Στην υπερπληθώρα γαλλικών κομεντί, κάποιες προσπαθούν για κάτι λίγο διαφορετικό. Σ' αυτήν εδώ, τη νέα ταινία του («Αξιότιμοι Κλέφτες») Ερίκ Μπενάρ, η πρωτοτυπία βρίσκεται στην εισαγωγή του συνδρόμου Ασμπεργκερ στην εξίσωση, που θα υπαινιχθεί ότι ο υγιής, «κανονικός» τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι απαραίτητα κι ο ορθότερος. Ωστόσο, σημασία έχει ν' αγαπάς...
Η Λουίζ είναι μια νεαρή χήρα που, στην καρδιά του γαλλικού Νότου, στην πανέμορφη Προβηγκία, προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη τα δυο παιδιά της και να διατηρήσει ζωντανή τη φάρμα τους. Οταν, ένα βράδυ, θα χτυπήσει με το αυτοκίνητο έναν περαστικό άντρα, θα τον περιθάλψει και θα τον εντάξει κι αυτόν στη δύσκολη ζωή της. Μόνο που, παρότι ο απροσδόκητος επισκέπτης, ο Πιερ, είναι «διαφορετικός», δηλαδή πάσχει από αυτισμό και βλέπει τα πράγματα μ' έναν πιο απόλυτο, συγκεκριμένο, πηγαίο τρόπο, η προσωπικότητά του θα λειτουργήσει στη Λουίζ καταπραϋντικά και θα της θυμίσει πού είναι κρυμμένη η ευτυχία.
Κι εκεί, στο βασικό σκελετό της ταινίας, σταματά κι η όποια πρωτοτυπία της. Οι οικογενειακές ισορροπίες, η ηρωίδα που αντιμετωπίζει μόνη τη ζωή κι ο καταλύτης που φέρνει τα πάνω κάτω στα στερεότυπα, γρήγορα ντύνονται με καταχρηστικά χαριτωμένες ιδιότητες, φορτώνονται με άχρηστα σεναριακά παρακλάδια και καταλήγουν φλύαρα και προβλέψιμα. Η ανάσα δροσιάς που παραμένει, βρίσκεται στην ενδιαφέρουσα χημεία μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών, της Εφιρά και του Λαβέρν και στο άρωμα λεβάντας που ξεχειλίζει από κάθε εκατοστό του φιλμ.
