«Το έχουν κάνει οι ίδιοι καλύτερα.»
Αυτό ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια τους Αδελφούς Νταρντέν, κυρίως μετά το 2014 και την τελευταία τους στιβαρή κατάθεση με το «Δύο Μέρες, Μια Νύχτα», ήδη κι εκείνο σε μια εποχή που η λέξη «νταρντενικό» είχε εισβάλλει στο ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) σινεμά αποδίδοντας τις πρέπουσες τιμές στους Βέλγους με τους δύο συγκλονιστικούς Χρυσούς Φοίνικες («Ροζέτα» το 1999, «Το Παιδί» το 2005) και ακόμη μια χούφτα αριστουργηματικές ταινίες για τους αθέατους μπρεσονικούς ήρωες της σκληρής πραγματικότητας.
Οι «Νεαρές Μητέρες» έρχονται μετά από μια σειρά ταινιών - με πιο ισχνό αποτύπωμα αυτό που (δεν) άφησε το «Aγνωστο Κορίτσι» του 2017 και στη συνέχεια ο «Νεαρός Αχμεντ» και το «Τόρι και Λοκίτα», ταινίες που δεν υπολείπονται σε στιγμές, κοινωνική δύναμη και κινηματογραφική ενέργεια αλλά, δυστυχώς, «το έχουν κάνει οι ίδιοι καλύτερα». Πράγμα που θα μπορούσε να ειπωθεί και εδώ αυτούσιο, με μια μικρή, αλλά ειδοποιό, εξαίρεση, ότι η νέα τους ταινία δεν σου αφήνει χρόνο για να το σκεφτείς τουλάχιστον μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Πιάνοντας ήδη σε δραματική κορύφωση την ιστορία τεσσάρων ανήλικων κοριτσιών που ζουν σε ένα κέντρο μητρότητας το οποίο τους παρέχει στέγη, φροντίδα για τα παιδιά τους και τη δυνατότητα να τα δώσουν για υιοθεσία, οι Αδελφοί Νταρντέν ξεκινούν το γνωστό roller coaster της νεο-ρεαλιστικής περιπέτειας της ζωής, εδώ χωρισμένης σε τέσσερις διαδρομές που τρέχουν παράλληλα και τέμνονται πάνω στην ίδια θεματική του τι σημαίνει να είσαι ένα παιδί που έχεις στα χέρια σου ένα παιδί.
Και οι τέσσερις ηρωίδες, με παρόμοια αφετηρία όλες - παιδιά χωρίς στήριξη μέχρι και εγκαταλλελιμένα και κακοποιημένα από την οικογένεια τους - θα έχουν διαφορετική κατάληξη. Η μία θα θελήσει να πείσει το αγόρι της που μόλις βγήκε από τη φυλακή να φτιάξουν μια οικογένεια, η δεύτερη θα προσπαθήσει να το δώσει για υιοθεσία παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της, η τρίτη θα αγγίξει το όνειρο μιας νέας ζωής μαζί με το αγόρι της και η τέταρτη, που μόλις γεννάει θα επιχειρήσει να συμφιλιωθεί με τη μητέρα που δεν γνώρισε ποτέ. Μέχρι το τέλος οι - άνισες - ιστορίες τους γίνονται ένας αγώνας για να σπάσει ο κύκλος που θέλει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή να δίνεται μόνο μια φορά και τη μοίρα των αφανών και περιθωριοποιημένων να είναι προδιαγεγραμμένη πριν ακόμη ξεκινήσει να γράφεται.
Μοιάζει δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα έκαναν οι Ζαν-Πιερ και Λιλ Νταρντέν με αυτό το σενάριο τα πρώτα χρόνια της «με κομμένη την ανάσα» επίθεσης τους στην συλλογική συναισθηματική ακινησία ακόμη και των πιο υποψιασμένων θεατών. Μοιάζει όμως εξίσου δύσκολο να βρεις στο σημερινό σινεμά μια τόσο εντομολογική ματιά πάνω στο τι σημαίνει μεγαλώνω ένα παιδί (οι λεπτομέρειες της φροντίδας ενός παιδιού γίνονται εδώ ένα ευρετήριο άγνωστων λέξεων πάνω στις πολλαπλές έννοιες της «μητρότητας»), όπως επίσης και μια τόσο σκληρή και τελικά ανακουφιστική ματιά πάνω στον τρόμο που προκαλεί ένα παιδί όταν νιώθεις ότι διακόπτει για πάντα την δική σου ενηλικίωση, την κατάδειξη του φορτίου που είναι η μονογονεϊκή οικογένεια, την παραδοχή πως όταν κρατάς στην αγκαλιά σου το παιδί σου μπορεί να μην νιώθεις το παραμικρό…
Για κάθε σεναριακή «ευκολία» που κινείται στο γνώριμο χώρο του έργου τους (την ανθρωπογεωγραφία της ταξικής πάλης που πριν από οτιδήποτε θέτει πρωταρχικά ζητήματα επιβίωσης, πάντα σε συνδυασμό και σε σύγκρουση με την κρατική μέριμνα), οι Αδελφοί Νταρντέν θα ανταλλάξουν σκηνές (μία τουλάχιστον για την κάθε ηρωίδα τους) απέραντης συγκινησιακής συνειδητότητας, παρασέρνοντας τον θεατή σε έναν κόσμο τόσο εύθραυστο που που ραγίζει διαρκώς από την πανανθρώπινη προσπάθεια τους να τις κρατήσουν ζωντανές και γιατί όχι ευτυχισμένες σε ένα κόσμο που έχει προαποφασίσει να αποτύχουν.
Σπουδαίοι ίσως τελικά όχι για μια ταινία που οι ίδιοι έχουν ήδη κάνει καλύτερα, αλλά γιατί εν έτει 2025 με το θέμα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος και το δικαίωμα στην άμβλωση υπό αίρεση, οι δύο Βέλγοι κάνουν μια ταινία επίκαιρη, ειλικρινή, σχεδόν επείγουσα, θέτοντας τη συζήτηση στις σωστές κοινωνικές της βάσεις μακριά από τα εύκολα «τηλεοπτικά» δήθεν ηθικολογικά και θρησκόληπτα επιχειρήματα. Και το κάνουν και ως υπενθύμιση και κατά παντός υπευθύνου.