Μ' ένα πρόγραμμα 65 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη
- Δράμα 2017, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2017, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2017, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2017, Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Τι είδαμε την Παρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου:
Μελτέμι της Ζέτας Σπυράκη
Μεγάλη Παρασκευή στο κυκλαδίτικο νησί. Η 70χρονη Πολυξένη, το Ξενάκι, έχει εξαφανιστεί. Οσο η οικογένειά της και η τοπική αστυνομία την αναζητά, εκείνη ρομαντζάρει στην παραλία με τον αγαπημένο της Μητσάκο. Τρυφερή και χαριτωμένη ματιά στον έρωτα στην τρίτη ηλικία, στο πώς αυτός αντιμετωπίζεται από τον περίγυρο και στα χαρακτηριστικά τής ελληνικής οικογένειας. Μια ταινία που παρά λίγο θα ήταν θαυμάσια, αλλά προδίδει μια αδεξιότητα στην αξιοποίηση των υλικών της, επιμένοντας να τραβά τους ήρωές της πλάτη, να μην εστιάζει στα εκφραστικά τους πρόσωπα, προκειμένου να στήσει ένα γεωμετρικά όμορφο πλάνο: το love story έχει μια αμηχανία, η δυνάμει κωμικότητα τής έρευνας με το πολυφορτωμένο αυτοκίνητο δεν βρίσκει το ρυθμό της κι αυτό που μένει είναι μια περιρρέουσα γλύκα, ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και η επιθυμία να βλέπαμε περισσότερο την υπέροχα μεγαλωμένη Μαρία Αλιφέρη στον κεντρικό ρόλο. Λ.Γ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για το «Μελτέμι».
9 με 5 του Φίλιππου Τσαπέκη
Σ' ένα κοντινό μέλλον, η εργασιομανία και η κούραση διώκεται από το νόμο, με τρόπο εξίσου ασφυκτικό. Η αστυνομία σταματά ένα νεαρό άνδρα στο δρόμο, για έλεγχο: αν αποδειχτεί ότι είναι κουρασμένος, θα κληθεί να πληρώσει ένα υπέρογκο τίμημα. Μια πικρή, δυστοπική κωμωδία παρουσιάζει στην πρώτη του ταινία ο Φίλιππος Τσαπέκης και τα καταφέρνει εξαιρετικά. Το ύφος του είναι σκοτεινό, οι διάλογοί του ατακαριστοί και εκ βαθέων αστείοι, η εκκεντρικότητά του έχει λόγο ύπαρξης και το χιούμορ του περιγράφει μια ιδέα επίκαιρη και οικεία. Κυρίως, έχει το πλεονέκτημα δυο εκπληκτικών ηθοποιών, του Γιάννη Παπαδόπουλου και της Κόρας Καρβούνη, που δίνουν ρεαλισμό στην παραξενιά του. Ευτυχώς για εμάς, το «9 με 5» δεν μάς κούρασε ούτε στιγμή. Λ.Γ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για το «9 με 5».
Η Απαγορευμένη Επίσκεψη του Νίκου Θεοδοσίου
Ενα κινηματογραφικό συνεργείο φτάνει στις Χούρδες, μια υποβαθμισμένη περιοχή της Εστρεμαδούρα στην Ισπανία, θρυλική για το ντοκιμαντέρ του Λουίς Μπουνιουέλ «Γη Χωρίς Ψωμί» που γυρίστηκε το 1933 και στιγμάτισε ανεπανόρθωτα και για πάντα την περιοχή με τις αποτρόπαιες εικόνες φτώχειας, ασιτίας και εξαθλίωσης των κατοίκων της. Αποστολή του είναι να «συμφιλιώσει» έναν ολόκληρο πληθυσμό με τον αιρετικό σκηνοθέτη και να ανακαλύψει τις αλήθειες και τα «ψέματα» πίσω από εκείνες τις εικόνες του ντοκιμαντέρ που ακόμη και σήμερα μοιάζουν να ισορροπούν ανάμεσα στο γκροτέσκο και την πιο σκληρή πραγματικότητα. Ο Νίκος Θεοδοσίου αδιαφορεί για την κινηματογραφική γραφή ενός κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ, αλλά αντίθετα επενδύει στην εκπαιδευτική αποστολή της «απαγορευμένης επίσκεψής του» για να κάνει γνωστή μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ιστορίας του σινεμά και να τη συνδέσει με την πολιτική διαδρομή της Ισπανίας αλλά και τους ελληνικούς μύθους. Το ενδιαφέρον είναι αμείωτο, το υλικό ενδιαφέρον, δυστυχώς ποτέ το σινεμά που θα άξιζε στον ίδιο τον Μπουνιουέλ και το μύθο του. Μ.Κ.
Αυστραλία του Δημήτρη Ζάχου
Στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου, μια γυναίκα κι ένα κορίτσι περνούν μαζί τις τελευταίες, άβολες, γεμάτες μνήμες, στιγμές πριν το μεγάλο ταξίδι. Ο Δημήτρης Ζάχος επιλέγει το χωρίς κοντράστ ασπρόμαυρο για να μιλήσει για το μεγάλο limbo μεταξύ ζωής και θανάτου. Μόνο που μια ταινία τόσο αινιγματική και, ταυτόχρονα, με τόσο φιλόδοξη πρόθεση, θα χρειαζόταν πιο στιβαρό σενάριο και ερμηνείες για να λειτουργήσει: η «Αυστραλία» παραμένει ένα αδύναμο μυστήριο, προκαλεί τις λάθος απορίες (γιατί οι υπάλληλοι του αεροδρομίου είναι νέοι με σύνδρομο Ντάουν, αλήθεια;) και χάνει τον προορισμό του. Λ.Γ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για την «Αυστραλία».
Πίσω απ' το Βουνό της Βασιλικής Τσαβαλιά
Αν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ μιας ταινίας που μοιάζει μ' ένα πρότζεκτ που θα έβρισκε την Εύα Στεφανή στο χωριό να συναντάει τον Γιάννη Οικονομίδη σε σενάριο γραμμένο στην τοπική διάλεκτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλαπλά άλλα, που ξεκινούν από το γεγονός πως χρειάζονται υπότιτλοι για να καταλάβεις τι λέγεται, ίσιωμα της οθόνης για να μην φαίνονται όλα στραβά, προσπάθεια για να μην γελάσεις και γύρισμα ξανά από την αρχή, αφού πρώτα η νεαρή δημιουργός αποφασίσει τι ταινία κάνει, αν την ενδιαφέρει η ταινία που κάνει και αν μπορεί να κάνει και τον θεατή να τον ενδιαφέρει η ταινία που κάνει. Εδώ βρισκόμαστε πολύ πριν απ' όλα αυτά, σε ένα προσχέδιο ταινίας που δεν έχει καμία θέση στο διαγωνιστικό τμήμα, ακόμη και του πιο ελαστικού στα κριτήριά του στον κόσμο, όπως επιμένει να είναι το Φεστιβάλ Δράμας. Μ.Κ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για το «Πίσω απ' το Βουνό».
Καρδιές για Φάγωμα της Ειρήνης Κούτουλα
Μια στιβαρή, αγέλαστη Βορειοηπειρώτισσα ζει σ' ένα ελληνικό χωριό με τον αχαΐρευτο άντρα της κι εργάζεται ως παραδουλεύτρα στην ξαδέλφη της που έχει πιάσει την καλή. Μια «παραγγελιά» για αγκινάρες αλά πολίτα θα δώσει την αφορμή για μια πικρή αναθεώρηση τής ζωής της. Ενα κλασικό κινηματογραφικό εύρημα γίνεται η αφορμή για μια ταινία τρανταχτή, με το βάρος τής δωρικής πρωταγωνίστριάς της και μια τέλεια ισορροπία χιούμορ και σιωπηλού δράματος. Με εξαίρεση τη σκηνή τής κορύφωσης μεταξύ των δυο ξαδελφιών, που κάτι χάνει από το ρεαλισμό του, το φιλμ τής Ειρήνης Κούτουλα μιλά, λακωνικά και σαρωτικά, για τη θέση του ξένου, για τη βιοπαλαίστρια γυναίκα, για τις καθοριστικές υποχωρήσεις κι αποδοχές, για μια ζωή που μειώνεται, φύλλο-φύλλο, ως τα στοιχειώδη και πιο απαραίτητα. Λ.Γ. Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για το «Καρδιές για Φάγωμα».
Play του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου
Μια εταιρεία μεταφορών επιβάλλει στους εργαζόμενούς της μία ώρα παιχνιδιού μέσα στο καθημερινό σφιχτό πρόγραμμα δουλειάς. Τέσσερις από τους υπαλλήλους, υπό την απειλή μιας νέας τάξης πραγμάτων που επιβάλλει η κρίση, θα εξωθήσουν τον κανόνα στα άκρα του και θα οδηγήσουν, πληθωρικά και ψυχαναγκαστικά, το δικό τους παιχνίδι στην απόλυτη αυτοκαταστροφή, σαν ένα υστερικό γέλιο που προκαλεί έμφραγμα. Το «Play» ξεκινά με Ζαν-Πολ Σαρτρ και καταλήγει στον μηδενισμό, χρωματισμένο από την ελληνική κρίση, την ατομική ευθύνη και μια αστείρευτη πηγή ιδιοσυγκρασιακής κωμωδίας, αξιοθαύμαστης φαντασίας, ζηλευτού καστ και τελειότητας στην παραγωγή. Εστω κι εάν το στιλιζάρισμά της και οι αντιπαθείς ήρωές της δεν επιτρέπουν καμιά συναισθηματική σύνδεση με την ταινία. Λ.Γ. Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για το «Play».
Επίσκεψη του Γιάννη Ζαφείρη
Ενας άνδρας, κρατώντας μια ανθοδέσμη, περπατά με κόπο, για να φτάσει εκεί όπου τον οδηγούν δυο γυναίκες που προπορεύτηκαν. Ενα βραχύ εύρημα που, παρότι προφανές από νωρίς, έχει την ευαισθησία και τη δύναμη να στήσει έναν αφηγηματικό και συναισθηματικό κόσμο χωρίς λέξεις. Τα έξι, μόλις, λεπτά τής ταινίας βρίσκουν ένα ταιριαστό περιεχόμενο και το εξολοκλήρου εξωτερικό γύρισμα έχει ακρίβεια κι έναν απλό λυρισμό. Λ.Γ. Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την «Επίσκεψη».
Η Ασήμαντη Ζωή της Ελένης Παυλή του Μιχάλη Χαπέσιη
Ευτυχώς, μακριά από το περσινό άτεχνο και αδιάφορο - αν και τελικά βραβευμένο - «Αντίδοτον», ο Μιχάλης Χαπέσιης επιχειρεί εδώ να ξεφυλλίσει το ημερολόγιο της καθημερινότητας μιας οικογένειας Κυπρίων που ζουν στο Λονδίνο, με εκκίνηση το Brexit και τη φιγούρα του παππού της οικογένειας που πάσχει από άνοια. Ευτυχώς κολλημμένος στο πρόσωπο της ηρωίδας του και κοιτάζοντας μέσα από το δικό της βλέμμα τις αναζητήσεις μιας ολόκληρης γενιάς για τη μετανάστευση, την ταυτότητα και τους μικρούς ή μεγαλύτερους αγώνες της επιβίωσης, ο Χαπέσιης παραδίδει ένα συγκροτημένο πορτρέτο, κινηματογραφικά συμβατικό, δραματικά φλύαρο και ερμηνευτικά αμήχανο, αλλά με μια τη δική του οικεία αίσθηση νοσταλγίας και ευαισθησίας. Μ.Κ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για την «Ασήμαντη Ζωή της Ελένης Παυλή».
Ράγες της Ελίνας Φέσσα
Με σκηνοθεσία, τεχνική αρτιότητα και σιγουριά που προδίδει μια έτοιμη για μεγάλου μήκους ταινία δημιουργό και μια αφηγηματική διαδρομή που σε τέλειο κύκλο ανοίγει με τέχνη, διεισδυτικότητα και κινηματογραφική γνώση θέματα όπως αυτά του τυχαίου, των μοιραίων επιλογών, της στιγμής που νιώθεις πως αναλαμβάνεις ρόλους που δεν είχες ποτέ σκεφτεί ότι θα υποδυόσουν, η Ελίνα Φέσσα σε κρατάει με το βλέμμα στην οθόνη, ακόμη και αν και συναισθηματικά επιλέγει να σταθεί λίγο πιο μακριά. Εκεί όπου οι ιστορίες (και οι μικρές ή μεγάλες τραγωδίες) των άλλων σε αναγκάζουν να ταυτιστείς και να αναρωτηθείς τι θα μπορούσε να είχε συμβεί διαφορετικά και τι θα έκανες αν - κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο - βρισκόσουν εσύ στη θέση τους. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για τις «Ράγες».
Καουμπόης του Γιάννη Χαριτίδη
Ο Μηνάς ετοιμάζεται να διαγωνιστεί στο τηλεοπτικό σόου, «Ταλέντο τής Χρονιάς». Ταλέντο του, ότι ο ίδιος είναι ο μοναδικός αληθινός καουμπόης στην Αθήνα - ή, τουλάχιστον κι αν δεν είναι, ξέρει πώς γίνεται. Η ταινία αποτελεί τη «βιντεοσύσταση» τού Μηνά στο κοινό, μέσα από συνεντεύξεις με τον ίδιο και τον περίγυρό του. Με λίγα λόγια, μπορείς να πεις ότι ο «Καουμπόης» είναι η καλύτερη ελληνική κωμωδία που έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Εξυπνη, γρήγορη, μ' έναν ακαταμάχητο ρομαντισμό, με διακριτικά κοινωνικά σχόλια, με μια ομάδα απολαυστικών ηθοποιών (θέλουμε κι εμείς τη Σοφία Κόκκαλη υπάλληλο στο βιντεοκλάμπ μας) και τον Μανώλη Μαυροματάκη να χτίζει τον Λούκι Λουκ / Δον Κιχώτη τής καρδιάς μας, ακόμη κι εάν η ταινία παραδίδει τα όπλα στο αδύναμο τελευταίο μέρος της, είναι το φιλμ που σε κάνει, όπως κάθε καλή κωμωδία, να χαίρεσαι να το μοιράζεσαι με το κοινό τής αίθουσας. Λ.Γ. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για τον «Καουμπόη».
Κατάψυξη του Δημήτρη Νάκου
Ο πιο έμπειρος μικρομηκάς που βρίσκεται στο φετινό διαγωνιστικό τμήμα του 40ού Φεστιβάλ Δράμας παραδίδει κάτι σαν την καλύτερη ταινία του, ακριβώς πριν περάσει με ετοιμότητα και απόλυτη εμπιστοσύνη στα μέσα του στην περιπέτεια της μεγάλου μήκους ταινίας. Η «Κατάψυξή» του είναι καλοσκηνοθετημένη, καλοπαιγμένη, μελοδραματική όσο πρέπει και συγκινητική όσο ακριβώς ταιριάζει σε μια απεικόνιση μιας ελληνικής πραγματικότητας που πηγαίνει τη συζήτηση της «κρίσης» στα επόμενα - πρακτικά - επίπεδα. Από τα - γεμάτα με μικρές ή μεγάλες ιστορίες των πολλών - βλέμματα του άνεργου ήρωά του μέχρι τα αβίαστα σεναριακά ξαφνιάσματα (στις σχέσεις του με τη γυναίκα του, το γιο του, τη μητέρα του και τον υποψήφιο εργοδότη του) και από το χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας που από κάτω της βρίσκεται απλωμένη μια απέραντη μοναξιά μέχρι το άβολα αποφασιστικό happy end, ο Δημήτρης Νάκος δεν κρατάει στην «κατάψυξη» παρά μόνο τη σιγουριά του σινεμά του. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για την «Κατάψυξη».
Το Φράγμα του Γιώργου Τελτζίδη
Υπάρχουν ταινίες που αρχίζουν και τελειώνουν, έχοντας ολοκληρώσει όσο διαρκούν κάτι μεγαλύτερο από την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ιστορίας. Το «Φράγμα» ανήκει σε αυτές, αφού μέσα στα λίγα λεπτά του, αφηγείται την ιστορία της δεκαεξάχρονης Χριστίνας που πρέπει να εγκαταλείψει το σκυλί της πριν φύγει με την οικογένειά της από το ορεινό χωριό στο οποίο μένουν, εξαιτίας της κατασκευής ενός φράγματος. Στην πραγματικότητα, όμως, το «Φράγμα» ολοκληρώνει μια, σωματικά σκηνοθετημένη από τον Γιώργο Τελτζίδη, απόκοσμα φωτογραφημένη από τον Γιώργο Φρέντζο, αφοπλιστικά ερμηνευμένη από την Σταματία Παπαθανάση, άγρια ιστορία ενηλικίωσης ενός κοριτσιού που δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να χάσει την αθωότητά του για να μπορέσει να επιβιώσει. Και μαζί την ιστορία μιας χώρας που, σε απόλυτη εγκατάλειψη, αναζητά χώρο και λόγο για να κοιτάξει κατάματα ό,τι μπορεί να είναι το μέλλον της. Μ.Κ. Διαβάστε εδώ κα δείτε περισσότερα για το «Φράγμα».
Διαβάστε ακόμη:
