Ισως φταίει η κοσμογονική αλλαγή και η επιδραστική αύρα αποσύνθεσης που έφερε η «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» (1968) του Τζορτζ Ρομέρο, όμως το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά τρόμου γνώρισε την πιο δημιουργική του άνθηση τη δεκαετία του ’70, με μια σειρά αταξινόμητων cult διαμαντιών που ξεχείλιζαν από ανησυχητική ατμόσφαιρα και πολυσυλλεκτικές αναφορές, και ταυτόχρονα πειραματίζονταν περισσότερο από ποτέ με τους συμβατικούς ρυθμούς, την αφήγηση, την αισθητική και τα κλισέ του είδους, ξεπερνώντας επιδέξια τους περιορισμούς των υποτυπωδών προϋπολογισμών τους.
Την ίδια στιγμή, το Χόλιγουντ και τα στούντιο ανακάλυπταν με τη σειρά τους τις εμπορικές προοπτικές του κινηματογραφικού τρόμου με ταινίες όπως «Ο Εξορκιστής» (1973) και «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (1975), που διέθεταν υποσχόμενες υπογραφές και σαφώς πιο σεβαστούς προϋπολογισμούς, με αποτέλεσμα η συλλογική μνήμη να αφήσει τις πιο ιδιοσυγκρασιακές αυτές προσπάθειες σε δεύτερη μοίρα: Με την εξαίρεση του «Σχιζοφρενούς Δολοφόνου με το Πριόνι» (1974) και της «Νύχτας με τις Μάσκες» (1978), που θα έκλεινε τη δεκαετία και θα άνοιγε παράλληλα μια νέα σελίδα με την έλευση του slasher, οι περισσότεροι από τους μικρούς αυτούς, low budget θριάμβους θα έμεναν στην αφάνεια, στοιχειώνοντας μονάχα με μια απροσδιόριστη εφιαλτική αίσθηση τις αναμνήσεις και τα όνειρα όσων είχαν την τύχη να τις συναντήσουν σε κάποια σκοτεινή αίθουσα.
To «Messiah of Evil» θα προβληθεί το Σάββατο 26 Ιανουαρίου, στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα, στον κινηματογράφο Ααβόρα, στο πλαίσιο του Midnight Express.
Διαβάστε ακόμη: Οι Ταινίες της Κυριακής: «Watership Down» του Μάρτιν Ρόζεν
Δίπλα σε ανάλογα αξιοπερίεργες απόπειρες, όπως τα «Let’s Scare Jessica to Death» (1971), «Ganja & Hess» (1973) και «Lemora: A Child's Tale of the Supernatural» (1975), το «Messiah of Evil» παραμένει μια από τις πιο εγκληματικά παραγνωρισμένες αμερικανικές ταινίες τρόμου αυτής της περιόδου και συνάμα ένας μοναχικός σταθμός φρίκης στη σχιζοφρενική φιλμογραφία των δημιουργών της, που θα γνώριζε νωρίς το απόγειό της. Κι αυτό γιατί, μετά το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο με το «Messiah of Evil», το καλλιτεχνικό δίδυμο των σεναριογράφων και σκηνοθετών Γουίλαρντ Χάικ και Γκλόρια Κατς (ζευγαριού και στη ζωή) θα υπέγραφαν τα σενάρια για το «American Graffiti» (1973) του Τζορτζ Λούκας και το «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» (1984) του Σπίλμπεργκ, αλλά η σκηνοθετική τους καριέρα δεν θα είχε ανάλογη επιτυχία, με ελάχιστα ολοκληρωμένα πρότζεκτ και τελευταία ταινία ένα φιλμ που θεωρείται από τα χειρότερα όλων των εποχών: το βασισμένο σε κόμικ της Marvel «Howard the Duck» (1986).
Το «Messiah of Evil» ακολουθεί την απόκοσμη οδύσσεια μιας γυναίκας με το όνομα Αρλέτι (ένας μικρός φόρος τιμής στην πρωταγωνίστρια των «Παιδιών του Παραδείσου» του Μαρσέλ Καρνέ), που καταφτάνει με το αυτοκίνητό της σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Καλιφόρνια προς αναζήτηση του καλλιτέχνη πατέρα της, ο οποίος εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη. Ο,τι έχει απομείνει είναι τα γράμματα του προς εκείνη, σταδιακά όλο και πιο παρανοϊκά μέχρι που σταμάτησαν τελείως, και το ημερολόγιό του, που μιλούν για μυστηριώδη φαινόμενα, ματωμένα φεγγάρια, μια τοπική δοξασία κι έναν επικίνδυνο άγνωστο που χάθηκε στη θάλασσα αφήνοντας πίσω του την προφητεία ότι θα επιστρέψει ξανά έπειτα από εκατό χρόνια. Πρόκειται για το παραλήρημα ενός ανθρώπου που έχει χάσει τα λογικά του ή όντως κάτι τρομακτικό έχει καταλάβει τη μικρή πόλη;
Εκεί η Αρλέτι θα συναντήσει έναν συλλέκτη, συντροφιά με τις δύο ερωμένες του (ένα γεγονός το οποίο η ταινία αντιμετωπίζει με αξιοσημείωτη χαλαρότητα και χωρίς τις συνήθεις ηδονοβλεπτικές τάσεις του είδους), ο οποίος αναζητά επίσης τον αγνοούμενο ζωγράφο. Θα τους φιλοξενήσει στο σπίτι-στούντιο του πατέρα της, όμως ακόμα και η συντροφιά τους δεν θα σταθεί ικανή να απωθήσει τους κατοίκους της μικρής πόλης, η συμπεριφορά των οποίων γίνεται ολοένα και πιο αινιγματική και επιθετική.
Οι Χάικ και Κατς δεν ενδιαφέρονται να δώσουν λεπτομέρειες και εξηγήσεις για το τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τους κατοίκους να περιφέρονται σαν υπνωτισμένοι ή να αναπτύσσουν κανιβαλικές ορέξεις: πρόκειται για μέλη μιας διαβολικής αίρεσης ή θύματα μιας παράξενης επιδημίας; Το χρέος της ταινίας απέναντι στη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» και στον απύθμενο πεσιμισμό της είναι αναμφίβολα μεγάλο, όμως η αίσθησή της παραπέμπει περισσότερο στο ανατριχιαστικό αίσθημα κενού και στον υπαρξιακό τρόμο του «Carnival of Souls» (1962) του Χερκ Χάρβεϊ, τα οποία οι δύο δημιουργοί μπολιάζουν με τη μακάβρια ποιητική διάθεση και την έντονα εικαστική ματιά Ευρωπαίων σκηνοθετών του είδους όπως ο Μάριο Μπάβα και ο Ζαν Ρολάν. Με τον τελευταίο μοιράζονται και τη σχετική περιφρόνηση για μια κλασική, στιβαρή αφήγηση, προτιμώντας την αφαίρεση, μια σχεδόν επιθανάτια μελαγχολία και υπνωτιστικές περιπλανήσεις που μοιάζουν να έχουν βγει από έργα του Χ. Φ. Λάβκραφτ.
Ομως το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά θυμίζει συρραφή ατάκτως ερριμμένων επιρροών. Μολονότι γυρίστηκε μέσα σε δύο μήνες το 1971 και μετά βίας ολοκληρώθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων (οι δύο σκηνοθέτες αναγκάστηκαν να «κλέψουν» το υλικό τους από την Technicolor, προκειμένου να τελειώσουν το μοντάζ στα κρυφά), ενώ χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια για να κυκλοφορήσει τελικά στις αίθουσες, το «Messiah of Evil» παραμένει μια από τις πιο εικαστικά ενδιαφέρουσες αμερικανικές ταινίες τρόμου της δεκαετίας, με παραισθησιογόνα σινεμασκόπ φωτογραφία που θα ζήλευαν και τα ιταλικά giallo, και ακόμα πιο εντυπωσιακή καλλιτεχνική διεύθυνση (δια χειρός Τζακ Φισκ, αργότερα μόνιμου συνεργάτη του Τέρενς Μάλικ).
Είτε εκτυλίσσεται στους άδειους δρόμους και στα υπερφωτισμένα έρημα καταστήματα, είτε στο παραλιακό σπίτι, πλημμυρισμένο από τον αδιάκοπο ήχο των κυμάτων και τις δυσοίωνες pop art τοιχογραφίες του χαμένου ιδιοκτήτη του, το «Messiah of Evil» είναι στοιχειωμένο από μια αδιόρατη απειλή και μια πνιγηρή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, περιγράφοντας έναν κόσμο στο χείλος μιας ανομολόγητης Αποκάλυψης. Κι όσο ελάχιστες άλλες ταινίες κατορθώνει να αναπαράγει εκείνη τη σχεδόν απερίγραπτη αίσθηση του να βρίσκεται βυθισμένος σε έναν βαθύ εφιάλτη απ’ τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις.
To «Messiah of Evil» θα προβληθεί το Σάββατο 26 Ιανουαρίου, στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα, στον κινηματογράφο Ααβόρα, στο πλαίσιο του Midnight Express.
Διαβάστε ακόμη
- Στη «Νύχτα με τις Μάσκες» του Τζον Κάρπεντερ, ο Μπαμπούλας λέγεται απλά Μάικλ Μάιερς
- 8 Περιπτώσεις Ψυχοτροπικού Φολκ Τρόμου
- «Αυτό που συμβαίνει στη Ααβόρα μετά τα μεσάνυχτα δε συμβαίνει πουθενά αλλού». Αυτή είναι η επιστροφή του «Midnight Express»!
