Η ταινία
Τρύπιες ζωές, νεκρά όνειρα και ληγμένες ελπίδες ανάμεσα άδειες κάρτες, εξώσεις, οφειλές και βία. Μια τελευταία προσπάθεια να κρατηθείς ζωντανός πριν σε μασήσει η κρεατομηχανή που έχει στηθεί και περιμένει πεινασμένα.
Ο σκηνοθέτης
Σε ανεξάρτητους δρόμους, με λιγοστά μέσα και με μικρούς πυρήνες ανθρώπων γύρω του, ο Κυριάκος Αναστασίου δημιουργεί αποτελέσματα που φτάνουν όσο πιο κοντά μπορούν σε αυτό που φαντάζεται. Δε τα καταφέρνει πάντα. Η «Κρεατομηχανή» είναι η τελευταία του ταινία μικρού μήκους. Εχει συμμετάσχει σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, κάποια εκ των οποίων: Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου (Αθήνα 2016), Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Artfools (Λάρισα 2016), Golden Sun Short Film Festival (Μάλτα 2016), International Open Film Festival / IOOF 2016 (semifinalist) (Μπαγκλαντές 2016).
Δείτε εδώ τα «Ομορφα Χρόνια» του Κυριάκου Αναστασίου από το 2015
5 ερωτήσεις για την «Κρεατομηχανή»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του σήμερα, έφεραν στην επιφάνεια έναν κόσμο που υπήρχε για χρόνια και πάλευε μόνος του, αλλά η οικονομική φούσκα και το αμπαλάζ της αιώνιας ευημερίας των χρόνων που προηγήθηκαν δεν άφηναν να βγει στην επιφάνεια, καθώς χαλούσε την σούπα. Τώρα ίσως καθαρότερα από ποτέ, ο κόσμος αντιλαμβάνεται και βιώνει έννοιες όπως φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, εξευτελισμός, κοινωνική βία και πολλές άλλες. Αυτή η ταινία λοιπόν, η «κρεατομηχανή» δεν έρχεται να προσθέσει τίποτα περισσότερο από ένα αντίκρισμα στον καθρέφτη μας. Μια ματιά στην άγρια καθημερινότητα και πως αυτή έχει εξελιχθεί τριγύρω μας. Τράπεζες, φίλοι- σκύλοι, γραμμάτια, αμαρτίες γονέων, δολοφόνοι για κλάματα, φασιστικές ιδεολογίες ανάμεικτες με σάλια. Με λίγα λόγια η αγαπημένη μας χώρα του σήμερα μέσα από μια σύντομη ιστορία.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ματιά σε ένα καθημερινό αστικό σκηνικό, όπου διπλανοί μας προσπαθούν να μπαλώσουν με όποιο τρόπο μπορούν τις τρύπιες ζωές τους. Με δανεικά, με απειλές, με τρόμο, με σπασμένα δόντια, με σκουριασμένα πιστόλια του μπαμπά και κυρίως χωρίς ντροπές… Ανθρωποι άμοιροι ευθυνών και αιώνια θύματα που καθημερινά κυνηγάνε το χρήμα, απλά και μόνο για να το δώσουν αλλού προκειμένου να κερδίσουν άλλη μια μέρα ζωής. Μέρες πάνω στις μέρες. Κανείς δε θα κλάψει αν πεθάνουν, κανείς δε θα χαρεί άμα ζήσουν. Ο θάνατός τους ίσως και να μη γραφτεί ποτέ στις εφημερίδες…
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Θα είχε ενδιαφέρον μια συζήτηση γύρω από το τέλος της ταινίας. Κατά πόσο είναι «σκοτεινό» ή «φωτεινό» δηλαδή, κάνοντας παράλληλα μια αναγωγή στο σήμερα. Πώς μπορεί να διαβαστεί ένα «Τέλος» και πώς μπορεί να γίνει ώθηση για μια καινούργια «Αρχή» ; Αν η αυτογνωσία της αποτυχίας μπορεί να δώσει το έναυσμα για καλύτερα πράγματα χαράσσοντας ουσιαστικά το τέλος των προκατόχων όπως και αν έρθει αυτό. Και στο φινάλε, η πατροκτονία τελικά, γεννάει νέα πράγματα ή ανακυκλώνει καταστάσεις με αλλαγές προσώπων προς εκτόνωση;
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Δε μπορώ να απαντήσω, καθώς ακόμη λέω πως «προσπαθώ να κάνω σινεμά» και όχι «κάνω σινεμά». Τα μέσα είναι λίγα (πόσο μάλλον όταν δουλεύεις μακριά από τα μεγάλα κέντρα), τα έξοδα πολλά, ο διαθέσιμος χρόνος των όποιων φιλικά συμμετεχόντων περιορισμένος. Τι μένει; Η αγάπη και η όποια γνώση, έστω και περιφερειακή! Εκ των πραγμάτων είμαστε ακόμη σε αρκετά πρώιμο στάδιο. Παρόλα αυτά, εξασκώντας την όποια εφευρετικότητά, βρίσκοντας συνεργάτες με ταλέντο, όρεξη για δημιουργία και τεμαχίζοντας τον χαμένο χρόνο προσπαθώ να αγγίξω κάτι από το σινεμά που φαντάζομαι. Σαν εμπειρία κρατάω όλη εκείνη την πορεία των γυρισμάτων με τα προβλήματα, τα χαρτιά που τα παίρνει ο αέρας, τις πρόβες, τα νεύρα, την μόνιμη απογοήτευση, το δεν μπορώ του διπλανού, το «τα παρατάω», την ακύρωση της τελευταίας στιγμής, την τρελή πατέντα, την κούραση, τα χαμόγελα, το άγχος και κυρίως τον τρόμο πριν το σπλάτερ του μοντάζ!
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Είναι ο μεγαλύτερος θεσμός στην χώρα για την ταινία μικρού μήκους και αυτό δε μπορεί να παραγνωριστεί. Παράλληλα προσφέρει μια δυνατότητα προβολής της δουλειάς των δημιουργών σε ένα κοινό με πραγματικό ενδιαφέρον και υποψιασμένο για την ταινία μικρού μήκους ενώ επιπρόσθετα δίνει μικρές ανάσες τροφοδοτώντας τον ελλ. Κινηματγράφο με συντελεστές/ δημιουργούς καθώς ενδεχομένως αυτή εδώ να είναι μια στάση ή η έναρξη της πορείας κάποιων. Είναι μια αναγνώριση της παραγωγής και της δουλειάς όλων μας, γεγονός που μας χαροποιεί και μας τιμά που έχουμε επιλεγεί να συμμετάσχουμε. Παρόλα αυτά δε σημαίνει πως μόνο από εδώ «βγαίνουν» ενδιαφέροντα πράγματα, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει ο κινηματογράφος που βλέπουμε αλλά και ο κινηματογράφος που δεν βλέπουμε (ή που δε μας αφήνουν να δούμε) και καμιά φορά ο δεύτερος μπορεί να γίνει ευχάριστα επικίνδυνος.
info
Σκηνοθεσία - Σενάριο - Μοντάζ - Παραγωγή: Κυριάκος Αναστασίου / Φωτογραφία: Ηλίας Κουμουλίδης
Χριστίνα Μπέζα / Επεξεργασία Χρωμάτων: Δημήτρης Παναγόπουλος / Μουσική: Βάσω Ζήσσου / Σχεδιασμός Ηχου: Αποστόλης Σκλαρή / Σκηνικά: Αθηνά Χαραλαμπίδου / Ερμηνευτές: Δημήτρης Χατζόπουλος, Φωτεινή Γκόγκου, Μυρτώ Κωνσταντινίδου, Χρήστος Πολύζος, Θωμαή Σταμπουλίδου, Μαρία- Χριστίνα Ζικούδη
