Ενα ζευγάρι Ιρανών φτάνει στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, μαθαίνουμε πως έχουν έρθει για να δουν το γιο τους που σπουδάζει στην Αθήνα. Μόνο που κανείς δεν τους περιμένει όταν περάσουν την πύλη, ο γιος τους δεν απαντάει στο τηλέφωνο και πρέπει να ξεκινήσουν μόνοι τους για να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Ο,τι ακολουθεί από εκείνη τη στιγμή και μετά περιγράφεται μόνο με το συναίσθημα της κομμένης ανάσας, αφού ο γιος τους είναι εξαφανισμένος, το σπίτι στο οποίο έμενε είναι εγκαταλελειμμένο, στο Πολυτεχνείο κανείς δεν μοιάζει να τον γνωρίζει και η Αθήνα μοιάζει με το εντελώς αντίθετο από τη Γη της Επαγγελίας που ονειρεύτηκαν για το παιδί τους.
Αποφεύγοντας οποιοδήποτε spoiler θα μπορούσε να διακόψει τη συναισθηματική ευθεία που ο Ιρανός, μόνιμος κάτοικος Αθήνας εδώ και δεκαετίες, Σιαμάκ Ετεμάντι, χαράζει με την ίδια αίσθηση του επείγοντος που νιώθει κάθε μητέρα που χάνει το παιδί της, αυτό που μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα είναι πως το «Pari» είναι ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, φτιαγμένο με τη μελέτη και την τόλμη ενός κινηματογραφιστή που δεν μένει μόνο στην έτσι κι αλλιώς κινηματογραφικά εμπνευσμένη σεναριακή και οπτική συνθήκη μιας γυναίκας από την Τεχεράνη που περιπλανιέται στα σπλάχνα μιας αθέατης Αθήνας, αλλά καταφέρνει να ξεπεράσει όλους τους σκόπελους μιας ταινίας που θα κατέρρεε κάτω από το βάρος της δραματικής και καταγγελτικής της υφής για να αφηγηθεί μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία με τον πιο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό τρόπο.
Με οδηγό τη σαρωτική ερμηνεία της Μελίκα Φορουτάν που παίζει σχεδόν σε κάθε σκηνή της ταινίας, την ιμπρεσιονιστική φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ (σε ακόμη μια μεγάλη στιγμή του μετά την «Πολυξένη») και με την υφή ενός σκοτεινού, σε στιγμές παραισθησιογόνου θρίλερ που εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στους δρόμους εκεί έξω αλλά και στα βάθη της ανθρώπινης ψυχολογίας, με τη διαρκή αίσθηση μιας ποιητικής αλληγορίας γύρω από έννοιες όπως η ταυτότητα, η πατρίδα, η μητρότητα, η παράδοση και η πρόοδος, το «Pari» δεν χάνει ποτέ τον προσανατολισμό του, ακόμη και όταν βουτάει σε ακόμη πιο βαθιά «πολιτικά» και «κοινωνικά» νερά απ' όσα αντέχει η ιστορία του, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να καταγράψει όχι μόνο την πολυπλοκότητα του σήμερα μιας χώρας σαν την Ελλάδα αλλά και τις αποχρώσεις που αυτό λαμβάνει μέσα από την οπτική γωνία μιας άλλης καθόλα διαφορετικής πολιτιστικής αφετηρίας.
Ορμώμενο ολοφάνερα από μια βιωματική αλήθεια που απλώνει με ρίσκο την ειλικρινή του κατάθεση παίζοντας όχι με προφανή τρόπο με στερεότυπα και μικρές αναπάντεχες «εκπλήξεις» που μοιάζουν με όλα όσα ανακαλύπτεις όταν πλέον βγεις εκτός δρόμου, το «Pari» όχι μόνο δεν προδίδεται από το βάρος της (υπερβολικά) δραματικής του αφετηρίας, αλλά σκηνή με τη σκηνή ολοκληρώνεται ως ένα ταξίδι προς την ελευθερία που συγκινεί βαθιά.
Kι ενώ δεν θα μπορούσε παρά να έχει χτιστεί τόσο θαρραλέα γύρω από μια μουσουλμάνα γυναίκα/μητέρα που τολμά να εκτεθεί με κάθε πιθανό τρόπο έξω από τις ζώνες ασφαλείας της - αφορά κάθε άνθρωπο που για να βρει τον εαυτό του, πρέπει πριν να είναι διατεθειμένος να τον χάσει ολοκληρωτικά.
Το «Pari» θα προβληθεί την Τρίτη 14 Ιουλίου στις 21.30 στο Σινέ Φλερύ στην Αθήνα και στις 21.00 στο Θερινό Απόλλων στην Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των Cinobo Nights.
