Φεστιβάλ / Βραβεία

15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Μέρη μιας Οικογένειας» Μοναξιά επί δύο

στα 10

Κινηματογραφώντας τους γονείς του, ένα πλούσιο, γοητευτικό ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Διέγο Γκουτιέρες καταγράφει γαλήνια και με νηφαλιότητα τον τρόπο που «ρημάζει η ζωή μας».

15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Μέρη μιας Οικογένειας» Μοναξιά επί δύο

Μια υπέροχη, απομονωμένη βίλα στη μέση του πουθενά. Σε έναν τόπο που δεν μοιάζει να έχει σχέση με το Μεξικό που βλέπουμε συνήθως στην οθόνη, δυο άνθρωποι μοιράζονται το σπίτι τους, αλλά όχι πια την ζωή τους.

Οι γονείς του σκηνοθέτη μοιάζουν να έχουν έναν βίο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ζήλευες. Μια άνετη ζωή, ένα όμορφο σπίτι, όλα τα υλικά αγαθά που μπορείς να ζητήσεις, άφθονο ελεύθερο, ποιοτικό χρόνο, την εικόνα της ευζωίας στα ακόμη όμορφα πρόσωπα τους.

Η πρώτη σου αντίδραση βλέποντάς τους, είναι να αναρωτηθείς γιατί η βολική, άνετη ζωή τους, τα «first world» προβλήματά τους μπορεί να σε αφορούν; Τι διαφορετικό ή βαθύ, μπορεί να έχει να πει ένα ζευγάρι που απλά έχει βαρεθεί ο ένας τον άλλο;

Η συνέχεια δεν θα μπορούσε να σε διαψεύσει με ποιο απρόσμενο τρόπο. Μέσα από την καθημερινότητά τους, μέσα από τις εξομολογήσεις τους, στον γιο τους, αλλά διαμέσου αυτού σε όλους εμάς, μπορείς να διακρίνεις τα ίχνη μιας αγάπης που ήταν κάποτε εκεί και που τώρα μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί σε μια αδιάφορη, συμβίωση, σε δυο ζωές που κυλούν παράλληλα αλλά δεν συναντιούνται.

01

«Ο λόγος που κάνω ταινίες είναι γιατί με βοηθούν να αντέξω τη μοναξιά, να βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους» έλεγε ο σκηνοθέτης του φιλμ μετά την προβολή. «Και γιατί η σχέση που γνωρίζεις πρώτα μετά από αυτή που έχεις ο ίδιος με τον καθένα από τους γονείς σου, είναι αυτή των γονιών σου μεταξύ τους».

Κι αυτή η σχέση, που αποτελεί με κάποιο τρόπο το βασικό πρότυπο, το δομικό υλικό όλων των σχέσεων που θα χτίσουμε στη συνέχεια όλοι μας, μπορεί να είναι και είναι πολλές φορές, πολύ πιο εύθραυστη, πολύ πιο φθαρτή απ΄ όσο όλοι θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Με αυτό τον τρόπο, το φιλμ του Γκουτιέρες είναι ένα υπόκωφα σπαρακτικός χάρτης της φθοράς μιας σχέσης, του τρόπου που η αγάπη μεταμορφώνεται σε κάτι κρύο και ξένο, του τρόπου που όπως κάποτε οι γεωλογικές πλάκες απομακρύνθηκαν η μια από την άλλη στην διάρκεια χιλιετιών, οι άνθρωποι που κάποτε ήταν ένα, γίνονται τώρα δύο, ξένα, μακρινά κομμάτια.

01

Κι όπως λέει ο Γκουτιέρες για τις αντιδράσεις των γονιών του όταν τους ε΄δειξε την ταινία «μου είπαν ότι η ταινία είναι πολύ θλιβερή, αλλά ότι ήταν σημαντικό να προβληθεί. Ο πατέρας μου είπε: “μιλάς για εμάς αλλά αυτό που ζούμε, είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, σε διπλανά σπίτια, στους φίλους σου’’. Η μητέρα μου σχολίασε ότι ο κόσμος πρέπει να δει την ταινία για να δει πώς μπορεί κάποιος να ‘’ρημάξει’’ τη ζωή του»...


Διαβάστε περισσότερα για το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης