Μ' ένα πρόγραμμα 62 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
- Γνωρίστε, μία-μία, τις ελληνικές μικρού μήκους που θα διαγωνιστούν στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας και τους δημιουργούς τους
Αλεπού της Ζακλίν Λέντζου / Μόνοι στο σπίτι, ο Στέφανος και τα δύο μικρότερα αδέρφια του ζούνε - χωρίς να το γνωρίζουν - την τελευταία ξέγνοιαστη μέρα της ζωής τους, σε μια ταινία που περιγράφεται πραγματικά μόνο αν την έχεις δει, αφού η δημιουργός της κινηματογραφεί τη βίαιη ενηλικίωση τους με την αθωότητα ενός παιδικού χαμόγελου, την καύλα ενός γυμνού εφηβικού σώματος, τη μελαγχολία που νιώθεις όταν ξεκινάει να σκοτεινιάζει μια καυτή καλοκαιρινή μερά, την οργή που γεννάνε οι πρώτες απώλειες, την επιθυμία να παραμείνεις για πάντα παιδί που δε σβήνει ποτέ. Ο απόλυτος έλεγχος των μέσων της, η καθοδήγηση του δύσκολου καστ, η αρμονική εναλλαγή των συναισθημάτων και των διαθέσεων ορίζουν κι αυτά με το δικό τους τρόπο και την ενηλικίωση της ταλαντούχας Ζακλίν Λέντζου σε μια ολοκληρωμένη σκηνοθέτη που ανυπομονείς να δεις σε μεγάλου μήκους. Δείτε εδώ περισσότερα για την «Αλεπού» και διαβάστε τη συνέντευξη της Ζακλίν Λέντζου στο Flix.
Marly της Ελένης Χρυσομάλλη / Με την (όχι και τόσο καθησυχαστική) υποψία πως ίσως αυτή να ήταν και η πρόθεση της νεαρής δημιουργού, το «Marly» μοιάζει με τη συρραφή επεισοδίων από τη ζωή μιας φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών που φιλοδοξούν να συνθέσουν το πορτρέτο μιας ενηλικίωσης/χειραφέτησης ή ποιος ξέρει και τι άλλο. Το μόνο που συνθέτουν είναι στην πραγματικότητα μια τελείως άρρυθμη και αποσπασματική λογική webisodes που ούτε η κοριτσίστικη αφέλεια, ούτε φυσικά τα διάσπαρτα (αν και άτεχνα) κινηματογραφικά τεχνάσματα μπορούν να δικαιολογήσουν ως μια ολοκληρωμένη ταινία μικρού μήκους ή τουλάχιστον κάτι που να έμοιαζε σε αυτό. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Marly» και διαβάστε τη συνέντευξη της Ελένης Χρυσομάλλη στο Flix.
Νηπενθές του Γιάννη Συμβώνη / Μια γυναίκα ράβει το κοστούμι του του άντρα της σε ένα κινηματογραφικό ξενύχτι νεκρού που δεν σου πάει, αλλά οφείλεις να περιγράψεις ως συναρπαστικό, καθώς ο Γιάννης Συμβώνης καθοδηγεί τη διαπεραστική κάμερα της Χριστίνας Μουμούρη (σε μια φωτογραφία αξιώσεων) σε μια αποθέωση της παρατήρησης πάνω σε ένα θέμα. Αυτό δεν είναι άλλο από τις ολόζωντανες ρυτίδες πάνω στα πρόσωπα των συνδαιτημόνων αυτής της σιωπηλής τελετής, μαρτυρίες από μόνες τους για όσα δεν λέγονται, σε ένα βράδυ όπου πρωταγωνιστεί ο θάνατος και η ζωή τρυπώνει από κάθε πιθανή χαραμάδα για να συνθέσει ένα μωσαϊκό από μικρές αποκαλυπτικές λεπτομέρειες που μπορεί να μένουν πεισματικά στο επίπεδο του φετιχισμού, αλλά αναδύουν επιθετικά τη λυτρωτική αύρα του εφήμερου. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Νηπενθές» και διαβάστε τη συνέντευξη του Γιάννη Συμβώνη στο Flix.
Αντίδοτον του Μιχάλη Χαπέσιη / Με τη μορφη ενός καφκικού εφιάλτη, το «Αντίδοτον» μοιάζει περισσότερο με μια σπουδαστική άσκηση που πρέπει να επιστρέψεις πίσω με σημαντικές διορθώσεις, παρά με μια ταινία που πετυχαίνει έστω και ψήγματα από αυτά που υποψιάζεσαι ότι θα ήθελε: μια αναφορά στο φιλμ νουάρ, ένα σχόλιο πάνω στις απολυταρχικές «δημοκρατίες» του σήμερα, κάτι που να σε κάνει να σκεφτείς όταν τελειώσει και όχι κάτι που νιώθεις να ξεχνάς καθώς διαδραματίζεται χωρίς κανένα ενδιαφέρον μπροστά στα μάτια σου. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Αντίδοτον» και διαβάστε τη συνέντευξη του Μιχάλη Χαπέσιη στο Flix.
Μινώταυρος του Παναγιώτη Σκορδίλη / Σε μια απόπειρα σινεμά του φανταστικού που διαθέτει τις στιγμές του, αλλά και όλα τα πολύπαθα των ταινιών είδους που εντός συνόρων προδίδονται πρωτίστως από την έλλειψη πόρων και τεχνογνωσίας, ο Παναγιώτης Σκορδίλης τολμά να ρίξει φως σε μια (ίσως όχι και τόσο υποθετική) δυστοπία, αλλά βασίζεται υπερβολικά στο συμβολισμό ξεχνώντας κάπου στη διαδρομή το ρυθμό, τη δράση και την ατμόσφαιρα. Η ανολοκλήρωτη προσπάθειά του δίνει μια υπόσχεση - αν μη τι άλλο - για ένα φιλόδοξο δημιουργό που τόλμησε περισσότερο απ' όσο άντεχε η εμπειρία του και μπλέχτηκε στο λαβύρινθο που ο ίδιος έχτισε.
Βύθισμα της Πολύμνιας Παπαδοπούλου - Σαρδέλη / Ενας άντρας επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι, σ'ένα εγκαταλελειμμένο χωριό της ελληνικής επαρχίας, για να το πουλήσει. Εκεί θα συναντήσει τον πατέρα του μετά από πολύ καιρό ο οποίος κατοικεί ακόμα εκεί. Η σύγκρουση των δύο θα είναι μετωπική, σχεδόν σωματική, όπως συνήθως γίνεται όταν το νέο θέλει να εκτοπίσει το παλιό και ο αμείλικτος χρόνος αδιαφορεί για την ισοπέδωση των πάντων. Η ματιά της Πολύμνιας Παπαδοπούλου - Σαρδέλη είναι διάφανη, όσο χρειάζεται για να τοποθετήσει το πρωταγωνιστικό της ζευγάρι μέσα στο απόκοσμο ορεινό τοπίο και να διασχίζει μαζί τους όλη την απόσταση από την αποξένωση στη συμφιλίωση. Το ότι το κάνει χωρίς να τολμά την κορύφωση, επιμένοντας σε μια περιγραφική αφήγηση χωρίς εξάρσεις, μπορεί να κατεβάζει το αποτέλεσμα κάτω από τις προσδοκίες που έχει χτίσει η ίδια η ταινία στα πρώτα της πιο σπουδαία λεπτά, αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο ελάχιστο τη βύθιση στον κόσμο μιας νέας δημιουργού που οφείλεις πλέον να θυμάσαι. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Βύθισμα» και διαβάστε τη συνέντευξη της Πολύμνιας Παπαδοπούλου-Σαρδέλη στο Flix.
Η Αλίκη στο Καφέ του Δημήτρη Νάκου / Από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στην ελληνική ταινία μικρού μήκους, ο Δημήτρης Νάκος συνεχίζει να δοκιμάζεται σε είδη και θέματα με αμείωτο ενδιαφέρον για ένα σινεμά που στο ασπρόμαυρο - λίγο nouvelle vague, λίγο αμερικάνικο ανεξάρτητο - σύμπαν της νέας του ταινίας παίρνει τις διαστάσεις μιας πειραγμένης ρομαντικής κομεντί με φόντο τα χρόνια της κρίσης. Καλογραμμένο (στο σενάριο ο Νάκος συνεργάστηκε με τον Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκη), ρυθμικό (χωρισμένο σε κεφάλαια που παίζουν με την έννοια του πριν και του μετά), καλοπαιγμένο (εξαιρετική η τριάδα των Προμηθέα Αλειφερόπουλου, Λένας Παπαληγούρα και Μαρίας Κεχαγιόγλου), το «Η Αλίκη στο Καφέ» βρίσκει χώρο για να γελάσει με τα πιο σοβαρά πράγματα και να κλάψει με τα πιο αστεία, αλλά κυρίως να μιλήσει χωρίς φλυαρία για το σήμερα των ανθρώπων, των σχέσεων, των βιβλίων, του ίδιου του σινεμά. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Η Αλίκη στο Καφέ» και διαβάστε τη συνέντευξη του Δημήτρη Νάκου στο Flix.
Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. του Χρύσανθου Μαργώνη / Ενας νεαρός χωροφύλακας πηγαίνει πρώτη μέρα στο καινούριο του πόστο. Δύο μεγαλύτεροι συνάδελφοι τον βάζουν σε μια βάρκα και τον στέλνουν στο απέναντι ξερονήσι. Εκεί θα αναζητήσει απεγνωσμένα τρόπο να ξεφύγει, αλλά και θα γίνει μάρτυρας μιας αλήθειας που μοιάζει με την πιο τρομακτική φαντασία. Πολιτικό σινεμά με αξιοθαυμαστο ρίσκο και ταυτόχρονα ταινία εποχής που θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε κάθε εποχή, το «Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.» του Χρύσανθου Μαργώνη ξεκινάει από μια όχι σε όλους γνωστή πραγματικότητα της Ελλάδας του '50 για να αφηγηθεί το υπαρξιακό ταξίδι ενός νέου ανθρώπου προς τη συνειδητοποίηση με τους όρους ενός θρίλερ. Οση ένταση λείπει στις μοναχικές σκηνές του ήρωα και στην ολοκλήρωση μιας ατμόσφαιρας απειλής, αναπληρώνεται από τη σωματική ερμηνεία του Κώστα Νικούλι (του «Xenia») και τη διαρκή ανησυχία που προκαλεί η άγνοια του ίδιου αλλά και του θεατή για την αποκάλυψη του φινάλε. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.» και διαβάστε τη συνέντευξη του Χρύσανθου Μαργώνη στο Flix.
Νεμέρτσικα του Αυρήλιου Καρακώστα / Μια κηδεία. Ενα αποχαιρετιστήριο τραγούδι. Μια πορεία συνάντησης στο ψηλό βουνό των Ιωαννίνων στα σύνορα με το Αλβανικό κράτος. Φτιαγμένο από ήχους (από την πολυφωνική μουσική της περιοχής) και εικόνες (φωτογραφημένες με την αίσθηση ενός ταμπλό στο οποίο ο άνθρωπος είναι μια λεπτομέρεια μέσα στη φύση από την Ιωάννα Τσουκαλά), το «Νεμέρτσικα» του Αυρήλιου Καρακώστα είναι μια ταινία για την απώλεια, το πένθος και την αιώνια αγάπη καθώς αυτά ενώνονται με το τοπίο για να γίνουν από μόνα τους ένα κάλεσμα ζωής, δυστυχώς επιβλητικό μόνο σαν αίσθηση αλλά όχι σε αίσθημα, κινηματογραφημένο με τόση αποστασιοποίηση που σχεδόν σε αποτρέπει από το να συγκινηθείς. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Νεμέρτσικα» και διαβάστε τη συνέντευξη του Αυρήλιου Καρακώστα στο Flix.
Butterfly Co. της Ιφιγένειας Δημητρίου / Ακόμη ένας οργουελικός εφιάλτης για ανθρώπους φυλακισμένους μέσα σε ένα γραφειοκρατικό απρόσωπο και γκρίζο σύστημα. Ακόμη μια πόρτα αλά «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» που ανοίγει το δρόμο για τη φαντασία. Ακόμη μια ταινία που παίρνει υπερβολικά στα σοβαρά αυτά που προσπαθεί να πει, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως σε μια οποιαδήποτε ιστορία (ακόμη και σε αυτή που μοιάζει τόσο παρωχημένη και χιλιοδειδωμένη) ο μοναδικός τρόπος για να αφηγηθείς κάτι σημαντικό είναι το κάνεις να μοιάζει με κάτι τέτοιο. Οτιδήποτε άλλο δηλαδή από αυτά που βλέπεις, νιώθεις και τελικά σε ενδιαφέρουν σε αυτήν την άτεχνη απόπειρα παραβολής. Δείτε περισσότερα εδώ για το «Butterfly Co.» και διαβάστε τη συνέντευξη της Ιφιγένειας Δημητρίου στο Flix.
Twist του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου / Μια ομάδα ετερόκλητων καθηγητών Λυκείου κάνουν συμβούλιο για να αποφασίσουν αν θα αποβάλουν τη Δάφνη, η οποία είναι μάλλον η ένοχος μιας κακόγουστης φάρσας προς την καθηγήτρια των Θρησκευτικών σε ένα φιλμικό παιχνίδι που από τη φύση του βασίζεται στο γρήγορο, ρυθμικό σενάριο του και στους καλούς ηθοποιούς που καλούνται να ενσαρκώσουν τις διαφορετικές προσωπικότητες μιας μικρο-κοινωνίας. Καλογραμμένο και καλοκουρδισμένο, μοιάζει ωστόσο και λίγο... λίγο, αφού αρνείται να τραβήξει τη σατιρά του απέναντι στα σχολικά ήθη και έθιμα στα άκρα, παραμένοντας «τόσο όσο» απέναντι τελικά και στην ίδια του τη δυναμική. Οσο το σκέφτεσαι την ώρα που το βλέπεις, τόσο λιγότερο το θυμάσαι όταν έχει τελειώσει. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Twist» και διαβάστε τη συνέντευξη του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου στο Flix.
Η Χέλγκα είναι στο Λουντ της Θέλγιας Πετράκη / Σε ένα ντελίριο ευρηματικότητας, πειραγμένης καθημερινότητας και εντάξει και λίγου ή και περισσότερου περιττού weirdness παραπάνω, το φιλμ της Θέλγιας Πετράκη μπαίνει στο μυαλό μιας γυναίκας σε νευρική κρίση και δεν βγαίνει από εκεί μέχρι να σε κάνει να γελάσεις, να συγκινηθείς, να νιώσεις, να φρικάρεις, να νιώσεις πολύ καλύτερα ή τελικά και πολύ χειρότερα από αυτήν. Με οδηγό την καταπληκτική ερμηνεία της Ελενας Τοπαλίδου (σε ένα ιδανικό κάστινγκ), είναι αδύνατον να μην παρασυρθείς από αυτό το ταυτόχρονα φορμαλιστικό αλλά και συναισθηματικό πορτρέτο ενός κόσμου που μοιάζει έτοιμος ανά πάσα στιγμή να εκραγεί, θύμα μιας καθημερινότητας που επιτίθεται με ρυθμούς πολυβόλου πάνω σε κάθε μικρή ή μεγάλη ανθρώπινη ανασφάλεια. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Η Χέλγκα είναι στο Λουντ» και διαβάστε τη συνέντευξη της Θέλγιας Πετράκη στο Flix.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
- Γνωρίστε, μία-μία, τις ελληνικές μικρού μήκους που θα διαγωνιστούν στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας και τους δημιουργούς τους
