Ατιμη η επαγωγική μέθοδος. Ξεκινώντας με την προσπάθεια να καταλάβει και να φέρει στο φως τη σημασία, τη δημιουργία και την επικινδυνότητα του Stuxnet, ο Αλεξ Γκίμπνεϊ, ο ατρόμητος ντοκιμαντερίστας του «The Armstrong Lie» και του «Going Clear: Scientology and the Prison of Belief» καταλήγει έχοντας εκθέσει το νέο μεγάλο όπλο των δυνατών και ικανών, τον πόλεμο στον κυβερνοχώρο.
To 2010, ένας Λευκορώσος ειδικός στους ηλεκτρονικούς ιούς ανακάλυψε έναν τέτοιον μετά από πολλαπλές εκκλήσεις βοήθειας, όμως έναν ιό υπερβολικά τέλειο κι υπερβολικά καταστροφικό για να έχει σχεδιαστεί από τυχαίους, ακόμα και πανέξυπνους, hackers. Ονομάζοντάς τον Stuxnet, από κομμάτια λέξεων που εμφανίζονταν στον κώδικά του, ειδήμονες της ηλεκτρονικής ασφάλειας απ' όλον τον κόσμο συνασπίστηκαν - μυστικά, φυσικά - για να καταλάβουν τι ακριβώς ήταν αυτή η νέα ανακάλυψη. Σύμφωνα με θεωρίες, ή και συγκαλυμένες ομολογίες, ο Stuxnet κατασκευάστηκε από τη συνεργασία των κυβερνήσεων του Ισραήλ και των Η.Π.Α., με λίγη βοήθεια από τη Μεγ. Βρετανία, προκειμένου να μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταστρέψει τα δεδομένα λειτουργίας της πυρηνικής βάσης του Ιράν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια. Ενας ιός που λειτουργεί και μεταφέρεται από υπολογιστή σε υπολογιστή χωρίς καμία ανθρώπινη ενέργεια, είχε τη δυνατότητα όχι απλώς να σταματά μηχανήματα, αλλά και να τούς δίνει καταστροφικές εντολές και, ταυτόχρονα, να «ειδοποιεί» τους χειριστές τους ότι όλα λειτουργούν κανονικά.
Αν κάποιος ανησυχεί ότι λίγα θα καταλάβει από τις τεχνικές καταθέσεις των ανθρώπων που μιλούν στο «Zero Days», έχει δίκιο. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Το συμπέρασμα, που τροποποιείται ελαφρώς, ανάλογα με το πόσο συνωμοσιολόγος είναι ο θεατής, είναι ότι βρισκόμαστε στο πρώτο κεφάλαιο μιας μεγάλης αλλαγής στον τρόπο που, πια, διεξάγεται ο παγκόσμιος πόλεμος - στις δικές μας zero days που έρχονται με άγνωστη έκβαση, με «εγκεφάλους» ιδιοφυή nerds που δουλεύουν για τα δυνατά κράτη φορώντας υπερηρωικούς μανδύες, ή κατασκευάζοντας ένα τεράστιο Death Star από Lego, ενώ ταυτόχρονα σχεδιάζουν ηλεκτρονικά οχήματα για την απόλυτη καταστροφή. Για να φτάσει σ' αυτά τα συμπεράσματα, ο Αλεξ Γκίμπνεϊ, αποδεδειγμένα ευρηματικός και πάντα με απίθανες πηγές, μιλά με τους πιο καθοριστικούς ανθρώπους που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει: από τον Διευθυντή του NSA και της CIA Μάικλ Χέιντεν, μέχρι τον Ισραηλινό Υπουργό Πληροφοριών, Γιουβάλ Στάινιτς κι από πράκτορες της Μοσάντ και εργαζόμενους στη Symantec, μέχρι την υπάλληλο του NSA που κρατά πρόσωπο και στοιχεία κρυφά, αλλά μιλά καθαρά: «εμείς κατασκευάσαμε τον Stuxnet, αυτό είναι γεγονός».
Ο Αλεξ Γκίμπνεϊ στήνει το ντοκιμαντέρ του σα θρίλερ, ξεκινώντας από λίγα στοιχεία και πολύ χιούμορ και συνεχίζοντας με τη γιγάντωση της κεντρικής ιδέας, όπως αυτή ξεπερνά χώρες, πρόσωπα και συγκεκριμένα γεγονότα κι απλώνεται πάνω από τον πλανήτη. Στον καθένα εναπόκειται τι ακριβώς θα πιστέψει, πώς θα ερμηνεύσει τα λεγόμενα ή τα «no comment», καθώς η ένταση της ταινίας ανεβαίνει σε συναρπαστικά επίπεδα, αλλά ο στόχος του «Zero Days» είναι σαφής. Η νέα μορφή πολέμου είναι το cyber warfare κι εκτυλίσσεται ήδη, με τον πιο κρυφό τρόπο που έχει ποτέ συναντήσει η ιστορία. Και παρότι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα γι' αυτό - όχι, το αντιβιωτικό δε φτάνει - μπορούμε, τουλάχιστον, ν' αναγνωρίσουμε ότι αυτό που συμβαίνει δε μας υπερβαίνει απλώς, μάς καθορίζει κάθε λεπτό, εμάς και τις μέρες που ακολουθούν τη zero day της λειτουργίας του κάθε νέου, παντοδύναμου ιού.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2015: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των '70ς στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
