Φλάνδρα, 1564. Ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρίγκελ ο Πρεσβύτερος, ετοιμάζεται να δημιουργήσει τον νέο του πίνακα. Ο Πίτερ έχει ένα μεγάλο όραμα να υλοποιήσει. Εχει φανταστεί έναν πίνακα με 500 ανθρώπινες φιγούρες, που να πλαισιώνουν τη διαδρομή του Χριστού προς τον Γολγοθά. Ομως ο Μπρίγκελ δεν θέλει να κάνει έναν απλό θρησκευτικό πίνακα. Σκοπός του είναι να βάλει το κεντρικό θέμα, το μαρτύριο του Χριστού, χαμένο κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Οι άλλοι φαίνονται απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα και βάσανα. Και όχι άδικα. Ο Μπρίγκελ φτιάχνει τον πίνακα μέσα σε μια ταραχώδη εποχή, καθώς ο πόλεμος των θρησκειών βράζει στη Δυτική Ευρώπη, σκορπίζει μαρτυρικό θάνατο και πυροδοτεί τη μισαλλοδοξία, την έχθρα και τα μίση ανάμεσα στους λαούς. Η Φλάνδρα βρίσκεται υπό ισπανική κατοχή. Ο αυστηρός βασιλιάς της Ισπανίας, Φίλιππος ο Β’, ένθερμος καθολικός, επιβάλλει τη θρησκεία του στις περιοχές που έχουν προσφάτως ασπαστεί τον προτεσταντισμό. Ο Μπρίγκελ βλέπει γύρω του απλούς ανθρώπους να αρπάζονται, να φυλακίζονται, να βασανίζονται και να θανατώνονται με φριχτό τρόπο, ως αιρετικοί.
Ο ζωγράφος λοιπόν ενσωματώνει τέτοιους ανθρώπους στα σκίτσα του, που δίνουν μορφή στους χαρακτήρες του πίνακά του και αποκαλύπτει το διπλό θρησκευτικό μαρτύριο: τα πάθη του Χριστού αλλά και τα πάθη των συνανθρώπων του, που υποφέρουν από έναν αμείλικτο κατακτητή. Δίπλα του βρίσκεται ο φίλος του και συλλέκτης έργων τέχνης, Γιόνγκελινγκ, ένας άνθρωπος με ανοιχτό πνεύμα, που βλέπει κι αυτός με βαθιά δυσαρέσκεια όσα συμβαίνουν στη χώρα του. Η τραγική μητέρα ενός νέου που εκτελέστηκε θα δώσει την έμπνευση για την απεικόνιση της Παρθένου Μαρίας. Ενας μυλωνάς, θα πάρει τη θέση του Θεού που τα πάντα θωρεί, καθώς ο μύλος του βρίσκεται πάνω σε έναν ψηλό βράχο, βλέποντας κάτω τα όσα άσχημα συμβαίνουν στην πεδιάδα. Και σιγά σιγά, ο πίνακας αρχίζει να σχηματίζεται και ο Μπρίγκελ να δημιουργεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης...
H εξιστόρηση της δημιουργίας ενός πίνακα, ακόμη κι όταν αυτός μοιάζει τόσο μεγαλειώδης όσο ο συγκεκριμένος του Μπρίγκελ, δεν ακούγεται ως το υλικό που θα μπορούσε να γεννήσει ένα συναρπαστικό σινεμά.
Κι όμως το φιλμ του Μαγιέφσκι κατορθώνει να μιλήσει τόσο για τον ίδιο τον πίνακα και τη σύνθεσή του, όσο και για τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ή για την εποχή και τις συνθήκες της, χτίζοντας συχνά εικόνες που μοιάζουν απλά... ζωγραφιστές.
Γιατί ακόμη κι αν έχετε βυθιστεί πολλές φορές σε έναν πίνακα, σπάνια έχετε τη δυνατότητα να το κάνετε κυριολεκτικά, όπως μας επιτρέπει εδώ ο Μαγιέφσκι. Μέσα από ένα σχεδόν ποιητικό ζωντάνεμα των εικόνων, μέσα από εντυπωσιακά ταμπλό και ηθοποιούς που μοιάζουν να ζουν μέσα στις πινελιές του Μπρίγκελ, ο σκηνοθέτης κατορθώνει να μας φέρει σε ένα γόνιμο διάλογο με τον πίνακα και τη σημασία του. Αλλά και με το ίδιο το σινεμά.
