«Immersion – Βουτιά σε μια Αλλη Πραγματικότητα»: αυτό είναι το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Κανάκης, σε μια ανάθεση που αγκάλιασε με ζήλο, από την ActionAid. Η φιλανθρωπική οργάνωση ξεκίνησε μια πανευρωπαϊκή προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τις δυσκολίες της ζωής στη μαύρη ήπειρο, προσκαλώντας μία ευρέως αναγνωρίσιμη προσωπικότητα της κάθε χώρας να πάει σε μία χώρα της Αφρικής και να περάσει μία εβδομάδα εκεί. Ο Κανάκης ταξίδεψε στη Σιέρρα Λεόνε κι αποτύπωσε όσα είδε, άκουσε κι ένιωσε στην ταινία «Immersion» που, μάλιστα, προβάλλεται απόψε, Παρασκευή 17 Οκτωβρίου, στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου. Παράλληλα, το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στην τηλεόραση και online, με αποτέλεσμα την εντυπωσιακή άνοδο των χρηματικών προσφορών για τον κοινωφελή αυτό σκοπό αλλά και σε θεαματική αύξηση στις αναδοχές παιδιών στη Σιέρρα Λεόνε από Ελληνες.
Μια και ο Αντώνης Κανάκης δε μάς έχει συνηθίσει σ’ αυτού του είδους την ακτιβιστική δράση (μας έχει συνηθίσει σε άλλου είδους, του δικού του!), θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για την απόφαση και την εμπειρία του. Και τον ρωτήσαμε.
Πώς συνδυάζεται η ως τώρα καριέρα σας με ένα ντοκιμαντέρ για την Αφρική; Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι, κατά τη δική σας γνώμη, που η ActionAid ζήτησε τη βοήθεια και τη συμμετοχή σας;
Θεωρώ ότι μέσα από την έως τώρα δουλειά μου, άσχετα με το αν το όχημα της σάτιρας είναι φαινομενικά τελείως διαφορετικό, πάντοτε, οι ευαισθησίες, τα πράγματα που προσπαθούσα να πω, οι κοινωνικές δράσεις των εκπομπών μας, είχαν έναν ανθρωπιστικό χαρακτήρα και ήταν πάντοτε ενάντια στην αδικία. Επίσης η πιο μακροχρόνια σχέση της ζωής μου, αυτή με τη μουσική, νομίζω ότι όποιος την ξέρει, επίσης προδίδει την ύπαρξη των ανάλογων συστατικών που σχετίζονται με τέτοιου είδους δράσεις. Πέρα όμως από όλα αυτά, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο, ούτως ή άλλως, να συνδυάζεται η καριέρα κάποιου με κάτι συγκεκριμένο για να κινηθεί και προς αυτήν την κατεύθυνση. Θεωρώ πως ο κυρίαρχος λόγος που η ActionAid απευθύνθηκε σε εμένα ήταν η όποια δημοτικότητα και αναγνωρισιμότητα, η οποία καλό είναι από εμάς που την έχουμε να εξαργυρώνεται και με ωφέλιμους τρόπους, σε συνδυασμό με το ένστικτό τους, ώστε να υπάρξει μία διαχείριση ουσιαστική και με σεβασμό του όλου θέματος και μια έντονη απήχηση στη συνέχεια. Βέβαια το όλο πράγμα εξελίχθηκε ακόμη καλύτερα πιστεύω, αφού η αγάπη μου για τη σκηνοθεσία και γενικότερα τη συνολική δημιουργία ενός οπτικοακουστικού έργου, σε συνδυασμό με το τόσο ιδιαίτερο και σημαντικό θέμα του τρίτου κόσμου, με οδήγησε στο να προτείνω να κάνουμε τη συμμετοχή μου στο «Immersion» ντοκιμαντέρ.
Πριν αναλάβετε αυτό το project, τι εικόνα είχατε για τον κόσμο που επισκεφθήκατε και πώς άλλαξε αυτή;
Μπορώ να σας εγγυηθώ πως πριν κάποιος πάει στα μέρη αυτά, το ζήσει, το γευτεί, το αισθανθεί, το μυρίσει το όλο θέμα, δεν έχει την παραμικρή εικόνα, ιδέα, αίσθηση για το τι γίνεται εκεί. Οπότε δεν τίθεται θέμα για το αν άλλαξε η εικόνα που είχα. Ουσιαστικά τότε μόνο απέκτησα εικόνα.
Πόσο εύκολο είναι για ένα πρόσωπο της τηλεόρασης να πείσει τον κόσμο για την κοινωνική του προσφορά;
Δεν γνωρίζω και σε καμία περίπτωση εξάλλου - και αυτό δεν το λέω μόνο για τον εαυτό μου - δεν θεωρώ πως τα πρόσωπα της τηλεόρασης είναι το ίδιο. Δεν πρόκειται για μια ομοιόμορφη κατηγορία, αντιθέτως. Οπότε εξαρτάται πολύ από το εκάστοτε πρόσωπο. Πάντως στην περίπτωση του «Immersion», ήταν συγκλονιστική και άκρως συγκινητική η προσφορά των Ελλήνων. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι αποφάσισαν να γίνουν Ανάδοχοι παιδιού, βελτιώνοντας συνολικά τη ζωή περισσοτέρων από ένα εκατομμύριο ανθρώπων.
Εχετε σκοπό να συνεχίσετε με κάποιον τρόπο αυτή τη συμβολή σας σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη;
Νομίζω ότι δεν έχω σταματήσει από τότε, αλλά και προηγουμένως και όσο μου δίνεται η δυνατότητα θα συνεχίζω. Το θεωρώ, με όλη μου την ειλικρίνεια, υποχρέωση και όχι επιλογή.
Πώς ήταν η διαδικασία και το συναίσθημα του να υπογράψετε ένα ντοκιμαντέρ; Εγινε λόγω της συγκεκριμένης αφορμής, ή έχετε σκοπό να το ξανακάνετε;
Η διαδικασία ήταν απολαυστική. Λατρεύω τη δημιουργία τηλεοπτικών και κινηματογραφικών έργων όπως προανέφερα. Η σχέση μου με τη δημιουργία όλων αυτών των πραγμάτων, πίσω από τις κάμερες, ήταν ανέκαθεν το ίδιο, ίσως και πιο έντονη από τη συμμετοχή μου μπροστά σ’ αυτές. Το συναίσθημα είχε δύο όψεις, αντιφατικές μεταξύ τους. Από τη μία ένα αίσθημα ολοκλήρωσης, χαράς και ηθικής ικανοποίησης και από την άλλη ένα έντονο αίσθημα ενοχής. Μεγάλη συζήτηση... Η αφορμή ήταν ότι έπρεπε και ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο και ναι, έχω σκοπό να συνεχίσω, χωρίς όμως άγχος και πολλά πρέπει.
ImmersionTr from Ilias Tasopoulos on Vimeo.
