Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 18 Σεπτεμβρίου:
Καληνύχτα του Θάνου Κερμίτση
Ο σκηνοθέτης τού «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος», κάνει μια (μικρού μήκους, ξανά), ταινία που συνδέει με ευφυή τρόπο το σινεμά είδους, την κρίση και τον αυθεντικό και αρχέγονο ελληνικό... νταλκά! Σ' έναν ελαφρώς φουτουριστικό, αλά «Mad Max», κατεστραμμένο κόσμο, όπου η επιβίωση είναι αγώνας με αμφισβητούμενη έκβαση, ο Κώστας, ωραίος, ψηλός, δυνατός, θεωρητικά ανίκητος, ταλανίζεται μόνο από μια έγνοια: τον πόθο του για τη Βίκυ που τον γείωσε. Μια μετα-αποκαλυπτική ταινία για την ελληνική καψούρα, είναι σαφώς η πιο εστέτ του δημιουργού της και ξεκινά με πετυχημένη και τρομερά διασκεδαστική παράθεση αναφορών στο σινεμά, στην ποπ κουλτούρα και στην ελληνική παράδοση, από τα λαϊκά ως το ΠΑΣΟΚ, με δείγματα που θα μπορούσαν να την απογειώσουν στην ταινία που θα έκανε ο Εντγκαρ Ράιτ αν ήταν Ελληνας, μεγαλωμένος στην κεντροαριστερά. Μόνο που, στα 35 της λεπτά, η ταινία εξελίσσεται με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και μια φλυαρία που προδίδει την έκπληξη της αρχής και το δυναμισμό του είδους της, αφήνοντάς μας με... την καψούρα στο χέρι. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Καληνύχτα» εδώ.
Ροζαλία της Κατερίνας Γιαννακοπούλου
Ενας άνδρας, απομονωμένος από τα εγκόσμια, ήσυχος, ελεύθερος. Ενα μικρό πουλάκι, με το ροζ-πορτοκαλί χρώμα της ανεμελιάς, κλεισμένο στα κάγκελα ενός κλουβιού. Τι σχέσεις ελευθερίας, εξάρτησης κι εγκλεισμού μπορεί να δημιουργηθούν μεταξύ τους; Η Κατερίνα Γιαννακοπούλου κάνει μια σοφή επιλογή στον πρωταγωνιστή της, τον Βασίλη Κουκαλάνι (πιο πρόσφατα της «Πλατείας Αμερικής»), έναν ηθοποιό με ποιητικό βλέμμα και εκφραστικότητα ακόμα και μέσα στην απόλυτη σιωπή. Γύρω του, η Γιαννακοπούλου στήνει μια ταινία με θαυμάσια αισθητική, η οποία όμως περισσότερο υποψιάζει τον θεατή για όσα θέλει να διατυπώσει κινηματογραφικά, παρά αποκτά κάποια δύναμη ή σθένος προχωρώντας. Ετσι, μένει στη μνήμη ως μια δήλωση ατμόσφαιρας, περιμένοντας και τη μεγαλύτερη δύναμη στο λόγο, είτε αυτός είναι με λέξεις, είτε με εικόνες. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Ροζαλία» εδώ.
Ωραίες Πεταλούδες της Ελενας Δεμέστιχα
Μια γυναίκα επισκέπτεται τον πατέρα της, την ημέρα των γενεθλίων του. Κι εκεί συναντά τον παιδικό της εαυτό κι αντιμετωπίζει όλ' αυτά με τα οποία έμαθε ή αναγκάστηκε να ζει μεγαλώνοντας. Η Ελενα Δεμέστιχα κάνει μια ταινία συγκεντρωμένη και ξεκάθαρη, έστω κι εάν τη βαρύτητα των προθέσεών της, την αποδυναμώνει η ίδια, από τη μια πλευρά με εμβόλιμες εικόνες ενός πολύ πιο «προσγειωμένου» και μπανάλ παρελθόντος κι από την άλλη αποφεύγοντας να κλείσει την ταινία της με πυγμή. Ωστόσο, έχει το θάρρος να επιλέξει να κάνει ένα αγνό, στιβαρό, χωρίς υπεκφυγές δράμα και, επιπλέον, μάς χαρίζει ένα εκπληκτικό, παρατεταμένο βλέμμα στο ακίνητο και μεταβαλλόμενο πρόσωπο του Ντίνου Καρύδη, ως ευπρόσδεκτο είδος κινηματογραφικής πολυτέλειας. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τις «Ωραίες Πεταλούδες» εδώ.
All of Me της Δάφνης Σμον
H διαφυλετική και ανδρόγυνη Βιβ αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με τη μητέρα και την αδερφή της από τις οποίες έχει απομακρυνθεί, αναζητώντας συμβατό δότη μέσα από την οικογένειά της για μια μεταμόσχευση μυελού των οστών που μπορεί να της σώσει τη ζωή. Υπερβολικά φιλόδοξο και εξωστρεφές (όχι πάντα με την καλή έννοια), το φιλμ της Δάφνης Σμον εκμεταλλεύεται στο έπακρο τόσο την κλινική ατμόσφαιρα των αγγλικών προαστίων όσο και τον εκφραστικό καμβά του προσώπου της Τσέριν Μπάκλεϊ για να παίξει με το μελόδραμα και να συγκινήσει. Πράγμα που πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό ακόμη και όταν το αισθάνεσαι πως θα ήθελε να είναι μια ταινία μεγαλύτερη από το «μέγεθός» της και οι άρτιες τεχνικές της κινηματογράφησής της λειτουργούν σαν δίκοπο μαχαίρι - αφαιρώντας συνεχώς από το συναισθηματικό αντίκτυπό της. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «All of Me» εδώ.
Humphrey του Στέφανου Γκέκα
Ο Γιώργος είναι ένας τελείως συνηθισμένος άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος με την τελείως συνηθισμένη ζωή του. Υπάλληλος σε δισκάδικο και σε σχέση με μια όμορφη νεαρή δικηγόρο, μοιάζει λίγος - κυρίως στον εαυτό του. Οπως λίγος μοιάζει και ο κόσμος γύρω του. Μέχρι τη στιγμή που η φιγούρα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ θα τον κάνει να πιστέψει σε μια χολιγουντιανή, ρετρό, αρρενωπή και γεμάτη αυτοπεποίθηση εικόνα του εαυτού του. Η μεταμόρφωσή του θα είναι πετυχημένη και παράξενη (κυρίως για τους άλλους) μαζί και το «άδραξε τη μέρα» θα γίνει εδώ νομοτελειακά το «μόλις τελειώσω το ουίσκι μου». Ο Στέφανος Γκέκας παίζει με το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την Αθήνα από μια σημερινή πόλη σε ένα νουάρ σκηνικό, επενδύει σωστά στον ταλαντούχο - αν και εδώ αρκετά υποτονικό - Παύλο Ιορδανόπουλο, πετυχαίνει και μια δυο στιγμές «σινεφιλικής» έκπληξης, αλλά προδίδεται από την υπερβολικά μεγάλη διάρκεια μιας ιστορίας που εξαντλείται ήδη σχεδόν στα μισά και δεν μπορεί να κρύψει πως κάτω από την επιφάνειά της δεν κρύβεται παρά μόνο μια ωραία ιδέα. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Humphrey» εδώ.
Mr. Null του Δαρείου Χαλίλι
Στην πλευρά ενός σινεμά που επενδύει στα ακίνητα πλάνα, την κλινική ατμόσφαιρα, τις αλλόκοτες ανθρώπινες συμπεριφορές και σε χορούς χωρίς μουσική (!), το φιλμ του Δαρείου Χαλίλι είναι άρτιο από πλευράς παραγωγής και δεν κρύβει ότι αγαπά τις ταινίες όλων των εκπροσώπων της σχολής που μας σύστησαν ο πρώιμος Χάνεκε, ο Λάνθιμος του Κυνόδοντα και το weird εν γένει σαν κινηματογραφική έκφραση. Η αποστειρωμένη του ατμόσφαιρα όμως το εμποδίζει να γίνει περισσότερο ενδιαφέρον απ' όσο εξόφθαλμα προσπαθεί να πείσει ότι είναι, ενώ η βαρύτητα της τελικής του αποκάλυψης παραμένει «εργαστηριακή», απόρροια μιας εξίσωσης για τη ζωή, τον έρωτα και τη σχιζοφρένεια που ζητάει περισσότερο σινεμά για να μην μοιάζει με... ευκολία. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Mr. Null» εδώ.
Το Μαύρο Κουτί της Ανθής Τσιρούκη
Κακό πράγμα ο τζόγος, κακό πράγμα και το σινεμά που κάτι θέλει να πει αλλά επιλέγει όλους τους λάθος τρόπους για να το κάνει. Υπερβολικά πομπώδες, παλιομοδίτικο, χωρίς καμία εξήγηση... μινιμαλιστικό και με τεχνικές που εκτείνονται από ωραία αν και άψυχα ειδικά εφέ μέχρι κλισέ που μοιάζουν πλέον να έχουν καταχωνιαστεί στα μαύρα κουτιά της ιστορίας του σινεμά, το φιλμ της Ανθής Τσιρούκη είναι αψυχολόγητα βαρύ, ένα περίπου όνειρο/εφιάλτης που ζωντανεύει κινηματογραφικά, τόσο στημένα και πρόχειρα που τελικά βυθίζεται πριν από την ηρωίδα του στα σκοτεινά βάθη των φιλοδοξιών του. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για το «Μαύρο Κουτί».
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Δράμα 2017
