Κινηματογραφημένη στο μεγαλύτερο μέρος της στην πιο βόρεια πλευρά του Καναδά, σε απόκοσμα παγωμένα τοπία, με τον αέρα να δημιουργεί μαγικές εικόνες στο χιόνι και την παγωμένη θάλασσα να σε μαγνητίζει, η ταινία της Λιόσα είναι γεμάτη υπέροχες εικόνες που προσπαθούν να καλύψουν το απόλυτο κενό συναισθημάτων και ιδεών που βρίσκεται στο κέντρο της.
Η ιστορία της ξετυλίγεται σε δύο χρόνους, με απόσταση περίπου δυο δεκαετιών ο ένας από τον άλλο. Στον πρώτο σε ένα απροσδιόριστο παρελθόν, η Τζένιφερ Κόνελι είναι η Νάνα, μια γυναίκα που μεγαλώνει με την βοήθεια του πατέρα της δυο γιους της, στην Καναδέζικη επαρχία, από τους οποίους ο ένας πεθαίνει από καρκίνο και προσπαθεί να τον σώσει δοκιμάζοντας κάθε τρόπο, ακόμη και μια επίσκεψη σε έναν new age θεραπευτή, ο οποίος χτίζει σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι τους, αλλόκοτες κατασκευές που θυμίζουν τα υπέροχα enviromental γλυπτά του Αντι Γκόλντσγουόρθι.
Σε δεύτερο χρόνο, μια δημοσιογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, προσεγγίζει έναν άντρα που σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ο ενήλικας, παντρεμένος πια γιος της Νάνα, αναζητώντας στοιχεία και μια οδό επικοινωνίας με την μητέρα του, που έχει με τη σειρά της γίνει κι αυτή θεραπεύτρια, με τους δικούς της πιστούς.
Ολα είναι βαθυστόχαστα και σοβαρά, οι ηθοποιοί υποδύονται τους ρόλους τους σαν η βασική σκηνοθετική οδηγία να απαιτούσε κυρίως να είναι μουτρωμένοι, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι ο κάθε ένας κουβαλά τον δικό του δαίμονα, όσο ψεύτικος κι αν μοιάζει αυτός σε ένα σενάριο που μπερδεύει το υπαρξιακό βάθος με την υπερβολή, την ευκολία και μερικές φορές καταλήγει στην αστειότητα.
Η Λιόσα σκηνοθετεί με γνώμονα την ομορφιά των εικόνων και τον εντυπωσιασμό, με μια επιμονή από την μια σε μια απόλυτα φωτογενή μιζέρια κι από την άλλη στο γοητευτικό μεγαλείο της φύσης. Κρίμα που το δράμα των χαρακτήρων μοιάζει επιφανειακό, οι συμβολισμοί της ταινίας απόλυτα προφανείς και κάθε σεναριακή επιλογή γεννημένη από μια ολοκληρωτικά κλισέ λογική.
Δυστυχώς το πρόβλημα ξεκινά από νωρίς, αφού από την πρώτη κι όλας σεκάνς στην οποία ο χαρακτήρας της Κόνελι βοηθά μια γουρούνα να γεννήσει και αμέσως μετά κάνει έρωτα με έναν συνάδελφό της στο χοιροτροφείο, μοιάζει τόσο προβλέψιμα «προκλητική» και «διαφωτιστική» για τον χαρακτήρα και την ζωή της, για τις προθέσεις της ταινίας να συνδυάσει το ψυχολογικό δράμα και την υπαρξιακή αγωνία με μια αισθητική κομμένη και ραμμένη στα γούστα ενός κοινού που ψάχνει κάτι «βαθύ» και «διαφορετικό», που πραγματικά μοιάζει δύσκολο να πάρεις την ταινία στα σοβαρά.
Η συνέχεια δυστυχώς δεν είναι καλύτερη, αφού όλα μοιάζουν τεχνητά και τραβηγμένα, κάνοντάς σε για ώρα να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι αναποφάσιστη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ή arthouse σαπουνόπερα για θεατές που χρειάζονται «καλλιτεχνικές» προφάσεις για να απολαύσουν και να αποδεχτούν ένα δράμα στην οθόνη. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι ολοκληρωτικά αδιάφορο, με χαρακτήρες που δεν τους νοιάζεσαι ούτε στιγμή και με μια ιστορία που αντί για συναρπαστική είναι σχεδόν από πολύ νωρίς, αφόρητα βαρετή.
Και μια σειρά από όμορφες εικόνες, δεν αρκούν για να αλλάξουν την αίσθηση πως η ταινία δεν είναι απλά μια χαμένη ευκαιρία, αλλά μια ολοκληρωτική σπατάλη ταλέντου, και δυστυχώς και του χρόνου των θεατών.
Tags: berlinale 2013, ALOFT
