Μ' ένα πρόγραμμα 65 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη
Τι είδαμε την Τρίτη, 19 Σεπτεμβρίου:
Η Χάρις του Θεού του Παρίση Πάνου
Εκεί όπου η πλούσια φύση συναντά το βιομηχανικό τοπίο, μια γυναίκα βρίσκεται νεκρή. Η κυρία με το τσεμπέρι πουλά αγιασμό. Δυο αστυνομικοί ψάχνουν για στοιχεία του εγκλήματος. Ο Παρίσης Πάνου χτίζει ένα ημίωρο, ασπρόμαυρο, υπαρξιακό θρίλερ που, αν μη τι άλλο, σου κρατά αμείωτο το κινηματογραφικό και σεναριακό ενδιαφέρον. Το αμήχανο μιξάζ χαλά την ατμόσφαιρα, ο διαχωρισμός της ταινίας σε δυο μέρη, «γυναίκα» και «άνδρας», μοιάζει ανεξήγητος, τα μακριά συμβολικά, ακόμα και διδακτικά, πλάνα τοπίου με μουσική αναχαιτίζουν τη δράση. Ομως το κυνικό, χαμηλών τόνων, αλά Κοέν χιούμορ των δυο αταίριαστων αστυνομικών, οι ταραντινικοί μονόλογοι και η ίδια η αστυνομική έρευνα που αποκαλύπτει στους ήρωες λιγότερα στοιχεία για το έγκλημα και περισσότερα για τους εαυτούς τους, δίνουν τα ατμοσφαιρικά δείγματα μιας έξυπνης ταινίας που θα θέλαμε να δούμε. Λ.Γ. Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για το «Η Χάρις του Θεού».
The Best of Everything, Always του Αλέξιου Κουκιά-Παντελή
Η όμορφη, πλούσια, κομψή Λορέλ ζει μέσα στην πολυτέλεια - κι έχει νεύρα. Παρατά το μάθημα τένις και συνεχίζει τις επίμονες προσπάθειές της να διοργανώσει ένα αινιγματικό event, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να τσιγκουνεύεται τα έξοδα. Χαριτωμένη και καλόγουστη ποπ αισθητική, γοργός ρυθμός και νεύρο, μια έξυπνη κωμικότητα. Μια ταινία συμπαγής, με στιλ, που μπορεί να μην έχει, στ' αλήθεια, μια μεγάλη έκπληξη, μπορεί η κοινωνική κριτική της να μένει στην επιφάνεια, αλλά είναι σκηνοθετημένη με σιγουριά και ενήλικο χιούμορ. Λ.Γ. Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για το «The Best of Everything, Always».
Κρεατομηχανή του Κυριάκου Αναστασίου
Παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα (και πριν από αυτό και απορίας άξιον) πόσοι ακόμη νέοι σκηνοθέτες θα θελήσουν να κάνουν μια μικρού μήκους ταινία, μιμούμενοι τη γλώσσα και κυρίως την τσαντίλα των ηρώων του Γιάννη Οικονομίδη - ειρωνικά, την ώρα που και ο ίδιος προσπαθεί να απομακρυνθεί από τη μανιέρα που τον χαρακτηρίζει. Αυτό κάνει εδώ και ο Κυριάκος Αναστασίου, θέλοντας να κάνει το δικό του σχόλιο πάνω στη βία που γεννάει η κρίση, τις αμαρτίες γονέων και το ζόρι να μπλέκεις με τις λάθος... παρέες σε ένα κόσμο που έχει χάσει κάθε λογική, ανοχή και ελπίδα. Δεν τον βοηθάνε οι επιτηδευμένες ερμηνείες, ούτε τα μοτίβα που νιώθεις να έχεις ξαναδεί (στο σινεμά του Οικονομίδη και έξω από αυτό), ούτε η οργή για την... οργή και σίγουρα όχι ο πομπώδης τίτλος που γεμίζει από μόνος του τα κενά της αφήγησης. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Κρεατομηχανή» εδω.
Στάση της Μαύρας Πεπονή
Μια γυναίκα φτάνει σε ένα νησί, επωμισμένη με την ευθύνη να αδειάσει το σπίτι του άντρα που αγάπησε, σε μια ταινία που την ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της νοσταλγικής, άχαρης, επώδυνης και τελικά λυτρωτικής διαδικασίας ενός αποχαιρετισμού που αν και βωβός, αντηχεί τους ήχους της απώλειας και του θρήνου πιο δυνατά από τις οποιεσδήποτε λέξεις. Από τις μικρές λεπτομέρειες μέσα από τις τις οποίες ζωντανεύει το παρελθόν (ένα ραδιόφωνο που παίζει, μια σακούλα σκουπιδιών που δεν στέκεται στο πάτωμα, μια καρτ-ποστάλ με ένα ποίημα), μέχρι τη φιγούρα της υπέροχης Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου που αδειάζει και η ίδια μέσα από ανεπαίσθητες κινήσεις, βουβά ξεσπάσματα και βλέμματα προς τα μέσα, η ταινία της Μαύρας Πεπονή είναι αλήθεια ότι δημιουργεί ένα μάλλον αχρείαστο μυστήριο γύρω από την ταυτότητα της πρωταγωνίστριάς της, αλλά ολοκληρώνεται με μια σκηνή που μένει στη μνήμη, έχοντας πριν συστήσει εκτός από μια ελπιδοφόρα νέα δημιουργό και μια «στάση» όχι μόνο απέναντι στην απώλεια και το θάνατο αλλά και στην ίδια τη ζωή. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Στάση» εδω.
Hominid του Αλέξανδρου Σαλίμη
Η ζωή ενός άνδρα σπρώχνεται, αργά και σταθερά, στην καταστροφή. Η γυναίκα του τον υποτιμά, οι συνάδελφοί του τον κοροϊδεύουν, το αφεντικό του τον εκμεταλλεύεται, είναι ένας loser σε αδιέξοδο. Μέχρι τη μέρα που θα κάνει μια επαγγελματική εκδρομή, για κυνήγι στη φύση. Μπορεί η ταινία να μην απογειώνεται, σαν την καραμπίνα που κάνει τούμπες στον αέρα στο πρώτο και τελευταίο πλάνο, είναι όμως καλοσκηνοθετημένη, απλή, προβλέψιμη στη δράση της, αλλά με έναν θαυμάσιο πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Πασπαρδάνη. Οι αναφορές, έμμεσες και άμεσες, στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, είναι χαριτωμένες αν και τραβηγμένες από τα μαλλιά. Λ.Γ.
Bourbon με Γάλα του Πάρη Πατσουρίδη
Σαν μια ταινία κομμένη στα δύο, το φιλμ του Πάρη Πατσουρίδη εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη φυσική κινηματογραφική δύναμη της Μαρκέλλας Γιαννάτου, η οποία ξέρει ακριβώς την ηρωίδα την οποία υποδύεται, τη μεγάλη απόφαση που πρέπει να πάρει απέναντι σε μια σχέση που την πληγώνει και το χάσιμό της στην υπέροχη αρχή της ταινίας στη σκηνή με το ψιλικατζίδικο. Σε παράλληλο μοντάζ, η ιστορία του συντρόφου της ηρωίδας που την απατά, μοιάζει σχεδόν όλη λάθος, γυρισμένη επιτηδευμένα, παιγμένη με στόμφο και με χαρακτηριστικό miscast τον ηθοποιό που τον ερμηνεύει, τον Κώστα Παπακωνσταντίνου. Ο,τι μένει από αυτό το διχασμό είναι η διαπίστωση πως όπως φανταζόμαστε υποννοεί και ο τίτλος, δυο άσχετα μεταξύ τους υλικά καλό θα είναι να μην αναμειγνύονται με το ζόρι. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Bourbon με Γάλα» εδω.
Χριστουγεννιάτικο Αντι-Παραμύθι
Κάπου ανάμεσα σε μια απόπειρα για ένα δυστοπικό, αλληγορικό παραμύθι για το τέλος του κόσμου και στο «τρικυμία εν κρανίω», το φιλόδοξο, ακριβό σε παραγωγή αλλά πνιγμένο στα κλισέ και στην πομπώδη του εικόνα φιλμ του Ευθύμη Χατζή έρχεται να θυμίσει πως το σινεμά είδους υφίσταται ως τέτοιο όταν ακολουθεί κάποιους κανόνες ή γνωρίζοντάς τους, αποφασίζει να τους σπάσει. Εδώ, σκηνές διαφημιστικής αισθητικής, μπλέκονται με οργουελικά σκηνικά που θυμίζουν (λόγω ημερών) τη Βόρεια Κορέα, ψαλμοί ρεμιξάρονται με αγωνιώδη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, παιδάκια των '40s τρέχουν στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και μια επιστημονική επιτροπή ασχολείται με την επιβίωση των σκουληκιών αφού στην τελική κάπου εκεί θα καταλήξουμε όλοι. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Χριστουγεννιάτικο Αντι-Παραμύθι» εδώ.
Ουρανία της Δέσποινας Κούρτη
Μια μεσήλικη γυναίκα που έχει παραμελήσει τον εαυτό της συναντά ένα νεαρό αγόρι. Οσο αναπάντεχη είναι η εμφάνισή του στη ζωή της, άλλο τόσο αναπάντεχη είναι η έλξη που της προκαλεί, μια δεύτερη ευκαιρία για το κορίτσι που άφησε πίσω της. Ερμηνευμένο με τη σπάνια λιτότητα δύο ηθοποιών (Φωτεινή Μπαξεβάνη και Ηλίας Μουλάς) που δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά για να ξεγυμνώσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά τους ήρωές τους χωρίς να πουν λέξη, φωτογραφημένο εξαιρετικά σαν μια μεγάλη περιπέτεια της καθημερινότητας και σκηνοθετημένο σχεδόν σαν ένα όνειρο που συμβαίνει ενώ είσαι ξύπνιος, το φιλμ της Δέσποινας Κούρτη ξαφνιάζει και συγκινεί μαζί, αποθεώνει τη σαρωτική ερμηνευτική ορμή της Φωτεινής Μπαξεβάνη και τελικα τρυπώνει σε εκείνο το μέρος του μυαλού σου που αναζητά απλό, δυνατό σινεμά που μοιάζει να έχει γεννηθεί με τον αυθορμητισμό μιας τυχαίας συνάντησης που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Ουρανία» εδώ.
Προφιτερόλ της Χρυσάνθης Καρφής Κώη
Μπαμπάς, μαμά, γιος, κόρη, κρέας στο φούρνο με πατάτες. Ενα κλασικό γεύμα της μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας, πριν ακόμα έρθει το επιδόρπιο, φανερώνει δείγματα ακραίας βίας, που τα μέλη της αντιμετωπίζουν με απάθεια, ως στοιχεία γνώριμης ρουτίνας. Διασκεδαστικά, πανέξυπνα, πρωτότυπα, η Χρυσάνθη Καρφή Κώη σφάζει την ελληνική οικογένεια με το μαχαίρι, βοηθούμενη από ένα μαστόρικο καστ και μια ιδιαίτερη δημιουργική ευαισθησία στα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς της μικρού μήκους ταινίας. Μια 13λεπτη λιχουδιά που ζητά δεύτερο πιάτο. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Προφιτερόλ» εδώ.
Το Μανάβικο του Μιχάλη Μαθιουδάκη
Εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, σινεφιλική αύρα από βωβό σινεμά και ποπ αισθητική σε ρεμίξ με το αθάνατο ελληνικό φολκλόρ, υπέροχοι πρωταγωνιστές (από το δίδυμο των Γιάννη Μποσταντζόγλου και Γιώργου Σουξέ στα καλύτερά τους, μέχρι τον απολαυστικό Διονύση Κλάδη και την πάντα αναπάντεχα πληθωρική Φωτεινή Μπαξεβάνη), ρυθμός και σάτιρα - να μερικά από τα στοιχεία που κάνουν το «Μανάβικο» μια ολοκληρωμένη μικρού μήκους ταινία που σε κάνει ειλικρινά να γελάς, να χαμογελάς και ξανά να γελάς με τη χειραφέτηση του Αχιλλέα που έπρεπε να είχε ενηλικιωθεί πολύ νωρίτερα, αλλά που χρειαζόταν τελικά ένα γερό ξεμάτιασμα για να το καταφέρει. Οποιαδήποτε ομοιότητα του ήρωα με την Ελλάδα επί εποχής και πρωτοκαθεδρίας του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, όπου και διαδραματίζεται η ταινία, δεν είναι φυσικά τυχαία. Μ.Κ. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για το «Μανάβικο».
Maniera Greca του Κυρηναίου Παπαδημάτου
Μπουζούκια, Ελλάδα. Οταν το πρόγραμμα τελειώνει στην πίστα, το μαγαζί, στις τελευταίες του ανάσες της νύχτας, μεταμορφώνεται σε εκθετήριο «διαφορετικότητας». Εκεί βρίσκονται και το πλεονέκτημα και η αδυναμία της ταινίας. Η εικόνα έχει την πολυτέλεια που χρειάζεται για ν' αντισταθμίσει το σκοτάδι των ηρώων της. Ο τόνος είναι ακριβώς ο κατάλληλος για να σε ρουφήξει στη δυνατή πίκρα της ατμόσφαιράς της. Αλλά η δειγματοληπτική επιλογή των θαμώνων («παράξενων»; τι τους ορίζει και τι τους συνδέει;), πλησιάζει το κοινωνικοπολιτικό φάουλ και η έλευση της Κατερίνας Γώγου στο φινάλε μοιάζει να αποζητά το μπιζάρισμα. Επάνω από αυτά, ο τίτλος διαβάζει μάλλον συγκαταβατικός. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για το «Maniera Greca».
No Root του Δημήτρη Μανιώρου
Ενα μικροσκοπικό κοριτσάκι διασχίζει ένα no man's land κουβαλώντας τα λίγα πράγματά του. Από το καρότσι της πέφτει μια τροφαντή ντομάτα. Η οποία διασχίζει τα βουνά, τις ερήμους, τους σκουπιδότοπους και τις θάλασσες τής προσφυγιάς. Χωρίς ν' αποφεύγει τις στερεότυπες εικόνες του προσφυγικού, χωρίς να δοκιμάζει το βάθος του θέματός του, ο Δημήτρης Μανιώρος αντισταθμίζει επιλέγοντας έξυπνα, σε μια ταινία πολύ χαμηλού κόστους, μια πρωτότυπη πρωταγωνίστρια για να εκφράσει τον προβληματισμό του. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «No Root» εδω.
Προετοιμασία της Σοφίας Γεωργοβασίλη
Τρεις γυναίκες, γιαγιά, μαμά και κόρη, σ' ένα σπίτι, προσπαθούν να προετοιμαστούν για μια επικείμενη απώλεια. Με σύστημα, ασκήσεις και πειθαρχία. Η Υβόννη Μαλτέζου, η Μαρία Σκουλά και η Νάνσυ Σιδέρη γεμίζουν με το υπέροχο ταλέντο τους και οι τρεις, μια ταινία που δίνει βάρος στις γυναικείες ερμηνείες, σκηνοθετημένη από την (και) ηθοποιό Σοφία Γεωργοβασίλη. Παρά το αχρείαστα weird ύφος της αρχής, η ταινία σαρώνει τα συναισθήματα, αφαιρετικά και έξυπνα, φτιάχνοντας με μελετημένα πλάνα και στοργικό σενάριο, ένα πορτρέτο της αντιμετώπισης του θανάτου. Θυμίζοντάς μας ότι δεν αντιμετωπίζεται με καμία μέθοδο, αλλά ίσως με την καθησυχαστική παρουσία του άλλου. Σ' ένα φιλμ διακριτικό και κομψό, που ξεχειλίζει μελαγχολική τρυφερότητα και σωστές δόσεις χιούμορ. Λ.Γ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Προετοιμασία» εδω.
Ιφιγένεια της Αλίκης Τσακούμη
Δυνατό μήνυμα υπέρ της διαφορετικότητας και συγκινητική ιδέα που ξαφνιάζει σε μια ταινία που προδίδει και προδίδεται από τα ανύπαρκτα μέσα της παραγωγής της αλλά και τις τεχνικές της - επί τούτου; - αδυναμίες, θυμίζοντας τελικά ένα προσχέδιο μιας ταινίας που δεν έχει γυριστεί και που θα μπορούσε να στέκεται ισότιμα σε ένα διαγωνιστικό τμήμα ακόμη και ανάμεσα σε σπουδαστικές ταινίες όπως είναι και αυτή. Δείτε εδώ και διαβάστε περισσότερα για την «Ιφιγένεια».
Διαβάστε ακόμη:
