Ο Πιερ είναι εξαιρετικά επιτυχημένος. Εχει σύζυγο μια αναγνωρισμένη βιολονίστα, έχει μια δυναμική κόρη, έναν αξιολάτρευτο γιο και, κυρίως, είναι ο διευθυντής μιας μεγάλης εταιρείας κρασιού. Ο Πιερ πρόκειται να υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του και, παράλληλα, να ολοκληρώσει μια μεγάλη εταιρική αγορά - αλλά η πραγματοποίηση και των δυο εξαρτάται από την έγκριση του ξαδέλφου του, του Αντριέν που δεν θέλει να δώσει τη συγκατάθεσή του, πριν φορέσει για λίγο τα παπούτσια του Πιερ.
Ο Γιαν Κουνέν, πάλαι ποτέ δημιουργός του «Dobermann» και γενικώς σκηνοθέτης με αισθητική άποψη, κάνει μια κοινότυπη κωμωδία, βασισμένη στη γνώριμη ιδέα: δυο αντίθετοι χαρακτήρες, δυο ασύμβατοι ήρωες, αναγκάζονται να συμβιώσουν και ν' αναγνωρίσουν ο ένας την αξία του άλλου, με το ζόρι. Κι η ταινία δεν κάνει απολύτως τίποτε για να φρεσκάρει το καλούπι: όσο ο Πιερ παρατηρεί με προσοχή πώς θα γίνει το νέο, ιαπωνικής αισθητικής, σπίτι του, απλό, λιτό, αν γίνεται και χωρίς καθόλου τοίχους, ψυχρός κι αποστασιωποιημένος, ο Αντριέν είναι ζεστός, τόσο φιλικός που αγκαλιάζει και τα δέντρα, έχει αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη και μια επαφή με την έκτη αίσθηση κι όπου πάει κερδίζει φίλους. Οσο ο Πιερ είναι ο στυγνός και φιλόδοξος επαγγελματίας, τόσο ο Αντριέν είναι ο τρελός, καλός κι αγαθός άνδρας-παιδί, σε επικοινωνία με τη φύση και την ψυχή. Κι αυτή η αντίθεση θα τους οδηγήσει σε, όπως θα λέγαμε το '80... σε σπαρταριστές περιπέτειες!
Η εκτέλεση είναι κι αυτή γνώριμη - ο Κουνέν δεν κάνει χοντράδες, δεν πέφτει σε παγίδες της καγκουρο-κωμωδίας, είναι όμως προβλέψιμος, όσο κι αν προσπαθεί να εκτοξεύσει την πλοκή του σ' ένα γεμάτο ανατροπές κι εμπόδια road (και air) movie. Ακόμα χειρότερα, το «διαφορετικό» που προσθέτει στο φιλμ του είναι μια ολόκληρη σεκάνς αναδρομής στο παρελθόν, με μελοδραματικούς τόνους, που εξηγεί πρόχειρα γιατί τα δυο ξαδέλφια ήταν τόσο συνδεδεμένα και πώς αποξενώθηκαν.
Ωστόσο, καθώς η ταινία οδεύει στο προδιαγεγραμμένο φινάλε της - καμία έκπληξη, πουθενά - οι δυο πρωταγωνιστές, ο Βενσάν Λεντόν των σπουδαίων δραματικών ρόλων κι ο πάντα τόσο ευέλικτος Φρανσουά Νταμιέν, ξεδιπλώνουν με ευκολία τις δυνατότητές τους και χτίζουν δυο φιγούρες που θέλοντας ή μη παρακολουθείς γοητευμένος. Κι εκεί βρίσκεται η αρετή του φιλμ που, αν κάτι, το κάνει να ξεχωρίζει ευχάριστα από την παραδοσιακή, πια, γαλλική κωμωδία του καλοκαιριού.
