Εφηβική ρομαντική κομεντί, περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας και εισαγωγή στην πανκ σκηνή μαζί φιλοδοξεί να κάνει ο Τζον Κάμερον Μίτσελ στο «How to Talk to Girls at Parties» κι είναι ο ένας σκηνοθέτης που αυτά τα στοιχεία θα μπορούσε να τα συνδυάσει απολαυστικά. Αν, μόνο, το σενάριό του δεν ήταν τόσο βαρετό και ανόητο.
Ο σκηνοθέτης του «Hedwig and the Angry Inch», του «Shortbus» και του «Rabbit Hole», στήνει την ιστορία του στο Κρόιντον, στο Λονδίνο του 1978, την εποχή που η πανκ έσκιζε στα δύο τις νόρμες κι έδινε την ευκαιρία, σε κάθε καψερό έφηβο, να βρει δύναμη στη διαφορετικότητά του και να διεκδικήσει μια θέση κάπου: γιατί όχι, στο κρεβάτι ενός όμορφου κοριτσιού. Ο Εν και οι φίλοι του ελπίζουν σε κάτι τέτοιο, καθώς πηγαίνουν σ' ένα πάρτι μεγάλων προσδοκιών. Στο σπίτι όπου θα φτάσουν, όμως, θα βρουν μια αλλόκοτη σέκτα, με τα ομορφότερα κορίτσια, αλλά κι ένα καλά κρυμμένο, από το έξω διάστημα, μυστικό.
Διαβάστε ακόμη: «What’s punk?» Η Νικόλ Κίντμαν και η Ελ Φάνινγκ ξεσαλώνουν στα πρώτα εκρηκτικά teasers του «How to Talk to Girls at Parties»
Η φιλοσοφία της πανκ, οι εξωγήινοι, μαζί με την μαντάμ της μουσικής σκηνής και της μόδας (και ανταγωνίστρια της Βίβιαν Γουέστγουντ!) Μποντισία της Νικόλ Κίντμαν, στήνουν το ιδανικό σκηνικό για να κρυφτεί η εφηβική ανασφάλεια των αγοριών, το συναρπαστικό μυστήριο των κοριτσιών και κάθε είδους διασκεδαστική σεξουαλική υπέρβαση. Κι αυτά, με τον Αλεξ Σαρπ όσο πρέπει αφελή, την Ελ Φάνινγκ εκτυφλωτική ως συνήθως και μια τεράστια εξτραβαγκάντσα σκηνικών και κοστουμιών από εκείνες που ο Τζον Κάμερον Μίτσελ ξέρει τόσο καλά να δημιουργεί: φανερά χειροποίητη, ελαφρώς trashy, αλλά πηγαία, εμπνευσμένη, σέξι και κωμική.
Γι' αυτό και απογοητεύεται κανείς ακόμα περισσότερο με την απόλυτη ανοησία του σεναρίου, μιας προβλέψιμης ιστορίας και μιας ασταμάτητης σαχλαμάρας με μικρά διαλείμματα αληθινού χιούμορ. Γιατί έχοντας ήδη βιώσει την απεριόριστη φαντασία του Τζον Κάμερον Μίτσελ στο «Hedwig», το συγκλονιστικό συνδυασμό ευαισθησίας, παρωδίας, αιχμηρότητας και αχαλίνωτης δημιουργικότητας, σε μια τέτοια ταινία, με όλα τα απαραίτητα συστατικά στα χέρια του, καταλήγει να μην κερδίζει ούτε τ' αγόρια, ούτε τα κορίτσια, ούτε μια πραγματική ταινία-πάρτι.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
