Από τη νόσο Αλτσχάιμερ έφυγε από τη ζωή ο Ζακ Ριβέτ, ο βετεράνος σκηνοθέτης, πρωτοπόρος της νουβέλ βαγκ από τη δεκαετία του '50. Ηταν 87 χρόνων και η παρακαταθήκη του στο παγκόσμιο σινεμά μετριέται σε λεπτά μαγείας. Με καταγωγή από τη Ρουέν, ο Ριβέτ εγκαταστάθηκε ως ανήσυχος νέος στο Παρίσι και το 1953, μαζί με τον Φρανσουά Τριφό, τον Ερίκ Ρομέρ και τον Κλοντ Σαμπρόλ, ξεκίνησε να γράφει στο περιοδικό του Αντρέ Μπαζέν, τα Cahiers du Cinéma. Γρήγορα βρήκε το θάρρος να σταθεί πίσω από μια κάμερα ο ίδιος. Η πρώτη του ταινία, που αμέσως αναγνωρίστηκε από την κριτική, ήταν «Το Παρίσι μας Ανήκει», το 1961.
Μάχιμος Μαρξιστής, ο Ζακ Ριβέτ συνέχισε τη δουλειά του στα Cahiers, δίνοντάς τους έναν έντονο πολιτικό αέρα, ως το 1965, όταν επέστρεψε πιο ενεργά στο σινεμά, με την «Καλόγρια» («La Religieuse») με την Ανα Καρίνα, που απαγορεύτηκε ως το 1967 και το πειραματικό «L' Amour Fou». Τη δεκαετία του '70 μεγάλωσε προκλητικά τη διάρκεια των ταινιών του - το «Out 1» είχε διάρκεια 770 λεπτά - αλλά παρουσίασε και το «Céline et Julie vont en bateau», που παρέμεινε για πολλά χρόνια η πιο επιτυχημένη ταινία του.
Στη μνήμη του πιο σύγχρονου κοινού, ωστόσο, ο Ζακ Ριβέτ έχει μείνει για την «Ωραία Καυγατζού», το «La Belle Noiseuse», με τον Μισέλ Πικολί στο ρόλο του ηλικιωμένου καλλιτέχνη που εμπνέεται από τη νιότη, την ταινία που σύστησε στον κόσμο την ομορφιά της Εμανουέλ Μπεάρ. Η επιτυχία της ταινίας έδωσε στον Ριβέτ τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει το όνειρό του, τη δική του 5ωρη «Ζαν ντ' Αρκ», με τη Σαντρίν Μπονέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ΡΙβέτ συνέχισε να γυρίζει ταινίες ως το 2009, ανάμεσά τους το «Haut bas fragile», το «Μαρί και Ζιλιέν», ως το «36 vues du Pic Saint Loup» με την Τζέιν Μπίρκιν το 2009.
Επίμονος, αφοσιωμένος, αυστηρός, κυνικός αλλά πάντα με χιούμορ, ο Ζακ Ριβέτ, ακόμα περισσότερο κι από σπουδαίος σκηνοθέτης, ήταν ένας παθιασμένος λάτρης του σινεμά, έβλεπε αμέτρητες ταινίες από παιδί μέχρι πολύ μεγάλος, με νεώτερη μεγάλη αγάπη του τον Ντέιβιντ Λιντς. «Οι νέοι σκηνοθέτες δε βλέπουν πολλές ταινίες, γιατί φοβούνται μην επηρεαστούν. Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Εγώ αγαπώ πολλούς σκηνοθέτες. Ή, τουλάχιστον, προσπαθώ...» Με την ίδια πληθωρικότητα, ωστόσο, αγαπούσε το Παρίσι, τις γυναίκες, το φως, το ρομαντισμό που τόσο ακέραια παγίδευσε στις ταινίες του.
Tags: ζακ ριβετ
