Η σύνοψη της ταινίας υπόσχεται «ένα αντισυμβατικό πορτρέτο κάποιων νεαρών γυναικών που βρίσκονται στο κατώφλι της ενηλικίωσης». Το να προσπαθήσει κανείς όμως να περιορίσει το «Kékszakállú» σε μια περίληψη που βγάζει νόημα περισσότερο αδικεί την ταινία παρά απλοποιεί τα πράγματα. Γιατί το ντεμπούτο του Αργεντίνου Γκαστόν Σολνίτσκι που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μέσα στην εικαστική του φιλοδοξία και τις αφηγηματικές του επιρροές από το σινεμά της Λουκρεσία Μαρτέλ, είναι και παρατήρηση μιας κοινωνίας όπου οι γυναικείες φιγούρες ετοιμάζονται να λάβουν αποφάσεις που πρόκειται να επηρεάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους και η αφαιρετική διασκευή μιας όπερας όπου η μουσική συμπληρώνει την αρχιτεκτονική του χώρου αλλά και μία μελέτη της αστικής ennui, όπου το μέλλον μοιάζει να είναι ανησυχητικά απόν.
Παρόλα αυτά, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εκ πρώτης όψεως εμφανή. Οι γυναικείες φιγούρες του Σολνίτσκι δεν δείχνουν να έχουν κάποια άμεση σχέση μεταξύ τους, ούτε οι ιστορίες τους είναι ουσιαστικά επικαλυπτόμενες. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι η ταινία δανείζεται τον τίτλο αλλά και την μουσική της σε μερικές σκηνές από την μοναδική όπερα του Μπέλα Μπάρτοκ, το «Κάστρο του Κυανοπώγωνα», η αφήγηση δε δείχνει να μοιράζεται επιπλέον αφηγηματικά κοινά πέρα από το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις, η πρωταγωνίστρια ετοιμάζεται να ανοίξει την πόρτα – και ενδεχομένως τους κινδύνους – της επόμενης φάσης της ζωής της. Ακόμα και η αποτύπωση της αστικής παγίδευσης δεν δείχνει να οδηγεί κάπου ή να έχει μια κορύφωση, παρά περιορίζεται στην αποτύπωση εκείνων των μικρών λεπτομερειών που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν) σημασία.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: «Aνδρας Eλβετικός Σουγιάς» - ο Χάρι Πότερ πέθανε, ζήτω το πτώμα του (που κλάνει)
Αυτό σταδιακά δημιουργεί έναν κόσμο που υπνωτιστικά βυθίζει τον θεατή μέσα του, δε φαίνεται όμως να έχει διέξοδο. Κατά κάποιον τρόπο, ακόμα και ο ίδιος ο θεατής κάποια στιγμή βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε αυτό τον κόσμο ακριβώς όπως και οι ηρωίδες του Σολνίτσκι, αναζητώντας μία εξέλιξη, κάτι που να μαρτυρά ότι η επένδυσή του σε αυτούς τους μινιμαλιστικούς χαρακτήρες θα οδηγήσει κάπου. Ο Σολνίτσκι, παρά τα 72 λεπτά της διάρκειας της ταινίας του, δε δείχνει να βιάζεται να καταλήξει σε κάποιο μεγάλο ηθικό δίδαγμα, παρά επενδύει πάνω στην αυστηρή αρχιτεκτονική εντός του κάδρου του και ενσωματώνει ποιητικές πινελιές μέσα σε μία βαρετά καθημερινή πραγματικότητα υπογραμμίζοντας ότι στόχος του δεν είναι οι απαντήσεις. Η ταινία του μπορεί να είναι ουσιαστικά μια ταινία μυθοπλασίας, θα μπορούσε ωστόσο κάλλιστα να είναι και καθαρόαιμο ντοκιμαντέρ παρατήρησης.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
Επιπλέον, οι εικόνες του «Kékszakállú» προδίδουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά στη δύναμή τους και αυτό είναι κατανοητό, κρίνοντας από τον τρόπο που όντως επιβάλλονται στον θεατή. Ύστερα όμως από κάποιο σημείο, η επιστροφή στους ίδιους προβληματισμούς, η επιμονή στην ίδια μινιμαλιστική γραφή και η απουσία οποιασδήποτε κορύφωσης διακόπτει κάθε δίοδο επικοινωνίας και περιορίζει την ταινία σε μία γυάλα όπου σαφώς και κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τις δυνάμεις και τα σημεία υπεροχής της, δύσκολα όμως θα νιώσει κάποια μορφή συναισθήματος ή έστω θα νιώσει συνοδοιπόρος σε αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι. Το σινεμά του Σολνίτσκι έχει όραμα, έχει ταυτότητα αλλά έχει και απαιτήσεις, χωρίς ακόμη να είναι τόσο πλούσιο ώστε να τις δικαιολογεί. Η σκηνοθετική του φωνή έχει ενδιαφέρον, όμως πρέπει να βρει την δίοδο επικοινωνίας της με τον θεατή. Οι ομοιότητες με το ανθρωποκεντρικό σινεμά της Μαρτέλ κάνουν δόκιμες τις συγκρίσεις, το συμπέρασμα όμως δεν λειτουργεί υπέρ του Σολνίτσκι. Τουλάχιστον όμως, κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αδιαφορία.
Το «Kékszakállú» προβάλλεται ξανά την Κυριακή, 6 Νοεμβρίου στις 15:30 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα.
Περισσότερο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Θεσσαλονίκη 2016: Τo Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ταινίες του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
- Θεσσαλονίκη 2016: «Aνδρας Eλβετικός Σουγιάς» - ο Χάρι Πότερ πέθανε, ζήτω το πτώμα του (που κλάνει)
- Θεσσαλονίκη 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Στην τελετή Εναρξης του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Κύριε Υπουργέ, επιτρέψτε μας τρεις διορθώσεις
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Το παρελθόν του διαγωνιστικού τμήματος κρύβει εκπλήξεις!
- ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί! Η Μαρίνα Δανέζη μοιράζεται με το Flix το τελευταίο ταξίδι του Νίκου Τριανταφυλλίδη
- Με έμπνευση... Pulp Fiction το τρίτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου: Οχι τόσο σέξι, αλλά ευτυχώς ούτε «τα νέα κρατικά βραβεία»!
- Λεονάρντο Φάβιο: Ανακαλύπτοντας έναν σπουδαίο σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- O Φιλίπ Γκραντριέ φέρνει τα σκόταδια του στο 57o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Τελευταία Εξοδος Θεσσαλονίκη: Δείτε το δεύτερο τρέιλερ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου για το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ολες οι ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Μερικές από τις ωραιότερες ταινίες της χρονίας στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος σκηνοθετεί το πρώτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- H Αγορά του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποκαλύπτεται!
- O ΠΑΟΚ που αγάπησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης σε παγκόσμια πρεμιέρα στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Το 57o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει αφίσα
- Θεσσαλονίκη 2016: Τα Highlights κι οι νέες ενότητες στο πρόγραμμα
- Ενας Τζιμ Τζάρμους δεν είναι (ποτέ) αρκετός στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
- Οσα ενώνουν το Φεστιβάλ του Λοκάρνο με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Αλλαγές στο ελληνικό τοπίο
- Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποκτά διαγωνιστικό τμήμα για νέους δημιουργούς
- Αυτή είναι η ομάδα του νέου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
