Πάνω στην επέτειο ενός αιώνα από το θάνατο του Ογκίστ Ρενέ Ροντέν, ενός από τους πιο τολμηρούς, ανίερους, πρωτοποριακούς γλύπτες του 20ου αιώνα, ο Ζακ Ντουαγιόν αποφασίζει να προσεγγίσει τη ζωή, το έργο και το πνεύμα του μέσα από δύο περιστατικά: τη διάσημη (αλλά ίσως και παρεξηγημένη) σχέση του με την Καμίλ Κοντέλ και την εμμονική επταετή του ενασχόληση με το άγαλμα του Μπαλζάκ. Η αλήθεια, το πνεύμα, η προσωπικότητα, τα ελαττώματα, το μεγαλείο, η ανασφάλεια του καλλιτέχνη καλούνται να πάρουν μόρφή και να προσφέρουν ένα πλήρες πορτρέτο, σε κάτι που δεν είναι κινηματογραφική βιογραφία, αλλά ένα κάποιο βλέμμα στη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο που συναντάμε τον Ροντέν - ακόμα δεν έχει αναγνωριστεί στο μέγεθος που του αξίζει, η Κλοντέλ δεν είναι παρά μία μαθήτριά του που αγωνίζεται να αποτινάξει τη σκιά του από πάνω της, ο ίδιος νιώθει ότι δεν έχει δικαιώσει το έργο του (όπως και όλοι στον καλλιτεχνικό και φιλικό του κύκλο - ο Σεζάν, ο Μονέ, ο Ρενουάρ, ο Ντεγκά).
Ο Ντουαγιόν χωρίζει τις σεκάνς του με μαύρο και μάς βάζει στο ατελιέ και τη ζωή του καλλιτέχνη αποσπασματικά, πιστεύοντας ότι τα κομμάτια του κινηματογραφικού πηλού στο τέλος θα συνθέσουν ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα με τον τρόπο που η τέχνη δε θέλει να εξηγεί, αλλά να εμπνέει το όραμά της. Εξαιρετικά φωτισμένο, ευλαβικά μελετημένο (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ντουαγιόν έχει μελετήσει σε βάθος το θέμα του), αλλά, τελικά, απροκάλυπτα ακαδημαϊκό, φλατ και βαρετό, το «Rodin» μοιάζει με ένα έργο τέχνης, όπου η προοπτική μετρά περισσότερο από την καρδιά.
Μοναδική εξαίρεση: ο πρωταγωνιστής του. Ο Βενσάν Λιντόν επιστρέφει στις Κάννες δύο χρόνια μετά το βραβείο ερμηνείας για το «Νόμο της Αγοράς» με μία ακόμα στιβαρή, μελετημένη κι ενστικτώδη μαζί, ερμηνεία. Ο Ροντέν του είναι μεγαλύτερος κι από τη ζωή, μικρότερος από κάθε μία του ανασφάλεια. Ο Λιντόν κουβαλά την ενέργειά του με αυτοπεποίθηση, του δίνει σταθερό πάτημα, άξονα, όγκο. Οταν τα ακροδάχτυλά του τρέχουν πάνω στη λάσπη, ή τη σάρκα της Κλοντέλ, το βλέμμα του απογειώνεται. Οταν οι κριτικές τον καταρρακώνουν, αυτό το γιγάντιο κορμί καμπουριάζει, μαζεύεται, κρύβεται στις σκιές του ατελιέ του.
Είναι κρίμα που η τονικότητα και ο ρυθμός του Ντουαγιόν φλατάρει τη δύναμη του πρωταγωνιστή του. Με έναν άλλο σκηνοθέτη, μία τέτοια ερμηνεία θα απογείωνε την ιστορία, θα έδινε ψυχή στην πέτρα, θα έφτανε την ταινία στα βραβεία. 
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
