Η Πιλ είναι ένα ορφανό κορίτσι που ζει στις παρυφές της Ομιχλούπολης μαζί με ένα στρατό από πεινασμένα (και τρισχαριτωμένα) ζώα. Μαζί τους λυμαίνεται με θάρρος και θράσος τις λιχουδιές του παλατιού, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα αδέξια χέρια του φρουρού - που ονειρεύεται να γίνει ιππότης - Κρόμπαρ. Οταν σε ένα γύρισμα της τύχης θα γίνει μάρτυρας της «μαγικής» συνωμοσίας του αντιβασιλέα Τρίσταν που μετατρέψει τον διάδοχο του θρόνου σε μισή κότα μισή γάτα, θα ηγηθεί μιας αποστολής για να σωθεί η Ομιχλούπολη από τα… μάγια.
Σε αεικίνητη λογική και όλους τους ήρωες της δράσης (και την «γατόκοτα» εννοείται) να τρέχουν ασταμάτητα, αλλά και πρωτότυπο (τουλάχιστον) για την «ηλικία» του σενάριο (με έξτρα πόντους κοινωνικής κριτικής την μαριονέτα που λέει μαύρα ανέκδοτα για τους ευγενείς), το - με τον πανέξυπνο ελληνικό τίτλο - «Πριγκίπισσα Αλάνι» διαθέτει όλα όσα φαντάζεσαι ότι θα συμβούν, διαβάζονται την παραπάνω σύνοψη.
Αλλά και τίποτα περισσότερο.
Τρισδιάστατο αλλά όχι και… «Brave», θα ανοίξει ακόμη μια θέση στη λίστα με τα κορίτσια που αναλαμβάνουν δράση (με φόντο ιστορικές περιόδους που αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ), θα δοκιμαστεί ελαφρώς σε μια παραισθησιογόνα δίνη (στις σκηνές με τα μαγικά φίλτρα), αλλά τελικά θα παραδοθεί από νωρίς στα ασφαλή χέρια ενός (πολύ) παιδικού animation που τα κάνει όλα σωστά και κάπως συμφέρει.
Φτάνοντας στο φινάλε, χειροκροτάς φυσικά την πίστη στην ανεξαρτησία της Πιλ που δεν γοητεύτηκε και τόσο από τα ρούχα της πριγκίπισσας που φόρεσε για να εισβάλλει στο παλάτι, δικαιώνοντας το αλάνι και άρα δικαιωματικά και την κυρίαρχη τάση του σύγχρονου (πολύ παιδικου, παιδικού, εφηβικού και «ενήλικου») animation να πριμοδοτεί το δικαίωμα και την υποχρέσωση στο «διαφορετικό».
