Η ταινία
Ο Θανάσης στο φάρο και η Ροζαλία στο κλουβί της. Και οι δύο ζουν για την ελευθερία τους.
Η σκηνοθέτης
Η «Ροζαλία» είναι η δεύτερη μικρού μήκους της Κατερίνας Γιαννακοπούλου, η οποία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Μικροφίλμ 2016. Η πρώτη της ταινία «Κουτί» (2013) βραβεύτηκε και ταξίδεψε σε φεστιβάλ ανα το κόσμο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτης και διευθύντρια παραγωγής. Εχει επιλεχθεί από το Sarajevo Talent Campus 2017, ενώ το σενάριο της πρώτης μεγάλου μήκους της «Comes with a Pool» έχει λάβει μέρος στο MFI Lab 2016.
5 ερωτήσεις για τη «Ροζαλία»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Η ταινία προέκυψε τυχαία κατά τη διάρκεια σεμιναρίων στη Νίσυρο. Ειδα το κάλεσμα του Μικροφίλμ και το σενάριο γράφτηκε ως αυτόματη γραφή σε ένα απόγευμα. Υπήρχαν κάποιες εικόνες που είχα ως παιδί απο το παππού μου, αλλά αφορμή ήταν ενας σκύλος, η Ροζαλία, την οποία γνωρίζω εδω και τρία χρόνια και πάντα με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα του «αφεντικού» της, πρόθυμη, αφοσιωμένη και ευτυχισμένη. Με ενδιαφέρει πολύ η θεματική της κοινωνικής ελευθερίας και των προσωπικών επιλογών. Ο τρόπος που οι καθημερινές μας λειτουργίες, η ρουτίνα μας, οι ρόλοι που μπαίνουμε καθορίζονται απο εξωγενείς συνθήκες χωρις απόλυτα να το αντιλαμβανόμαστε. Ηθελα να δω πως ενας χαρακτήρας αποκομμένος απο τη κοινωνία με δική του πρωτοβουλία σε συνδυασμό μ' ενα ζώο
το οποίο εχει καταστήσει ο ίδιος φυλακισμένο μπορεί να γίνει έδαφος να μελετήσω την παραπάνω θεματική.
**Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Νομίζω είναι μια ταινία συναισθηματική. Θέλει να προσεγγίσει τις άμυνες και το ένστικτο της επιβίωσης, της προστασίας και με κάποιο τρόπο της αγάπης. Ειναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω ετσι μια ταινία, τόσο απο θέμα όσο και απο κεντρικό ήρωα. Υπάρχει κι ενα διακριτικό πολιτικό background.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Οτιδήποτε και με πολύ χαρα!
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Είναι η δευτερη φορά που το επιχειρώ. Η πρώτη ταινία μου, αστείου μπάτζετ, είχε έναν ενθουσιασμό, μια προσπάθεια συλλογική χωρίς οικονομικό άγχος. Αυτη τη φορά, μεγάλη η χαρά του να επιδοτείται το σενάριο σου δε λέω, αλλά με μπάτζετ οριακό τα πράγματα ζόρισαν. Αποφάσισα πως ήταν πιο σημαντικό να πληρωθούν υποτυπωδώς (γιατί έχουμε αφήσει να γίνει καθεστώς οτι μιλάμε για τέτοιες αμοιβές σε μικρού μήκους), να δουλέψουν-τραφούν-διαμείνουν με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες οι συνεργάτες μου, απο το να χρησιμοποιήσω κινηματογραφικά μέσα ή ακόμα και χρόνο που θα ήθελα αλλα θα κόστιζαν. Εκτός απο αυτό το δίλημμα, το οριακό αυτό μπάτζετ δημιούργησε μια σειρά προβλημάτων στην εύρεση παραγωγού, στη δυσκολία εύρεσης χώρου και φυσικά στη δυσκολία πληρωμής ανθρώπων με αποτέλεσμα την έλλειψη ειδικοτήτων. Και όλα αυτά στερούν τελικά απ τη ταινία. Πολύ συγκινητικό το γεγονός οτι μερικά απο τα προβλήματα λύθηκαν ως ενα βαθμό απο φίλους παλιούς και καινούργιους που βοήθησαν ανιδιοτελώς. Είναι όμως αρκετά σοβαρό το γεγονός οτι εχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε κατόρθωμα τη πραγματοποίηση μιας ταινίας. Εχει μετατεθεί ο στόχος απο το να γίνει η ταινία που θέλουμε, στο απλά να γίνει. Πρέπει να ορίσουμε εξ αρχής το θέμα κινηματογραφικής ηθικής, επιδοτήσεων και αμοιβών.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω στο φεστιβάλ Δράμας και ήθελα πολύ να είναι μέρος του η ταινία για να δώ πως δουλεύει αυτός ο θεσμός. Ναι οκ, ισως είναι χωρος συνάντησης φίλων και συνάδελφων, να δούμε ταινίες και να πιούμε τσίπουρα όπως ακούω, αλλα στη δική μου πραγματικότητα μερικές απο τις καλύτερες (συνήθως βραβευμένες) ταινίες μικρού μήκους που εχω δει τα τελευταία χρόνια είτε έχουν απορριφθεί είτε συνειδητά εχουν επιλέξει να μη παρουν μέρος στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Νομίζω οτι και σ' αυτή τη περίπτωση το ερώτημα κινηματογραφικής ηθικής δεν ειναι άτοπο, καθώς πρόκειται περι κρατικού θεσμού.
Παίζουν Βασίλης Κουκαλάνι, Δημήτρης Φραγκιόγλου / Σενάριο - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γιαννακοπούλου / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κώστας Σταμούλης GSC / Μοντάζ: Νίκος Χελιδονίδης / Σκηνικά – Κοστούμια: Χρύσα Σερδάρη / Ηχος: Κωστας Ντόκος / Sound design - Μίξη: Γιάννης Γιαννακόπουλος / Διεύθυνση Παραγωγής: Χρήστος Πυθαράς / Camera operator: Καλλιόπη Πέρδικα / Ηλεκτρολόγος: Σπύρος Αγγελόπουλος / Make up: Ολγα Πάτσιου / Σκριπτ: Νίκος Χελιδονίδης, Δημήτρης Αμπατζής / Βοηθός Παραγωγής: Δήμητρα Βλάχου / Casting: Σοφία Δημοπούλου Ready2cast / Post Production: FeelMe Productions / Εργαστήρι εικόνας: Authorwave / Εργαστήρι ηχου: Νoise&grain - Tone Studio / poster: OUT . THERE STUDIOS / Παραγωγη ΕΡΤ και FeelMe Productions
