Η ομάδα του Flix επιλέγει για εσάς ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να βρεθεί σε τηλεόραση, πλατφόρμες και φεστιβάλ.
Η Αλλη Οψη της Ελπίδας (The Other Side of Hope) του Ακι Καουρισμάκι
Το «Η Αλλη Οψη της Ελπίδας», άτυπα το δεύτερο μέρος της «τριλογίας των λιμανιών» που ξεκίνησε πριν έξι χρόνια με τη «Χάβρη», ανοίγει μ' έναν άντρα κρυμμένο στο κατάμαυρο κάρβουνο στο αμπάρι ενός πλοίου που έχει μόλις αράξει στο λιμάνι του Ελσίνκι - βιομηχανικό, ατμοσφαιρικά φωτισμένο, πολυάσχολο. Τελειώνει με τον ίδιο άντρα, σε λίγο καλύτερη, λίγο χειρότερη κατάσταση, να κοιτάζει τα πλοία από τη στεριά. Ποια από τις δυο είναι η πλευρά της «ελπίδας»; Ο Κάλεντ, ο ήρωας της ταινίας, έχει φτάσει στη Φινλανδία ως πρόσφυγας από τη Συρία, διανύοντας την τραγικά γνώριμη διαδρομή Τουρκία - Ελλάδα - Ουγγαρία. Στο Ελσίνκι ζητά άσυλο, αλλά η χώρα μοιάζει ανέτοιμη να τον δεχτεί. Αντίθετα, το ρόλο του οικοδεσπότη θ' αναλάβει, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ο Βίκστρομ. Ενας μεσήλικας, περιποιημένος, παλαιάς κοπής άντρας που στην αρχή της ταινίας εγκαταλείπει τη γυναίκα του και τη δουλειά του ως πλασιέ πουκαμίσων και ανοίγει εστιατόριο. Ενας άντρας που, σαν τον Κάλεντ αλλά πιο ανώδυνα, αποφασίζει ν' αλλάξει ριζικά την πορεία της ζωής του.
Είναι cool, είναι ρετρό, έχει την οξυδέρκεια και το χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Είναι μια ταινία του Ακι Καουρισμάκι και στο δικό του σύμπαν κερδίζει πάντα το αδύναμο, το καλό και το ροκ εν ρολ.Διαβάστε έδω τη γνώμη του Flix.
Η ταινία προβάλλεται στις 23.00 στην ΕΡΤ 3
Επικίνδυνη Ομορφιά (Ava) του Τέιτ Τέιλορ
Η Εϊβα αριστούχος μαθήτρια, θαρραλέα πεζοναύτης,επιστρέφει από το Ιράκ ως βετεράνος με μετατραυματικό σύνδρομο - εθισμένη στο αλκοόλ και τις ουσίες. Αποξενώνεται από την οικογένειά της, αποκτά τη φήμη ότι είναι «πρεζόν», καταστρέφει εντελώς τη ζωή της. Μέχρι που ένας πρώην αξιωματούχος κι ανώτερός της την περιμαζεύει και την προσλαμβάνει σε μία εταιρία πληρωμένων εκτελεστών. Επτά χρόνια που έχει εξαφανιστεί από την μητέρα, την αδελφή, τον πρώην αρραβωνιαστικό της, κάνει αυτή τη δουλειά - «καθαρή» πα, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο κι εκτελεί τους στόχους που της αναθέτει η οργάνωση. Είναι ικανή, δυνατή, μια πανέξυπνη πολεμική μηχανή. Εχει όμως ένα ελάττωμα: μιλάει στα θύματά της, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο. Θέλει να μάθει τι έκαναν και γιατί υπάρχει συμβόλαιο εναντίον τους. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην ηγεσία της εταιρίας κι όταν μία αποστολή της στραβώνει πολύ, εκθέτοντάς τους, αποφασίζουν ότι το επόμενο συμβόλαιο θανάτου θα έχει το όνομά της. Τώρα η Εϊβα τρέχει για τη ζωή της και, ταυτόχρονα, προσπαθεί να κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς με την οικογένεια και το παρελθόν της.
Ο Τέιτ Τέιλορ («Υπηρέτριες») ενώνει δυνάμεις για ακόμα μία φορά με την Τζέσικα Τσαστέιν σε μια ταινία που θέλει να είναι και επικίνδυνη και όμορφη και εμβριθής. Και χάνει το... στόχο της. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
Η ταινία προβάλλεται στις 21.00 στο Star
Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
O Ορέστης ταξιδεύει σε ένα μικρό νησί στην εποχή της πανδημίας προκειμένου να στήσει, από την αρχή, ένα Φεστιβάλ μουσικής. Αντιμέτωπος με τη μικρή κοινωνία του νησιού και όλες τις παθογένειές της, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μία ακραία ερωτική ιστορία που θα αποτελέσει κίνητρο για να εκδηλωθούν όλα τα κοινωνικά προβλήματα τα οποία μαστίζουν μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Είναι όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους και μ’ έναν τρόπο συνένοχοι σε αυτό που θα ακολουθήσει.
Νέο επεισόδιο στις 22.40 στo Mega
Γκαγκάριν (Gagarine) των Φανί Λιατάρ, Ζερεμί Τρουλ
Το «Cité Gagarine» χτίστηκε το 1961 στα «banlieue» φτωχικά προάστια του Παρισιού. Ενα οικοδόμημα 13 ορόφων και 370 διαμερισμάτων, σχεδιασμένο στα πρότυπα των εργατικών κατοικιών της κομμουνιστικής Ευρώπης: ναι μεν μαζική στέγαση στο πολυόροφο τσιμέντο, αλλά ταυτόχρονα ένας κυκλικός αρχιτεκτονικός συνδυασμός με μία κοινή εσωτερική αυλή που χαρίζει στους κατοίκους κάτι παραπάνω από άπλετο φως - έναν τόπο γειτονίας, συνεύρεσης. Ενα ξεκάθαρο στίγμα κοινότητας. Γιατί στο Gagarine, όπως και σε εκατοντάδες παρόμοια κτίσματα, κατέφυγαν άνθρωποι που, μέχρι εκείνη τη στιγμή της μετακόμισής τους δεν ανήκαν πουθενά: μετανάστες που ζήτησαν άσυλο, εργάτες κάτω από τα όρια της φτώχειας, μονογονικές οικογένειες που αδυνατούσαν να τα βγάλουν πέρα χωρίς τη συνδρομή της πρόνοιας. Το 1961 μπήκαν τα θεμέλια τέτοιων σπιτιών και μαζί επικράτησε ένα κύμα αισιοδοξίας. Ολα θα πάνε καλά. Οταν έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, μπορείς να κοιτάς ψηλά τα αστέρια. Ισως για αυτό του έδωσαν και το όνομα του Γιουρι Γκαγκάριν, του πρώτου κοσμονάυτη που ταξίδεψε στο διάστημα. Ο ήρωας της Σοβιετικής Ενωσης πήγε μάλιστα στα εγκαίνια της εργατικής κατοικίας και έκοψε την κορδέλα. Ολα θα πήγαιναν καλά. Αν βρήκαμε τρόπο να στέλνουμε ανθρώπους στο φεγγάρι, το να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας τα βασικά στη γη, ήταν αυτονόητο. Εξήντα χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Το Gagarine είναι ένα ακόμα κτίριο του παριζιάνικου γκέτο. Ρωγμές διαβρώνουν τα θεμέλιά του, αμίαντο δηλητηριάζει τους τοίχους του, σάπιες αποχετεύσεις μουχλιάζουν τα πατώματά του. Ποντίκια τρέχουν στους διαδρόμους, βαποράκια διακινούν ναρκωτικά στις εσωτερικές αυλές του. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει για εκατοντάδες ανθρώπους «το μόνο σπίτι που γνώρισαν». Ενας από αυτούς είναι κι ο 16χρονος Γιούρι. Πρώτης γενιάς αφρικανός μετανάστης, ορφανός από πατέρα κι εγκαταλελειμμένος από την ξαναπαντρεμένη μητέρα του, δεν γνώρισε ποτέ την πατρίδα του. Πατρίδα, σπίτι, οικογένεια είναι για αυτόν το Gagarine. Η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας του δίνει ένα πιάτο φαΐ, ο γιος της είναι αδελφός που δεν έχει, η ταράτσα είναι ο κόσμος που ονειρεύεται. Εκεί, αυτό το ντροπαλό αγόρι που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης έχει χτίσει το «πιλοτήριό» του. Εκεί διατηρεί την παράγκα με τα εργαλεία του. Το Gagarine τον κηδεμονεί, κι αυτός κηδεμονεί το Gagarine: μαζί με τον Χουσάμ, τον κολλητό του, και την Ντιάνα, το δυναμικό Ρομά κορίτσι που είναι κρυφά ερωτευμένος, βρίσκουν τα υλικά να επισκευάσουν σιγά σιγά τις πρώτες ανάγκες του κτιρίου. Γιατί αν το επισκευάσουν, δε θα έρθει το κράτος να το κρίνει ακατάλληλο, να το εκκενώσει, να το κατεδαφίσει.
Ενα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο. Οι Λιατάρ και Τρουλ παραδίδουν μία ταινία, μαγικά υβριδική: από την μία ξεκάθαρα γειωμένη στην άδικη, ρεαλιστική πραγματικότητα των παριζιάνικων γκέτο, κι από την άλλη ρομαντικά απογειωμένη στα αστέρια. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
H ταινία είναι διαθέσιμη στο Videorama
Για Ολα Φταίει το Γκαζόν (Gazon Maudit) της Ζοσιάν Μπαλασκό
Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται η Λολί: Ισπανίδα στη Γαλλία, αλέγκρα, με την πικάντικη ομορφιά και το σφιχτό, παιχνιδιάρικο, μικροκαμωμένο κορμί της Βικτόρια Αμπρίλ, εδώ στον απολαυστικότερο εκτός Αλμοδόβαρ ρόλο της καριέρας της. Η Λολί ζει σ' ένα άνετο σπίτι, είναι νοικοκυρά, έχει δυο μικρούς γιους κι ένα σύζυγο, τον Λοράν (του Αλέν Σαμπά, σε μια χαμηλών τόνων, θαυμάσια ερμηνεία), που υπεραγαπά, παρότι πριν χρόνια τον έπιασε στα πράσα με μια άλλη γυναίκα. Η Λολί θα συντριβεί όταν συνειδητοποιήσει ότι ο Λοράν την απατά ακόμη, κατ' εξακολούθηση. Πάνω στην ώρα, θα περάσει από το σπίτι της, ως από μηχανής Θεά, η ανοιχτά λεσβία Μαριζό (της Ζοζιάν Μπαλασκό που ερμηνεύει με ευαισθησία, χιούμορ και χωρίς ίχνος σχηματικότητας). Η Μαριζό θα πολιορκήσει τη Λολί κι εκείνη θα θυμηθεί τι σημαίνει να είσαι επιθυμητή. Διεκδικώντας την ευτυχία της, τη σεξουαλική ικανοποίηση και την οικογένειά της, η Λολί θα εφαρμόσει ένα δαιμόνιο σχέδιο: τρεις μέρες της εβδομάδας θα κοιμάται με τη Μαριζό, τρεις με τον Λοράν και την Κυριακή θα ξεκουράζεται.
H θρυλική κωμωδία της Ζοσιάν Μπαλασό που έσπασε τα ταμεία το 1995. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στο ΕΡΤFlix
Τοτέμ (Totem) της Λίλα Αβιγιές
Κάποιες ομάδες ψυχανάλυσης χρησιμοποιούν ένα «τοτέμ». Οποιος το παίρνει στα χέρια του, έχει το λόγο. Δεν έχουμε ιδέα αν ο τίτλος της νέας ταινίας (μετά το «The Chambermaid» του 2018) της μεξικάνας Λίλα Αβιγιέζ αναφέρεται σε κάτι τέτοιο. Με έναν παράξενο τρόπο ταιριάζει όμως, καθώς όλοι οι κάτοικοι του μικρόκοσμου της ταινίας βρίσκονται στο σπίτι αυτής οικογένειας για να πάρουν κάποια στιγμή το λόγο. Με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας, με λόγια ή χωρίς, να αποχαιρετήσουν τον 30χρονο Τόνια, ο οποίος, όπως και η μητέρα του, φεύγει από επιθετικό καρκίνο στα κόκκαλα. Είναι τα γενέθλιά του και το σπίτι ανοίγει για ένα πάρτι - όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι κηδείες. Πρώτη καταφθάνει από το πρωί η μικρή του κόρη, η Σολ, μέσα από τα μάτια της οποίας παρακολουθούμε το χάος των προετοιμασιών, των αδελφών του που τσακώνονται, του πατέρα του που εκνευρίζεται, της νοσοκόμας του που είναι η μόνη που καταλαβαίνει ότι δεν έχει μόνο ο ασθενής της ανάγκη από φροντίδα, αλλά κι αυτό το μικρό κορίτσι που χάνει τον πατέρα της. Ξαδέλφια, θείοι, γείτονες, συμφοιτητές από τη σχολή Καλών Τεχνών όλοι μαζεύονται και κουβαλούν τις αναμνήσεις τους για τον μελλοθάνατο νέο. Ο καθένας θα πάρει το «Τοτέμ» στα χέρια του, ή τουλάχιστον το αλκοόλ του, θα κοιτάξει έναν άνθρωπο στα μάτια, και θα του πει ακριβώς τι σήμαινε η ζωή του για τη ζωή του. Ναι, κάπως έτσι θα πρέπει να είναι οι κηδείες. Να συμβαίνουν όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί. Αλλωστε τον σπαραγμό δεν μπορείς να τον γλιτώσεις ούτως ή άλλως.
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί από το Μεξικό. H δεύτερη ταινία της Λίλα Αβιγιές, που έφτασε στην πεντάδα των Οσκαρ με ένα δύσκολο θέμα, αλλά και με την πανανθρώπινη, ειλικρινή, τρυφερή του απόδοση. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
H ταινία είναι διαθέσιμη στο Cinobo
