Η Βενετία, οκ, ναι, βουλιάζει. Σε όσα χρόνια, πριν και μετά την πανδημία, επισκέπτομαι το κινηματογραφικό της φεστιβάλ δεν έχω δει ποτέ τόσους τουρίστες στην πόλη από φέτος, ήταν λες και βρισκόταν εκεί η μισή Αμερική, εκτός βέβαια από εκείνους που θα έπρεπε να βρίσκονταν εκεί, δηλαδή τους ηθοποιούς (με ελάχιστες εξαιρέσεις και κατόπιν ειδικής άδειας από την Ένωση τους). Η απουσία τους λόγω της απεργίας στο Χόλιγουντ παρείχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στους Ιταλούς ομολόγους τους να μονοπωλήσουν σχεδόν το κόκκινο χαλί, ενώ, λόγω και της επετειακής έκδοσης της Mostra, συμμετείχαν περισσότερες από το συνηθισμένο ιταλικές ταινίες, σε όλα τα προγράμματα.
To 80o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 30 Αυγούστου μέχρι και τις 9 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στο Λίντο για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Συντονιστείτε στην ειδική ενότητα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
Πρόλαβα να δω το «Adagio» του Στέφανο Σολίμα, που βρίσκεται στο ίδιο σεναριακό μοτίβο με το παλιότερο «Suburra» (και το φιλμ και την τηλεοπτική σειρά): Ρώμη, υπόκοσμος, διεφθαρμένοι μπάτσοι/πολιτικοί, έγκλημα και τιμωρία. Και με δυο σταρ που έχει πια κανείς την εντύπωση ότι πρωταγωνιστούν στις μισές και βάλε παραγωγές της γειτονικής χώρας, τους Πιερφρανσέσκο Φαβίνο και Τόνι Σερβίλο (ο πρώτος έπαιξε και στη μέτρια ταινία έναρξης, «Comandante», μια αντικατάσταση της τελευταίας στιγμής).
Είδα ακόμα τρεις ταινίες στο Διαγωνιστικό τμήμα. Το «The Beast», για το οποίο δεν έχω ακόμα καταλήξει αν μου άρεσε ή όχι, το σίγουρο είναι πάντως πως ο Γάλλος σκηνοθέτης Μπερτράν Μπονελό είχε ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα και μπόρεσε να το κάνει πραγματικότητα (και να έρθει και στη Βενετία), χάρη πρωτίστως στη Λέα Σεϊντού, μια ηθοποιό που ωθεί τον εαυτό της να υποδύεται όλο και πιο προβοκατόρικους ρόλους (όπως μού είχε δηλώσει και η ίδια σε μια συνέντευξη στις Κάννες με αφορμή το «Crimes of the Future» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ).
Το άλλο ήταν το «The Theory of Everything», ένα μαυρόασπρο θρίλερ για το multiverse (ή, απλά, μια πολύ δυνατή ιστορία αγάπης;), γυρισμένο στις ελβετικές Άλπεις, με διάσπαρτα τα θέματα του χρόνου, του έρωτα και της μνήμης, καθαρά εμπνευσμένο κι από το «Πέρυσι στο Μάριεμπαντ» (που παρεμπιπτόντως κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα το 1961). Αν ο σκηνοθέτης Τιμ Κρόγκερ μπορούσε να τα επεξεργαστεί καλύτερα, θα μιλούσαμε τώρα για μια καταπληκτική ταινία.
Όπως καταπληκτικό ήταν, στο είδος του, το «The Killer», που σηματοδοτεί τόσο την επιστροφή, μετά το «Mank», του Ντέιβιντ Φίντσερ, όσο και του Μάικλ Φασμπέντερ (επιτέλους). Ο Φασμπέντερ, σαν ένας ψυχρός εκτελεστής που δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, ανταγωνίζεται στα ίσα τον μέχρι τώρα άπιαστο Ματ Ντέιμον/Τζέισον Μπορν. Κρίμα που δεν μπορούσε να παρευρεθεί στην επίσημη προβολή, σίγουρα θα του επιφυλασσόταν αποθεωτική υποδοχή, όπως έγινε για τον Φίντσερ. Extra bonus, η Τίλντα Σουίντον - ο χαρακτήρας της στο φιλμ περιγράφεται από κάποιον σαν “μια γυναίκα σαν Q Stick” - που δίνει όπως πάντα ρεσιτάλ, όπως άλλωστε και οι...Smiths (ο δολοφόνος ακούει τις επιτυχίες τους σε εμμονικό βαθμό).
Η μεγάλη απογοήτευση ήταν η «Priscilla» της Σοφία Κόπολα. Πρόκειται για ένα εντελώς αδιάφορο, ως κακό, biopic για την Πρισίλα Πρίσλεϊ (που ήταν παρούσα στο Lido): Αντί οι θεατές να καταφέρουμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτή τη γυναίκα που μεγάλωσε κυριολεκτικά στη σκιά ενός θρύλου (τη σταδιακή μεταμόρφωση της από μια άγουρη δεκατετράχρονη Αμερικανίδα στην, well, Πρισίλα), μάλλον εκνευριστήκαμε και βαρεθήκαμε - κι αυτό οφείλεται και στο miscasting της Κέιλι Σπέινι. Ο Τζέικομπ Ελόρντι του Euphoria, από την άλλη, ήταν αρκετά πειστικός στον ρόλο του Έλβις (ακόμα και σε σύγκριση με τη σαρωτική παρουσία του Όστιν Μπάτλερ στον ίδιο ρόλο πρόσφατα), αλλά τί να το κάνεις.
Δεν κατάφερα να δω ούτε το «Dogman» του Λικ Μπεσόν ούτε το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου, έφτασα μετά την προβολή τους, κι έτσι έχασα και τα δυο φαβορί για τον φετινό Χρυσό Λέοντα (and counting).
Και, βέβαια, ήταν φέτος εκεί και ο Γούντι Άλεν, εκτός Διαγωνιστικού προγράμματος, με τη (μεταφορικά και ίσως κυριολεκτικά) τελευταία, πεντηκοστή, ταινία του και σίγουρα την καλύτερη του εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, το «Coup de Chance». Για όποιον έχει μείνει έστω και λίγο καιρό στο κέντρο του Παρισιού κι έχει συναναστραφεί με Παριζιάνους, αυτή η dramedy θα του φανεί ακόμα πιο απολαυστική: Ο Άλεν γνωρίζει από την καλή και από την ανάποδη τους gauche-caviar κατοίκους της Πόλης του Φωτός και τους χτυπάει αλύπητα, με το γάντι. Όπως στο «Match Point», κι εδώ πρωταγωνιστεί ένας δολοφόνος (όχι όμως τόσο τυχερός, όσο ο άλλος). Τον υποδύεται ο Μελβίλ Πουπό, ο οποίος, όπως και ο Φαβίνο αντίστοιχα, πρέπει να παίζει πια στις μισές τουλάχιστον γαλλικές ταινίες της τελευταίας σοδειάς.
Εντωμεταξύ, έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, η ζωή κυλούσε ήρεμα και χαλαρά, όπως πάντα σ' αυτό το οικογενειακό καλοκαιρινό θέρετρο. Κι αυτό που σου υπενθύμιζε ότι βρίσκεσαι παράλληλα και σ' ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ ήταν ότι δίπλα στα παιδάκια με τα ποδήλατα κυκλοφορούσαν άνθρωποι με σμόκιν και απαστράπτουσες (όχι πάντα κομψές...) τουαλέτες στις τέσσερις το απόγευμα κι ότι οι συζητήσεις γύρω σου επικεντρώνονταν συνήθως σε ταινίες και τι θα γίνει με την απεργία και αν θα βρίσκονταν μετά τη Βενετία στο Telluride. Και, στην τελική, ότι “το αυθεντικό βενετσιάνικο spritz γινεται με το Select, όχι με το Aperol!!”.
Αυτά συμβαίνουν στη Mostra, γι' αυτό και κάθε φορά υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως είναι η τελευταία φορά που πας, για να επιστρέψεις την επόμενη χρονιά.
To 80o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 30 Αυγούστου μέχρι και τις 9 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στο Λίντο για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Συντονιστείτε στην ειδική ενότητα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 80ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
