Eνας υδραυλικός, ο αθώος και ιδεαλιστής Ντίμα αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του μελετώντας για να γίνει μηχανικός. Eνα βράδυ πηγαίνοντας σε μια εργατική πολυκατοικία για μια διαρροή αντιλαμβάνεται ότι το πολυώροφο κτίριο όπου στοιβάζονται δεκάδες οικογένειες πρέπει να εκκενωθεί γιατί υπάρχει άμεσος κίνδυνος να καταρρεύσει. Τρέχει να ειδοποιήσει τη δήμαρχο και τις δημοτικές αρχές, όμως καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ο Ντίμα περνάει όλη τη νύχτα κυνηγώντας τους διεφθαρμένους τοπικούς αξιωματούχους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει εκείνους που η καλή κοινωνία έχει αποφασίσει να ξεχάσει.
Τοποθετημένο σε μια πόλη της Ρωσίας που δεν θα ήθελες να ζεις, το φιλμ του Γιούρι Μπίκοφ διαδραματίζεται ολόκληρο σε μια μόνο νύχτα και κρατά αμείωτη την αίσθηση της αγωνίας και μια ένταση που εναλλάσσεται μόνο με την απογοήτευση και την απελπισία καθώς νιώθεις ότι ο ιδεαλισμός και οι καλές προθέσεις δεν έχουν θέση σε έναν κόσμο όπου η διαφθορά είναι ο κανόνας.
Ο ο «ηλίθιος» του τίτλου, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να σώσει τους κατοίκους ενός κτηρίου από τον επικείμενο θάνατο, θα το ανακαλύψει με τον πιο σκληρό τρόπο σε αυτό το φιλμ που εκφράζει ένα σκληρό κοινωνικό κατηγορώ, εξαιρετικά αποτελεσματικά (αν και κατά στιγμές με λίγο πιο προφανή τρόπο απ όσο θα θέλαμε) και ξετυλίγεται με τον τρόπο ενός εφιαλτικού θρίλερ.
Η Ρωσία μπορεί να είναι το πιο ακραίο παράδειγμα του πως λίγο ζεστό χρήμα στο χέρι μπορεί να είναι το καλύτερο λάδι για την μηχανή μιας μικρής κοινωνίας ή μιας ολόκληρης χώρας, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς κάτι ανάλογο, να συμβαίνει σε μικρότερη κλίμακα δίπλα σου. Αν δεν το ξέρεις ήδη από ίδια πείρα.
Ο Μπίκοφ στήνει ένα καλοδουλεμένο πορτρέτο αυτού του μικρόκοσμου που αντανακλά προφανώς κάτι μεγαλύτερο («το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» λέει η δήμαρχος που καλείται να αποφασίσει για το τι πρέπει να κάνουν), και καταγράφει με διαπεραστική ματιά όχι μόνο την διαφθορά των επικεφαλής, μα και την εξαθλίωση και αλλοτρίωση των κοινωνικά τσακισμένων.
Και τον τρόπο που ο καθένας πείθεται να δικαιολογήσει τις συνθήκες του και τον τρόπο ζωής του, το πως διδάσκεται να κάνει τις επιλογές του, τον κυνισμό που σκεπάζει σαν βρώμικο χιόνι τα πάντα. «Δεν υπάρχει αρκετή καλή ζωή για να την μοιράσεις σε όλους. Αν όλα τα μοιράζαμε ίσα, όλοι θα είμαστε φτωχοί» λέει ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας που φορά ακριβό κοστούμι και οδηγά πολυτελές αυτοκίνητο και το τραγικό είναι να βλέπεις πως όλοι, ακόμη και οι μη έχοντες, έχουν παθητικά αποδεχτεί αυτή τη λογική.
Σκληρό και τολμηρό, αιχμηρό και κυνικό, το φιλμ του Μπίκοφ είναι μια ταινία που δεν ξεχνάς εύκολα, μια απαραίτητη υπόμνηση τους πως λειτουργεί ο κόσμος και μια δυνατή ιστορία με ένα εξαιρετικά πικρό δίδαγμα.
