλα το 1987 με πρωταγωνιστή τον Αλμπερτ Φίνεϊ), αλλά εδώ και 30 περίπου χρόνια ανεβαίνει επίμονα στο θέατρο, με σκηνοθέτες που θέλουν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους με τη δύναμη του κειμένου.
Η ιστορία θέλει δύο ορφανά αγόρια από μητέρα (με το φάντασμά της να βαραίνει ακόμα τα σκοτάδια τους) να έχουν απαγάγει έναν μυστηριώδη γκάνγκστερ και να τον κρατούν όμηρο στο ρημαγμένο σπίτι τους. Μόνο που εκείνος θα ανατρέψει τις συνθήκες κράτησής του και θα μεταμορφωθεί σε δάσκαλο, μέντορα, πατέρα.
«Το κείμενο, το κείμενο, το κείμενο» είχε απαντήσει ο Αλεκ Μπόλντγουϊν στην ερώτηση γιατί διάλεξε αυτό το έργο. Πρόκειται για τόσο ηλεκτρισμένη γραφή - ήξερα ότι δεν πρόκειται να βαρεθώ να το ερμηνεύω κάθε βράδυ. Υπάρχουν τόσα επίπεδα να ανακαλύψει κανείς για το πώς πατέρες και γιοι επικοινωνούν, τόσα σκοτεινά σκαλοπάτια στην κάθοδο στο υποσυνείδητο...»
Οι πρόβες για την παράσταση ήταν σκανδαλώδεις και πήραν διαστάσεις στα μίντια: ο Σία ΛαΜπεφ που θα ερμήνευε τον «Τριτ» - έναν από τα δύο αγόρια- απολύθηκε μετά από καλλιτεχνικές διαφωνίες με τον σκηνοθέτη Νταν Σάλιβαν και τον Αλεκ Μπόλντγουϊν, και δεν δίστασε να δημοσιεύσει την αλληλογραφία τους με τον μεσήλικα συμπρωταγωνιστή του στο twitter. To περιστατικό πήρε διαστάσεις viral, αλλά με την ίδια ορμή ξεθύμανε μετά από λίγες μέρες.
Ο ΛαΜπεφ αντικαταστάθηκε, οι πρώτες δοκιμαστικές παραστάσεις ξεκίνησαν, ο Μπόλντγουϊν τραυμάτισε την πλάτη του, οι Μπεν Φόστερ («Τριτ») και Τομ Στέριτζ («Φίλιπ») ομολόγησαν ότι πίεζαν τόσο τους εαυτούς τους στη σκηνή που έκαναν εμετό μετά από κάθε αυλαία. Ο Φόστερ έφερε τη γνωστή οργισμένη μελαγχολία του στο ρόλο, ο Στέριτζ μία γενναία, παράτολμη σωματικότητα (κυριολεκτικά σκαρφαλώνει στους τοίχους της σκηνής σε όλη την παράσταση, καθώς ο χαρακτήρας του δεν έχει βγει από το σπίτι για 15 χρόνια).
Να όμως που η ωμή αλήθεια του έργου τους επιβράβευσε. Οι κριτικές των νεοϋρκέζικων εφημερίδων μετά την επίσημη πρεμιέρα που έγινε πριν από λίγες μέρες υποκλίθηκαν (με εξαίρεση τους New York Times που δυσαρεστήθηκαν ιδιαίτερα από το μαύρο χιούμορ της παράστασης).
Ο Μπόλντγουϊν, για τους κριτικούς, στάθηκε με το γνωστό κλασάτο στιλ του απέναντι στο χαρακτήρα του γκάνγκστερ, αλλά έβγαλε και μία αναπάντεχη ευαισθησία όταν οι ρόλοι ανατράπηκαν. Ο Φόστερ έβγαλε την ενέργεια ωρολογιακής βόμβας (πολλοί τον χαρακτήρισαν ως έναν νέο Ρόμπερτ Ντιβάλ). Εκείνος όμως που, κατά γενική ομολογία, έκλεψε την παράσταση ήταν ο Στέριτζ. Ξάφνιασε, αιφνιδίασε, συγκίνησε.
Δείτε φωτογραφίες από την παράσταση, η οποία θα παίζεται μέχρι το τέλος της άνοιξης στο Gerald Schoenfeld Theatre, κι όσοι τυχεροί βρεθείτε στην Νέα Υόρκη - κλείστε εισιτήρια!
