Υπεύθυνος για ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ντεμπούτο στο πεδίο του σινεμά του φανταστικού πριν από 8 χρόνια με το «Beyond the Black Rainbow», o Πάνος Κοσμάτος επέστρεψε φέτος με ένα πολύ πιο ολοκληρωμένο στις προθέσεις και την εκτέλεσή του φιλμ που τον κατατάσσει πέραν πάσης αμφιβολίας στην ελίτ των auteur του genre cinema παγκοσμίως.
Το «Mandy», περισσότερο από μια ταινία είδους είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένα αισθητικά συναρπαστικό trip στους πιο συναρπαστικούς διαδρόμους της σημειολογίας και της γλώσσας του ματωμένου, σκοτεινού, ανίερου σινεμά. Ενας φόρος τιμής αλλά την ίδια στιγμή μια αξιοπρόσεκτη προσθήκη στην φιλμογραφία των σπουδαίων ταινιών του είδους.
Απόλυτα στιλιζαρισμένο, ψυχεδελικό στην χρωματική του παλέτα, δομημένο πάνω σε μια ηχητική μπάντα που συνδυάζει τον απειλητικό θόρυβο με το prog rock (σε μια από τις πιο απρόσμενες και θεαματικές δουλείες του πρόσφατα χαμένου Γιόχαν Γιοχάνσον) και με έναν Νίκολας Κέιτζ σε ξέφρενη κατάσταση από το μέσον του φιλμ κι ως το αχαλίνωτο τέλος, το «Mandy» δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια εμπειρία.
Ο Ρεντ και η Μάντι είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ζει σε ένα απομονωμένο σπίτι σε ένα δάσος εν έτι 1983. Εκείνος δουλεύει ως υλοτόμος, εκείνη ζωγραφίζει μυστηριακούς πίνακες που θα μπορούσαν να κοσμούν εξώφυλλά heavy metal συγκροτημάτων. Η ζωή τους είναι γαλήνια και ρομαντική μέχρι την στιγμή που ο Τζερεμάια Σαντ αρχηγός μιας θρησκευτικής σέκτας θα δει την Μάντι και θα αποφασίσει ότι την θέλει. Και για να την κάνει δική του θα καλέσει μια ομάδα δαιμονικών μοτοσικλετιστών με το Κέρας του Αμπράξας που θα φέρουν την Μάντι στην κατοχή του.
Οταν όμως η αποπλάνηση της Ρεντ δεν εξελιχθεί με τον τρόπο που ο Τζερεμάια θα ήθελε, θα την σκοτώσουν με φρικτό τρόπο και θα αφήσουν τον Ρεντ ετοιμοθάνατο. Αλλά όχι νεκρό. Κι έτσι εκείνος οδηγημένος από μια μανιασμένη δίψα για εκδίκηση και μεθυσμένος από οργή θα αναζητήσει τους δολοφόνους της γυναίκας του για να τους σκοτώσει με τον πιο φρικτό τρόπο που μπορεί.
Κι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ένα αργόσυρτο, σχεδόν τελετουργικό μακελειό γεμάτο αίμα αλλά και δόσεις μαύρου χιούμορ στην παράδοση των καλύτερων σπλάτερ φιλμ, δίχως όμως ποτέ να χάνει από την πυξίδα του τον βορρά του στιλ του. Γεμάτο από παραισθησιογόνες εικόνες και σκηνές ανθολογίας, το «Mandy» αναδύεται στην οθόνη με το παράστημα ενός μεγαλειώδους cult φιλμ που θα γίνει γρήγορα –αν δεν είναι ήδη- σημείο αναφοράς.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
