Δύο μέρες πριν, η «metro», η free press εφημερίδα της Κρουαζέτ δήλωνε ότι «ο Χρυσός Φοίνικας θα πάει στο «Polisse»», μία περίπτωση που μας λούζει με κρύο ιδρώτα: αν είναι δυνατόν το σε στιγμές ενδιαφέρον, αλλά τραγικά άνισο, αστυνομικό δράμα (κωμωδία; σάτιρα;) φιλμ της Μαϊγουέν (Λε Μπεσκό) να αφήσει πίσω μερικούς από τους στιβαρότερους σκηνοθέτες του κόσμου. Κι όμως στις Κάννες, πρέπει να τα περιμένει κανείς όλα. Ειδικά όταν πρόκειται για γαλλική παραγωγή.
Αν όμως κάποια αστυνομική ταινία πρέπει να φύγει με το χρυσό, αυτή δεν είναι το «Polisse» σύμφωνα με το indiewire. Αλλά το «Once Upon a Time in Anatolia». Πολλά περισσότερα από «αστυνομικό δράμα», η βραδυφλεγής περιήγηση του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν στη χαμένη και ξεχασμένη καρδιά της Ανατολίας, ενθουσίασε τους κριτικούς και της έδωσαν προβάδισμα-έκπληξη, παρόλο που παίχτηκε στο τέλος του φεστιβάλ («μαγευτικό – κάτι ανάμεσα σε “Zodiac” και “Αστυνομία, Ταυτότητα”»). Κάποιοι άλλοι όμως τόνισαν ότι με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο πρόεδρο της επιτροπής, το 158 λεπτών εξαντλητικά αργό «κάψιμο», δεν έχει καμία τύχη.
Η κυρίαρχη γνώμη στους κριτικούς είναι ότι, αν ήταν στο χέρι του Ντε Νίρο (που ποτέ δεν είναι μόνο στο χέρι του προέδρου), ο Χρυσός Φοίνικας θα πήγαινε στον Τέρενς Μάλικ και το «Tree of Life». Οι λόγοι είναι πολιτικοί, ή μάλλον ιστορικοί. «Το φεστιβάλ τον περιμένει 30 χρόνια για να του δώσει βραβείο» γράφει η Guardian. Αλλά βιάζεται να προσθέσει: «Ο μόνος λόγος να το χάσει είναι ο ... εαυτός του. Ο Ζακόμπ δε θα θέλει να βραβεύσει ένα σκηνοθέτη που θα αρνηθεί να παραστεί στη σκηνή. Κι ο Μάλικ είναι στις Κάννες, αλλά... εξαφανισμένος. Δεν έχει εμφανιστεί πουθενά επισήμως. Προτιμά να μπαινοβγαίνει ανώνυμα σε προβολές, να βλέπει ταινίες σαν απλός σινεφίλ.»
Οι γαλλικές εφημερίδες από την άλλη, έχουν οργιάσει μ' ένα outsider: «The Artist», η ασπρόμαυρη βουβή κομεντί του Μισέλ Χαζαναβίσιους, τόσο έξυπνα γραμμένη και σκηνοθετημένη, είναι αδύνατον να μη φύγει μ' ένα βραβείο απόψε. Και, γιατί όχι; Ισως και το Χρυσό Φοίνικα.
Αν κανείς βάλει στο παιχνίδι το «Le Havre», το ουμανιστικό διαμαντάκι του Ακι Καουρισμάκι (αν δεν πάρει κάτι μεγάλο, θα φύγει σίγουρα με ειδική μνεία), τους πάντα επίμαχους αδελφούς Νταρντέν με το «Le Gamin au Vélo», και το τρισδιάστατο στιβαρό δράμα του Τακάσι Μιίκε «Hara-kiri: Death of a Samurai», που όλοι αστειεύονται ότι θα έχει την ψήφο της Ούμα «Kill Bill» Θέρμαν, τα πράγματα μπερδεύονται ιδιαίτερα.
Το Flix θέλει επίσης να δηλώσει: μη ξεχνάτε τον Πέδρο Αλμοδόβαρ. Πολυβραβευμένος του φεστιβάλ, αλλά δε έχει φύγει ποτέ με τον Χρυσό Φοίνικα. Μήπως ήρθε η ώρα του;
Διαβάστε τις προβλέψεις του Flix:
ΧΡΥΣΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
Θα το πάρει: «Τree of Life». Παρόλο που δίχασε τους κριτικούς, οι Κάννες θέλουν να γραφτεί στην κινηματογραφική ιστορία ότι έχουν βραβεύσει τον auteur Τέρενς Μάλικ.
Θέλουμε να το πάρει: «La Piel Que Habito». Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ από τρελό παιδί του ευρωπαϊκού σινεμά, έχει εξελιχτεί σε πολυπεπίπεδο, σοφό καλλιτέχνη. Κάποτε πρέπει να κερδίσει το χρυσό.
Θα το χάσει: Η «Melancholia» του Λαρς Φον Τρίερ. Θα ήταν μία υπέροχη ειρωνική κίνηση από την πλευρά της επιτροπής να το δώσει στον αποκηρυγμένο σκηνοθέτη, αλλά κανείς δε θα τολμήσει.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ
Θα το πάρει: Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν («Once Upon a Time in Anatolia») ή Μισέλ Χαζαναβίσιους («The Artist»). Μαντεύουμε, απλώς.
Θέλουμε να το πάρει: Τακάσι Μιίκε («Hara-kiri: Death of a Samurai») γιατί απέδειξε ότι και ο πιο κολπατζής αντισυμβατικός σκηνοθέτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το 3D με στιβαρή αυτοσυγκράτηση.
Θα το χάσει/ χάσουν οι γυναίκες : δυστυχώς η Λιν Ράμσεϊ («We Need to Talk About Kevin»), ευτυχώς η Μαϊγουέν («Polisse»)
ΣΕΝΑΡΙΟΥ
Θα το πάρει: «La Havre» (Ακι Καουρισμάκι), «La Piel Que Habito» (Πέδρο Αλμοδόβαρ), «Footnote» (Τζόζεφ Σένταρ)
Θέλουμε να το πάρει: Οι Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν («Le Gamin au Vélo»). Γιατί είναι μεγάλoι αφηγητές.
Θα το χάσει: Ο Πάολο Σορεντίνο («This Must be the Place») γιατί ... he's all over the place.
ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Θα το πάρει: Πρόβλημα. Πολλές υπέροχες ανδρικές ερμηνείες φέτος. Αντόνιο Μπαντέρας («La Piel Que Habito») αν θέλουν να βραβεύσουν μια μεγάλη επιστροφή. Σον Πεν («This must be the Place») αν ο Ντε Νίρο θέλει να επιβραβεύσει τον φίλο του. Εμπίζο Ιτσικάβα («Hara-kiri: Death of a Samurai») αν δε θέλουν να βγουν εντελώς χολιγουντιανοί.
Θέλουμε να το πάρει: Ο Ισραηλινός Σλόμο Μπαρ-Αμπα («Footnote»). Σε κόντρα ρόλο (είναι θεατρικός κωμικός) παίζει μινιμαλιστικά και κερδίζει εντυπώσεις. Ή ο Μισέλ Πικολί («Habemus Papam») για μία συγκλονιστική ερμηνεία πραγματικού βετεράνου.
Θα το χάσει: Ο υπέροχος Αντρέ Βιλμς («Le Havre») μόνο λόγω ισχυρού ανταγωνισμού. Κι ο Μάικλ Φιθ («Michael») λόγω θέματος-ταμπού.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Θα το πάρει: Φοβόμαστε ότι εδώ το φεστιβάλ θα διαφύγει με κάτι συλλογικό (π.χ. Όλες οι γυναίκες του «Polisse» ή του «L' Apollonide»)
Θέλουμε να το πάρει: Η Τίλντα Σουίντον («We Need to Talk About Kevin»). Ηταν αναμφισβήτητα η καλύτερη, πιο δυνατή, πιο γενναία ερμηνεία.
Θα το χάσει: Η Κίρστεν Ντανστ. Και το ύφος της όσο ο Τρίερ δυναμίτιζε τη συνέντευξη Τύπου το αποδεικνύει. Και η Εμιλι Μπράουνινγκ («Sleeping Beauty») – δύσκολη, γενναία ερμηνεία επίσης, αλλά σε μία ταινία που άφησε χλιαρές εντυπώσεις.
