Γεννήθηκε μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, σε μια χώρα που μπορούσε να αποδράσει μόνο μέσα από την λατρεία της για το ποδόσφαιρο. Βλέποντας τον πατέρα του συντετριμμένο από την ήττα της Βραζιλίας στον τελικό του Μουντιάλ του 1950, του υπόσχεται να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο για χάρη του. Και θα το κάνει οκτώ χρόνια αργότερα, σε ηλικία μόλις 17 ετών, ανακοινώνοντας έτσι σε ολόκληρο τον κόσμο ότι ένα μεγάλο αστέρι του ποδοσφαίρου έχει γεννηθεί. Γνωρίστε την ιστορία της απίστευτης ζωής του Πελέ, ενός παίκτη-σύμβολο του «όμορφου παιχνιδιού», όπως αποκαλούσε ο ίδιος το ποδόσφαιρο, που ήρθε από το τίποτα για να αλλάξει τα πάντα.
Είναι απίστευτο πως ό,τι ακριβώς φαντάζεσαι πως θα συμβεί μετά από το αυτοσχέδιο παιχνίδι ποδοσφαίρου στις φαβέλες του Ρίο Ντε Τζανέιρο στην πρώτη σκηνή της ταινίας, θα συμβεί μαθηματικά με τον τρόπο ακριβώς που το έχεις σκεφτεί και σχεδόν το έχεις σκηνοθετήσει και εσύ ο ίδιος – σαν ένα φρενήρες φιλμ ενηλικίωσης γυρισμένο σαν τα διαφημιστικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο.
To φτωχό παιδί που γυάλιζε παπούτσια θα υποσχεθεί στον πατέρα του πως θα κερδίσει ένα μουντιάλ για τη Βραζιλία, θα αντισταθεί στο bullying της καταγωγής του και των πλουσιόπαιδων τα σπίτια των οποίων καθαρίζει η μητέρα του, θα καταπλήξει ξυπόλυτο τον κυνηγό ταλέντων που θα βρεθεί στην περιοχή του, θα γνωρίσει την τραγωδία της απώλειας του καλύτερου του φίλου και θα ζήσει το όνειρο τον έκανε εθνικό σύμβολο, ζωντανό θρύλο και ένα παράδειγμα ζωής μαζί.
Ο,τι και να συμβαίνει στον Πελέ – στο δρόμο του προς τη δόξα – οι αδερφοί Ζίμπαλιστ (διάσημοι για τα ντοκιμαντέρ τους, με πιο εξέχον το «Favela Rising» του 2005 και το «The Two Escobars» του 2010, και με διεθνή απήχηση στα φεστιβάλ του κόσμου) το σκηνοθετούν με τη λογική του βίντεο κλιπ. Υπό τους δυνατούς ήχους σάμπα ή σαμποειδούς μουσικής, κόβουν και ράβουν πάνω στις ακροβασίες του πρωταγωνιστή τους, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι σκηνοθετημένο σαν ένα τηλεοπτικό φιλμ για όλη την οικογένεια με «ωραία χρώματα» και φυσικά «αλήθειες βγαλμένες από τη ζωή».
Αδικο τόσο για τον Πελέ, όσο και για την ίδια τη Βραζιλία, το φιλμ των Ζίμπαλιστ αρνείται να δει λίγο πιο κάτω από το φολκλόρ του ξυπόλητου αγοριού πάνω στους ώμους του οποίου θα ακουμπήσει μια ολόκληρη χώρα τις ελπίδες της. Για όση ώρα διαρκεί αυτή η βιογραφία που είναι στην πραγματικότητα αγιογραφία, ο Πελέ είναι πιο μονοδιάστατος και από καθαρό σουτ στο κέντρο του τέρματος, σχεδόν ένας αδιάφορος χαρακτήρας που απλά περιφέρεται «χορεύοντας» στα γήπεδα, υπερπηδώντας συνεχώς τα εμπόδια που τον αποκλείουν από το να ανήκει στους καλύτερους.
Είναι αλήθεια, πως έστω κι έτσι, ένα παιδί ή κάποιος που γνωρίζει ελάχιστα για την ιστορία του Πελέ, συστήνεται στη θριαμβευτική του πορεία. Αν πίσω όμως από την πόζα κρυβόταν έστω και λίγη αυθεντικότητα (είναι αδύνατον να μη θυμηθείς την τραχιά εικονογραφία της «Πόλης του Θεού»), αυτή η «γέννηση ενός θρύλου» θα ήταν ταυτόχρονα και μια ταινία που θα μπορούσε να εμπνεύσει – ειδικά γεννημένη μέσα σε μια Βραζιλία που φλέγεται από τις κοινωνικές ανισότητες, τη χρεοκοπία και τη διαρκή της ανάγκη και μεγαλείο να ξεπερνά συνεχώς τον ίδιο της τον εαυτό.
