Μία 28χρονη γυναίκα με σπασμένο πόδι, απώλεια μνήμης και σημάδια μετατραυματικού στρες, εμφανίζεται γυμνή στους βάλτους στους πρόποδες των ιταλικών Αλπεων. Είναι άραγε η Σαμάνθα Αντρέτι που άγνωστος την είχε απαγάγει 15 χρόνια πριν; Ο Δόκτωρ Γκριν, ειδικός ψυχίατρος της αστυνομίας, προσπαθεί να ξεκλειδώσει και να αποκωδικοποιήσει τις μνήμες της, καθώς η ίδια δε θυμάται πολλά – μόνο τον σκοτεινό, υγρό λαβύρινθο στον οποίο κοιμόταν και ξυπνούσε με τον απαγωγέα της να παίζει παιχνίδια με το μυαλό και το σώμα της. Παράλληλα, ο Μπρούνο Γκένκο, ξοφλημένος ιδιωτικός ντετέκτιβ και ψιλοκάθαρμα κι ο ίδιος, έχοντας πληροφορηθεί ότι έχει ελάχιστο χρόνο ζωής, αποφασίζει από έναν κύκνειο αλτρουισμό, να βρει τον απαγωγέα της Σαμάνθα και να ξεσκεπάσει το μυστήριο αυτής της υπόθεσης που είχε συγκλονίσει την τοπική κοινωνία.
Ο Ντονάτο Καρίζι, ο εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στην πατρίδα του, ο οποίος είχε κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Κορίτσι στην Ομίχλη», επιστρέφει με ένα ακόμα επιτηδευμένο αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου που σε ζαλίζει με την λαβυρινθώδη του αφήγηση και τις συνεχείς (αφελείς) του ανατροπές.
Ολα τα αρχετυπικά σύμβολα των θρίλερ είναι εδώ. Υπάρχει «ο ήρωας με τα βρώμικα χέρια», ο παρακμιακός ντετέκτιβ - τον ερμηνεύει ο Τόνι Σερβίλο με μία συγκινητική σωματικότητα, κίνηση, και προσπάθεια νατουραλισμού. Οι «άχρηστοι αστυνομικοί» (ένα δίδυμο καρικατούρα) που δεν έχουν την ευφυΐα του ανθρώπου της πιάτσας. «Ο πονόψυχος ψυχίατρος» (κάποιος να μας εξηγήσει γιατί είναι Αμερικάνος και τον παίζει στα αγγλικά ο Ντάστιν Χόφμαν) που κρατά στα χέρια του τα κλειδιά του νοηματικού λαβυρίνθου. «Η πόρνη με την καλή καρδιά» (και ψύχωση με τους μονόκερους - μία sci-fi αναφορά στο «Blade Runner»;) «Η γριά μάγισσα του δάσους» (στην ξύλινη καμπίνα με τα ζώα και τα φονικά μυστικά). «Το αδικημένο τέρας», ο παραμορφωμένος αυτόπτης μάρτυρας με το καμμένο πρόσωπο και το κομμένο λαρύγγι. «Παπά παιδί, διαβόλου εγγόνι» - μία γοτθική εκκλησία με υπόγεια και σκοτεινά κατώγια που ζουν ανατριχιαστικοί καντηλαναύτες. Ενας Γάλλος συλλέκτης κόμικ που πίνει αψέντι και αποκρυπτογραφεί παράνομα σκίτσα που ενώνουν τις τελείες της διαφθοράς. Και υπάρχει κι ένας κούνελος. Ναι, δεν είναι σπόιλερ, έναν κούνελο ψάχνουμε, καθώς ο δολοφόνος, ως άλλος «Ντόνι Ντάρκο», εμφανίζεται με μάσκα κούνελου.
Οχι, ο Καρίζι δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Αλλά αυτό δε θα πείραζε αν ήξερε τι να κάνει με όλη αυτή τη βαρυφορτωμένη εικονογραφία. Οσο κι αν προσπαθεί ο διευθυντής φωτογραφίας Φεντερίκο Μασιέρο να χτίσει ατμόσφαιρα, ο Καρίζι δεν μπορεί να πάρει απόφαση τι ταινία κάνει: ψυχολογικό τρόμο, νεονουάρ, b-movie, ή ιταλικό «True Detective» με βρώμικο, σάπιο ντεκόρ, χίλμπιλι ήρωες και κριτική για τον κοινωνικό ιστό της επαρχίας;
Με την κάμερά του να ακολουθεί τους ήρωες με (σχεδόν αστεία) ζουμ του φακού και παλιομοδίτικα κοντινά σε βλέμματα και αίματα, και την πλοκή να αλλάζει συνεχώς ρότα με εξυπνακίστικα σκέρτσα, τον Σερβίλο να ιδρώνει το λινό κουστούμι του ρόλου και τον Χόφμαν να συνεχίζει την αμερικανική ψυχοθεραπεία στο θύμα (που επίσης του απαντά αγγλικά σαν να ήταν το προφανές), ο θεατής έχει χαθεί στον λαβύρινθο. Kαι δεν τον νοιάζει κιόλας.
