Η ταινία
Τρείς γενιές γυναικών σ’ένα σπίτι προσπαθούν να συνηθίσουν στην ιδέα της επικείμενης απώλειας ενός μέλους τους, κάνοντας ασκήσεις και ψάχνοντας τις προσωπικές τους ισορροπίες απέναντι στο γεγονός. Τί συμβαίνει όμως όταν κάποιος προσπαθεί να δαμάσει το πένθος;
Η σκηνοθέτης
Η Σοφία Γεωργοβασίλη γεννήθηκε στην Πάτρα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Εχει πτυχίο στις Δραματικές σπουδές και εργάζεται ως ηθοποιός και κινηματογραφίστρια. Πρωταγωνίστησε στη «Μικρή Αρκτο» της Ελισάβετ Χρονοπούλου και στο «Μαύρο Λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη, ταινία για την οποία κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ της Σεβίλλης το 2010. Απο το 2013 έχει ξεκινήσει να σκηνοθετεί/κινηματογραφεί δικές της δουλειές, με πρώτη την low budget ταινία «And No More Shall We Part», η οποία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα Νύχτες Πρεμιέρας το 2013. Ακολούθησε το οπτικοακουστικό υλικό, σε συνεργασία με τους Στέφανο Λεβίδη, HELM και Moa Pillar, υπό τον τίτλο «Inner Space: Siberia», το οποίο προβλήθηκε στο Unsound Festival του Βλαδιβοστόκ και της Κρακοβίας, Οκτώβριος 2016.Η δεύτερη μικρού μήκους της «Προετοιμασία», σε παραγωγή της Haos Film, με την υποστήριξη του ΕΚΚ, θα κάνει πρεμιέρα στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Τορόντο το Σεπτέμβριο του 2017 και στο 40ο Εθνικό διαγωνιστικό τμήμα στο Φεστιβάλ Δράμας το Σεπτέμβριο του 2017.
5 ερωτήσεις για την «Προετοιμασία»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Είναι μια ταινία που το θέμα της είναι τόσο διαχρονικό όσο και άχρονο οπότε ο «χρονολογικός» της τόπος δεν παίζει κανέναν ρόλο. Παρ’όλα αυτά η ιδέα γεννήθηκε αρκετά χρόνια πίσω και το σενάριο γράφτηκε εν τελει το 2013, κυρίως σαν ανάγκη να διευρευνήσω αυτό το τόσο βαρετά πανανθρώπινο θέμα της απώλειας και του πένθους. Γεννήθηκε σαν επιθυμία όταν, στην ηλικία των 19, έχασα δυο πολύ αγαπημένα πρόσωπα σε ακραία μικρό χρονικό διάστημα, μεταξύ τους, κι αυτό μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα και σκέψεις για το πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί τον θάνατο και τις συνέπειές του. Κι όλο αυτό σε σχέση με τον εαυτό του και τους γύρω του, αν υπήρχε κάποιο εγχειρίδιο διαχείρισης του πένθους δηλαδή. Προσπάθησα να τη γυρίσω το 2014 αλλά τα χρήματα δεν μας έφταναν και θέλοντας να πληρωθούν όσοι θα εργάζονταν στην ταινία αλλά και να μπορώ να έχω καλές συνθήκες, αποφάσισα να μην την κάνω χωρίς χρήματα. Εκανα αίτηση στο ΕΚΚ αλλά με την υπολειτουργία του πέρασαν δυό χρόνια, σχεδόν, για να εγκριθεί και μ’αυτά και με ‘κείνα φτάσαμε στο σήμερα.
Πως θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Δεν ξέρω, είναι πολύ προσωπική εμπειρία το σινεμά και ειδικά όταν είναι μια ιστορία που έχει βγεί απο σένα, θα το έκανα μάλλον αμήχανα και δεν νομίζω ότι θα βοηθούσε πολύ τον θεατή. Οπότε ας πούμε πως θα έλεγα «είναι μια ταινία που ήθελα να κάνω και που την έκανα».
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Επίσης δεν μπορώ ν απαντήσω με σιγουριά. Είμαι ανοιχτή στον διάλογο, αν προκύψει σε μια προβολή ή και μετά. Θα μου άρεσε να λειτουργήσει κάπως ανακουφιστικά σε κάποιον που θα την δεί αλλά αφενός ποτέ δεν το ξέρεις κι αφετέρου ως θεατής π.χ όταν βλέπω κάτι χρειάζομαι χρόνο για να καταλάβω τι μου μένει απο αυτό που είδα και θεωρώ πως δεν είναι απαραίτητη η αντίστοιχη κουβέντα με τον δημιουργό του.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Απο την εμπειρία της συγκεκριμένης ταινίας κρατάω τις συνεργασίες μου, οι οποίες ήταν πολύ καλές και το έχω ως ζητούμενο και για τις επόμενες. Το σινεμά αυτό καθεαυτό είναι ένα ακριβό επάγγελμα σε μια δυσκολεμένη οικονομικά χώρα κι αυτό το κάνει αρκετά περίπλοκο. Το να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα σήμερα είναι βασανιστικό. Απο το να βρείς παραγωγούς μέχρι το να βρεις χρήματα (γιατί αυτά τα δύο παραδόξως δεν πάνε μαζί) είναι ένας αγώνας και εμπεριέχει πολύ άγχος. Το θετικό είναι πως γίνονται ταινίες ακόμα κι αν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα και θα συνεχίσουν να γίνονται, κι αυτό θα ήταν πολύ καλό να το λάβει το Υπουργείο Πολιτισμού σοβαρά υπόψην του, να δεί την δυναμική που έχει αναπτυχθεί προς τα έξω και να την υπερασπιστεί. Οι συνεχείς ανακατατάξεις π.χ στο ΔΣ του ΕΚΚ έχουν καταντήσει ανέκδοτο και δεν βοηθούν στην εύρυθμη λειτουργία του. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι μέσα στο Κέντρο λειτουργούν σταθεροποιητικά και κάνουν ό,τι περνάει απο το χέρι τους. Τους ευχαριστούμε.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Δεν το έχω ζήσει σαν φεστιβάλ. Εχω συμμετάσχει με ταινίες ως ηθοποιός αλλά θα είναι η πρώτη μου εμπειρία ως σκηνοθέτιδα. Το να σε φιλοξενεί ένας εγχώριος πολιτιστικός οργανισμός που έχει μια ιστορία, σίγουρα σου δημιουργεί ανακούφιση και χαρά.
info
Σενάριο - Σκηνοθεσία Σοφία Γεωργοβασίλη / Πρωταγωνιστούν: Μαρία Σκουλά, Υβόννη Μαλτέζου, Νάνσυ Σιδέρη / Παραγωγός: Μαρία Χατζάκου, Αθηνά Τσαγκάρη, Σοφία Γεωργοβασίλη / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη / Μοντάζ: Λίβια Νερουτσοπούλου / Σκηνικά: Δάφνη Κούτρα / Κοστούμια : Βασιλεία Ροζάνα / Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου / Μοντάζ Ηχου: Νίκος Λιναρδόπουλος / Διεύθυνση Παραγωγής: Νίκος Σμπιλίρης / Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Νικολοπούλου / Focus Puller: Λευτέρης Αγαπουλάκης / DIT: Κωνσταντίνος Δρακάκης / Mιξάζ Hχου: Νίκος Λιναρδόπουλος, Λέανδρος Ντούνης / Hχοληψία - Boom Operator: Θανάσης Παπαγεωργίου / Bοηθοί Παραγωγής : Νίκος Μπορόβας, Αλκης Παπασταθόπουλος, Ευτύχης Φραγκεδάκης, Νίκος Χουρμούζης / Ηλεκτρολόγος : Γιώργος Χατζημήτρος / Colour Grading – End Credits: Matt Johnson (haos film) / Post Production: haos film / Mια παραγωγή της haos film με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
