Η 67η Berlinale έφτασε στο τέλος της κι απένειμε τα βραβεία της. Ο Ακι Καουρισμάκι, παρουσιάζοντας φέτος το «The Other Side of Hope», ήδη μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μόλις ξεκίνησε, τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας - αλλά δεν έμοιασε να χαίρεται πάρα πολύ. Δεν ανέβηκε στη σκηνή για να το παραλάβει, αντίθετα ο Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ντίτερ Κόσλικ κι η ομάδα του κατέβηκαν στο κάθισμά του για να του το παραδώσουν κι εκείνος, με τα πολλά, είπε ένα «κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ πολύ». Το είχε παρακάνει με τη βότκα του; Δυσαρεστήθηκε που δεν απέσπασε το μεγάλο βραβείο της διοργάνωσης; Σε κάθε περίπτωση, η ταινία του έχει να πει πολλά περισσότερα απ' ό,τι ο ίδιος το βράδυ της απονομής.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017, Τα βραβεία - Χρυσή Αρκτος στον ρομαντισμό
Το Flix μίλησε με τον Ακι Καουρισμάκι, εν μέσω (ηλεκτρονικών, αυτή τη φορά) τσιγάρων και λευκού κρασιού. Κι εκείνος, αφότου νοστάλγησε πόσο του άρεσε να βλέπει τα πλοία να έρχονται και να φεύγουν και πώς στην καλιφορνέζικη έρημο έγδαρε κι έφαγε έναν κροταλία (αλήθεια, ψέμα, τι σημασία έχει), μίλησε και για την ταινία του, «The Other Side of Hope» και για το πώς προσπάθησε και σ' αυτήν, όπως και σ' ολόκληρο το έργο του, να θυμίσει στους ανθρώπους να μάχονται και ν' αγαπούν. Διαβάστε παρακάτω λίγα απ' όσα μας είπε.
Διαβάστε ακόμα: Berlinale 2017 - Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
«Οταν ήμουν νέος, έφυγε πολύς κόσμος από τη Φινλανδία, ένα εκατομμύριο πήγε στη Σουηδία, πεντακόσιες χιλιάδες στην Αμερική, άλλες πεντακόσιες στην Αυστραλία. Κι ήταν οικονομικοί μετανάστες, δεν έφευγαν από κάποιον πόλεμο. Κι έτσι αναρωτιέμαι, αν τότε τόσοι από εμάς έγιναν μετανάστες, πώς μπορούμε τώρα να είμαστε τόσο αγενείς προς τους πρόσφυγες; Τόσο διαβολεμένα σκληροί; Από το «Λιμάνι της Χάβρης» ως σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το πολύ χειρότερο. Θυμάμαι καλά το millennium, όπως κι όλοι σας σίγουρα. Ολοι χαμογελούσαν κι έσφιγγαν τα χέρια. Το δικό μου χαμόγελο ήταν στραβό. Σκεφτόμουν, τα πράγματα θα χειροτερέψουν, θα χειροτερέψουν πολύ. Κι έτσι κι έγινε. Είμαι ένας μεγάλος άντρας. Μεγαλούτσικος, ας πούμε. Οπότε εγώ πια δεν έχω σημασία για κανέναν. Είναι οι γυναίκες, οι μητέρες, που θα έπρεπε τώρα να βάλουν χαρακώματα, να καθίσουν από πίσω και ν’ απαιτήσουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Κι όχι μεθαύριο. Σήμερα. Και λέω οι γυναίκες, επειδή απλώς έχει αποδειχτεί ότι οι άντρες είναι ηλίθιοι.»
Ολόκληρη η συνέντευξη του Flix με τον Ακι Καουρισμάκι θα δημοσιευτεί με την έξοδο στους κινηματογράφους του «The Other Side of Hope», από την Ama Films
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Μέρα 9η, όπου το χαμόγελο του Χιου Τζάκμαν έδιωξε τη βροχή
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017, μετά μουσικής: Δέκα τραγούδια που σιγοτραγουδήσαμε στο φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Τα πρόσωπα του φεστιβάλ in focus
- Berlinale 2017: Τα βραβεία - Χρυσή Αρκτος στον ρομαντισμό
- Berlinale 2017: Πρώτα βραβεία Kριτικών και Oικουμενικής Eπιτροπής στο «On Body and Soul» της Ιλντικό Ενιέντι
- Berlinale 2017: Ολο το Διαγωνιστικό σ' ένα κείμενο
- Berlinale 2017: Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που σου φτιάχνει τη μέρα
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
